K. Μπαργιώτας: Περί του περί της ΥΓΕΙΑΣ νομοσχεδίου

Του Κώστα Μπαργιώτα,

Ορθοπεδικός, Διευθυντής Ορθοπεδικής Κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας

Παρακολουθώ αποσπασματικά είναι η αλήθεια τη συζήτηση για το Νομοσχέδιο που ψηφίζεται αυτές τις μέρες και μελαγχολώ για μια ακόμη φορά. Από τη μια, η κυβέρνηση κυριολεκτικά «ώδινεν ορος και έτεκεν μυ» καθώς αυτή είναι ουσιαστικά η πρώτη απόπειρα της στην τετραετία να παρεμβεί στο πρόβλημα των νοσοκομείων και είναι λίγη, πρόχειρη και εν πολλοις άσχετη με την ουσία. Από την άλλη παρακολουθώ την αντιπολίτευση και τα συνδικάτα να πιάνονται από το θέμα των εργασιακών σχέσεων των γιατρών και να ξεχνάνε και τα πραγματικά προβλήματα και τις προφανείς για οποίον εργάζεται σε νοσοκομείο ανεπάρκειες. Ανήκω σ αυτούς που πιστεύουν πως οι εργασιακές σχέσεις των γιατρών πρέπει να αναθεωρηθούν ριζικά και σ αυτό το πλαίσιο θεωρώ τις προτάσεις της κυβερνήσεις άτολμες και ανεπαρκείς. Η πλήρης και αποκλειστική απασχόληση και ο διαχωρισμός των παροχών υγειάς σε «καλό» δημόσιο και «κακούς» ιδιώτες είναι εντελώς αναχρονιστικός και άκυρος. Είναι μια συζήτηση με όρους του 1980. Δε θα συνεχίσω όμως γι’ αυτό το θέμα. Η αλήθεια είναι πως οι εργασιακές σχέσεις δεν αποτελούν πάρα δευτερεύων θέμα στο τεράστιο κουβάρι που είναι σήμερα η δευτεροβάθμια και η τριτοβάθμια περίθαλψη στη χώρα. Δεν θα αλλάξει σχεδόν τίποτα από τη σημερινή χαοτική λειτουργιά επειδή κάποιοι – πολλοί λίγοι εκτιμώ- γιατροί θα επιλέξουν είτε να δουλέψουν και στον ιδιωτικό τομέα είτε να εργαστούν part-time σε νοσοκομείο. Μικρή θα είναι η επιρροή είτε θετική είτε αρνητική.

Θεωρώ πως το πρόβλημα με το νομοσχέδιο δεν είναι στα θέματα που θίγει, όσες επιφυλάξεις και αν εγείρει κάνεις, άλλα στα θέματα που δεν αγγίζει, αφήνοντας τα βασικά προβλήματα στο απυρόβλητο διαιωνίζοντας την κακοδαιμονία και την μιζέρια.

Καμιά αλλαγή στο βασικό πρόβλημα που είναι η κακοδιοίκηση από τις δοτές, συχνά παντελώς άσχετες διοικήσεις που διορίζονται με κομματικά κριτήρια και μόνο.

Ανεπαρκείς διοικήσεις, ατέλειωτη, παρανοϊκή γραφειοκρατία, τρομακτική καθυστέρηση στην ενσωμάτωση της σύγχρονης τεχνολογίας: Να το βασικό πρόβλημα για το οποίο η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα, όπως άλλωστε και όλες οι προηγούμενες…… Θα μπορούσα να γράψω τόμους για την τραγική πραγματικότητα που φυσικά δεν θα αλλάξει κατά το ελάχιστο ούτε μ αυτό το νομοσχέδιο ούτε με αυτή την κυβέρνηση. Από κοντά τεράστια προβλήματα υποδομών και εξοπλισμού, χάος κυριολεκτικά σε θέματα ποιότητας των ιατρικών υπηρεσιών, που παραμένουν χωρίς την παραμικρή αξιολόγηση, ακόμα κι όταν εγείρονται σοβαρότατα ζητήματα όπως αυτά με τη λειτουργιά κάποιων ΜΕΘ την περίοδο της πανδημίας για να πω ένα παράδειγμα. Ή του αριθμού των επιπλοκών μιας χειρουργικής κλινικής για να πω ένα άλλο. Όχι δεν είναι η συσσώρευση γιατρών και η διαρκής πρόσθεση εξοπλισμού η λύση για το θέμα. τα προβλήματα είναι πολύπλοκα και απαιτούν πολύ πιο συνθέτες προσεγγίσεις. Άλλα κάνεις δε φαίνεται να ενδιαφέρεται πραγματικά.

Έχω κουραστεί να ακούω ιδεολογικά κηρύγματα και μπούρδες εκατέρωθεν και να καταλήγουμε πάντα να κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Επειδή ξανά-μανά μια τρύπα στο νερό κάνει και αυτό το νομοσχέδιο. Και κάμποσες ακόμα οι πέτρες που πετάνε οι αντίπαλοι μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν από το “πλαφφ!!” που θα ακουστεί πριν βυθιστούν στο βούρκο.

Το ΕΣΥ έχει μπει σε μια φθίνουσα πορεία που επιταχύνθηκε τόσο από την υποχρηματοδότηση λόγω τρόικας όσο και από την απροθυμία και την ανικανότητα μιας σειράς κυβερνήσεων να μεταρρυθμίσουν τις υπηρεσίες του. Η προσπάθεια που ξεκίνησε με τον ΕΟΠΠΥ και τα ΚΕΝ επί Παπανδρέου, είχε ήδη εγκαταλειφθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά. Θάφτηκε οριστικά επί Κουρουπλή. Η σημερινή κυβέρνηση ούτε θέλει ούτε μπορεί. Αφήνει τα νοσοκομεία να παρακμάσουν κλείνοντας το μάτι σε επιχειρήσεις που ενδιαφέρονται να πάρουν έργο και να απορροφήσουν κονδύλια από τον ΕΟΠΠΥ. Το πρόβλημα δεν είναι πως εμπλέκεται ο ιδιωτικός τομέας στην υγειά. Το πρόβλημα είναι πως η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα για να περιφρουρήσει το Δημόσιο συμφέρον και το συμφέρον των ασθενών. Ούτε κατ’ ελάχιστο.

Καθώς όμως η αντιπολίτευση βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια συζήτηση τουλάχιστον αναχρονιστική που δεν άφορα τα συμφέροντα των ασθενών, άλλα τις συντεχνίες του χώρου, καθώς οραματίζεται κρατικά συστήματα που έχουν παντού ξεπεραστεί ή αποτύχει, καμιά ουσιαστική αλλαγή δεν θα γίνει, καμιά ρεαλιστική πρόταση δεν θα συντεθεί και η καθοδική πορεία θα συνεχίζεται.