8th Health Innovation Conference: «Καινοτομία στην Υγεία: Καταλύτης για τη βελτίωση του ΕΣΥ»

Η συμβολή της Τεχνητής Νοημοσύνης, οι καινοτμίες και οι καλές πρακτικές στο ΕΣΥ, οι νέοι μέθοδοι διάγνωσεις και άλλα ενδιαφέροντα θέματα θα αναδειχθούν στο 8th Health Innovation Conference. Όχι τυχαία, το συνέδριο έχει τίτλο «Καινοτομία στην Υγεία: Καταλύτης για τη βελτίωση του ΕΣΥ».

Η Τεχνητή Νοημοσύνη (ΤΝ) αναπτύσσεται ραγδαία και αναμένεται να έχει μεγάλο αντίκτυπο στις ζωές όλων και μάλιστα στο άμεσο μέλλον. Ειδικά στον τομέα της υγείας αναμένεται να επιδράσει καθοριστικά σε τέσσερις κατευθύνσεις: κλινική πρακτική, βιοιατρική έρευνα, δημόσια υγεία και διαχείριση της υγείας. Μάλιστα, ήδη, εφαρμόζεται σε διάφορους τομείς της βιολογίας και της ιατρικής. Πρόσφατη έκθεση της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής και Τεχνοηθικής με τίτλο «Τεχνητή Νοημοσύνη στην Υγεία» έδειξε ότι στην Ελλάδα υπάρχει πληθώρα ερευνητικών προγραμμάτων, που αφορούν τη χρήση ΤΝ, ενώ οι εφαρμογές σε κλινικό επίπεδο παραμένουν περιορισμένες.
Οι ειδικοί εκτιμούν ότι μπορεί να μετασχηματίσει τον τομέα της υγείας με τις εφαρμογές της να καλύπτουν όλο το φάσμα της βιοϊατρικής, φέρνοντας μαζί σημαντικές προκλήσεις, καθώς εκφράζεται ο φόβος ότι αυτά ενδέχεται τελικά να υποβαθμίσουν την ποιότητα παροχής υπηρεσιών υγείας, στο μέτρο που αυτά ενέχουν λιγότερη προσωπική επαφή μεταξύ ιατρού και ασθενή. Οι προκλήσεις αντιμετωπίζονται  στο επίπεδο της διαχείρισης ενός κρίσιμου όγκου δεδομένων, αλλά και αναφορικά με την ασφάλεια των εφαρμογών. Στο πνεύμα αυτο θα συζητηθούν δυο πτυχές,  οι Καινοτομίες και καλές πρακτικές στο ΕΣΥ αλλά και οι νέες μέθοδοι διάγνωσης και θεραπείας αλλάζουν το τοπίο στην υγεία.

Διαβήτης και παχυσαρκία

Ο δεύτερος  θεματικός κύκλος θα αναφέρεται σε «Νεότερες εξελίξεις στην αντιμετώπιση του διαβήτη και της παχυσαρκίας». Τα τελευταία χρόνια, έχει σημειωθεί κοσμογονία στις εξελίξεις στην αντιμετώπιση του διαβήτη και της παχυσαρκίας, με αποκορύφωμα το σάλο που έχει προκληθεί διεθνώς από την κυκλοφορία φαρμάκων, που οδηγούν στην απώλεια βάρους, με συνέπεια οι εταιρείες να μην μπορούν να ανταποκριθούν στην παγκόσμια ζήτηση.

Ο Σακχαρώδης Διαβήτης και ειδικά ο τύπου 2 (ΣΔ 2) αποτελεί ένα σημαντικό παγκόσμιο πρόβλημα υγείας, με συνεχώς αυξανόμενο επιπολασμό. Μεταξύ των αιτίων που ενοχοποιούνται για τις επιδημιολογικές διαστάσεις που παρουσιάζει παγκοσμίως ο ΣΔ 2, τη πιο σημαντική θέση έχει η παχυσαρκία. Αν και είναι τεκμηριωμένη η συμβολή του σωματικού βάρους στην εμφάνιση του ΣΔ 2, η παθολοφυσιολογική συσχέτιση των δύο αυτών νοσημάτων δεν έχει πλήρως διευκρινιστεί. Η αντίσταση στην ινσουλίνη που χαρακτηρίζει και τις δύο καταστάσεις ίσως να αποτελεί το κυριότερο συνδετικό κρίκο μεταξύ παχυσαρκίας και διαβήτη.

Ο όρος αντίσταση στην ινσουλίνη δείχνει μια κατάσταση στην οποία φυσιολογικές συγκεντρώσεις της ορμόνης παρουσιάζουν μείωση της αναμενόμενης βιολογικής απάντησης. Η αντίσταση στην ινσουλίνη και η υπερινσουλιναιμία, που αυτή προκαλεί, αποτελούν τη μεταβολική διαταραχή που προηγείται της εμφάνισης του ΣΔ 2, ενώ σε μη διαβητικά άτομα συσχετίζονται με αύξηση του ΔΜΣ, καθώς και με τη κεντρική παχυσαρκία.
Από την άλλη, υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι η αποτελεσματική αντιμετώπιση της παχυσαρκίας είναι ο ακρογωνιαίος λίθος τόσο για την αποτροπή ή επιβράδυνση εμφάνισης του ΣΔ 2, όσο και για την καλή ρύθμιση και κυρίως μείωση του καρδιαγγειακού κινδύνου, όταν διαπιστωθεί ΣΔ 2.

• Μελέτες έχουν δείξει ότι άτομα με διαταραγμένη ανοχή γλυκόζης που τέθηκαν σε δίαιτα απώλειας βάρους σε συνδυασμό με αυξημένη φυσική δραστηριότητα χάνοντας 6 κιλά στο πρώτο χρόνο και διατηρώντας μια απώλεια 2-3 κιλά την επομένη πενταετία εμφάνισαν ΣΔ 2 σε ποσοστό 11%, έναντι 29% αντιστοίχου ομάδας ελέγχου που στη πενταετία δεν παρουσίασε ουσιαστική απώλεια βάρους.
• Επίσης σε γυναίκες, που έχασαν περισσότερα από 5 κιλά σε διάστημα μεγαλύτερο των 10 ετών, ο κίνδυνος εμφάνισης διαβήτη μειώθηκε μέχρι και 50%!

Ένδειξη για χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής για τη μείωση του βάρους σε παχύσαρκα άτομα με ΣΔ 2 υπάρχει όταν με τις διαιτητικές οδηγίες και την αυξημένη σωματική δραστηριότητα για διάστημα 3-6 μηνών δεν επιτυγχάνεται ο στόχος της απώλειας 5 – 10% του σωματικού βάρους.
Έχει αποδειχθεί ότι η φαρμακευτική αγωγή για απώλεια βάρους προσφέρει σημαντική βοήθεια στην προσπάθεια του ασθενούς να αδυνατίσει. Συνιστάται να χορηγείται σε άτομα με ΣΔ 2 και ΔΜΣ άνω του 30 ή και μόνον άνω του 27, αλλά με παρουσία παραγόντων καρδιαγγειακού κινδύνου.