Μια Ελληνίδα που ζει στη Γερμανία αποκαλύπτει την τραυματική εμπειρία της με το σύστημα υγείας της ισχυρότερης οικονομίας στην ΕΕ, περιγράφοντας σοβαρές ελλείψεις στην πρόσβαση και την περίθαλψη. Η προσωπική της περιπέτεια αναδεικνύει την αξία του Ελληνικού ΕΣΥ, που παρά τις δυσκολίες, προσφέρει δωρεάν φροντίδα ακόμα και σε ανασφάλιστους ασθενείς, σύμφωνα με τον Έλληνα υπουργό Υγείας.

Μέσα από μία εκ βαθέων εξιστόρηση, Ελληνίδα κάτοικος Γερμανίας καταρρίπτει την εξιδανικευμένη εικόνα των ευρωπαϊκών συστημάτων υγείας, την οποία ανέδειξε ο υπουργός Υγείας σε ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής Δικτύωσης. Η Ελληνίδα περιγράφει τις δυσκολίες εξασφάλισης ραντεβού με ενδοκρινολόγο μέσω του δημοσίου συστήματος, με αναμονή που αγγίζει τους οκτώ μήνες, ακόμη και για σοβαρή αυτοάνοση πάθηση. Η πρόσβαση στα νοσοκομεία χωρίς παραπεμπτικό είναι αδύνατη και το κόστος ιδιωτικής φροντίδας εκτοξεύεται στα 300 ευρώ ανά επίσκεψη.

Η πραγματικότητα της Γερμανίας και η υποτιμημένη αξία του ΕΣΥ στην Ελλάδα

Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη σύγκριση με το ελληνικό ΕΣΥ, που καλύπτει δωρεάν το 100% των ανασφάλιστων στα δημόσια νοσοκομεία και παρέχει χαμηλό κόστος στις διαγνωστικές εξετάσεις μέσω ΕΟΠΥΥ, όπως σχολιάζει ο κ. Γεωργιάδης. Παρά τη φθορά και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει, το ελληνικό σύστημα παραμένει από τα πιο προσβάσιμα στην Ευρώπη, με χιλιάδες Έλληνες του εξωτερικού να επιλέγουν να κάνουν εξετάσεις κατά τις διακοπές τους στην πατρίδα. Η μαρτυρία αποκαλύπτει όχι μόνο δομικές ελλείψεις στο γερμανικό μοντέλο περίθαλψης, αλλά και τον κοινωνικό αποκλεισμό ευάλωτων ασθενών, υπογραμμίζοντας την ανάγκη αναγνώρισης της αξίας του ελληνικού δημόσιου συστήματος υγείας.

Απρόσωπη αντιμετώπιση ασθενών και εμπόδια πρόσβασης

Χαρακτηριστικά, η ασθενής περιγράφει ένα περιστατικό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πρωτοφανής άρνηση ιατρικής φροντίδας. Ενώ αντιμετώπιζε σοβαρή απορρύθμιση του θυρεοειδούς, επισκέφθηκε τη γενική γιατρό της για να λάβει παραπεμπτικό προς ενδοκρινολόγο. Αντί για βοήθεια, η γιατρός αποφάσισε μονομερώς να την αποκλείσει από ασθενή, επικαλούμενη ασυμβατότητα χαρακτήρων («die Kommunikation hat nicht gestimmt»). Η ασθενής, σε ευάλωτη ψυχοσωματική κατάσταση, ξέσπασε σε κλάματα και έφυγε χωρίς παραπεμπτικό, χωρίς εναλλακτική, χωρίς καμία φροντίδα. Το περιστατικό εγείρει ερωτήματα για την ηθική και νομική διάσταση της άρνησης περίθαλψης, ειδικά όταν αφορά ασθενείς με αυτοάνοσα νοσήματα και ψυχική ευαισθησία.

Ανισότητα στην περίθαλψη

Παράλληλα, η μαρτυρία φωτίζει την αδυναμία πρόσβασης σε νοσοκομειακή περίθαλψη χωρίς παραπεμπτικό. Στη Γερμανία, δεν υπάρχουν αυτόνομα διαγνωστικά κέντρα και οι εξετάσεις γίνονται αποκλειστικά μέσω γιατρού. Ακόμα και για να αιτηθεί κανείς ραντεβού σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο, απαιτείται παραπεμπτικό. Η ασθενής περιγράφει την απόγνωση που βιώνει, καθώς η καθυστέρηση στη διάγνωση μπορεί να αποβεί μοιραία — ειδικά σε περιπτώσεις όπως είναι ο καρκίνος. Το σύστημα, αν και τεχνολογικά προηγμένο, δεν εγγυάται έγκαιρη πρόσβαση, εκτός αν ο ασθενής είναι ιδιωτικά ασφαλισμένος ή πληρώσει από την τσέπη του. Η εμπειρία αυτή αναδεικνύει την ανισότητα στην περίθαλψη και την ανάγκη για μεταρρυθμίσεις που θα εξασφαλίζουν φροντίδα με βάση την ανάγκη και όχι την ασφαλιστική δυνατότητα. Σημειώνεται πώς  η ασθενής τονίζει πως χωρίς το παραπεμπτικό, δεν μπορεί κανείς να απευθυνθεί στο νοσοκομείο — γεγονός που οδηγεί πολλούς πολίτες να προστρέχουν στα ΤΕΠ, συχνά για μη επείγοντα περιστατικά, ενισχύοντας την υπερφόρτωσή τους.