Εν αρχή ην η κρίση, κατόπιν ήρθε η αριθμητική

Του Γιώργου Μαστοράκη. Διευθυντής Γναθοχειρουργικής Κλινικής “Βενιζέλειου-Πανάνειου” Γ.Ν. Ηρακλείου.

Ο 45χρονος…συνταξιούχος, το χειρουργείο κι ο Ρομπέν των …χαζών. Έτος 2009. Κάνω τοπική αναισθησία σε έναν μέσης ηλικίας και παραγωγικό (υπέθεσα) ασθενή, προκειμένου να τον υποβάλω σε μικροεπέμβαση στο στόμα. Για να σπάσει ο πάγος και να διώξω το άγχος του, στα δέκα λεπτά που κάνει να πιάσει το αναισθητικό του πιάνω την κουβέντα, κάτι που το συνηθίζω όλα αυτά τα χρόνια.

-Με τι ασχολείστε, αν επιτρέπεται;

-Συνταξιούχος είμαι.

Κοιτάω ξανά την κάρτα μητρώου, βλέπω έκπληκτος πως είναι 45 χρονών.

Απορώ ευλόγως: -Συνταξιούχος 45 χρονών;

– Ναι. Είμαι τρία χρόνια συνταξιούχος (δηλαδή από τα 42 του)

Στ’ αλήθεια σαστισμένος τον ρώτησα αν ήθελε να μου πει από ποια υπηρεσία έχει συνταξιοδοτηθεί και πόση σύνταξη παίρνει. Μου είπε για κάποια αμαρτωλή ΔΕΚΟ και συνέχισε:

-Γιατρέ, τώρα που μου έχεις κάνει τον “ορό της αλήθειας”, δεν μπορώ παρά να σου πω την αλήθεια. Παίρνω 2600€ μηνιαία σύνταξη στο χέρι.

Είδε την έκπληξη που αυτόματα ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου, ενώ συγχρόνως, αντανακλαστικά σχεδόν, μούντζωσα με το ένα μου χέρι τον εαυτό μου και με το άλλο τον πολύτιμο συνεργάτη μου που 30 χρόνια τώρα πασχίσαμε να στήσουμε την Γναθοχειρουργική Κλινική στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου.

Η αιτιολόγηση (δικαιολογία) ήταν έτοιμη, κλισέ: – Μα γιατρέ πρέπει να ξέρετε ότι εγώ από τα 18 μου χρόνια είμαι μέσα στα φρεάτια. – Ίσως να σας διαφεύγει, αλλά κι εμείς από τα 18 μας χρόνια είμαστε μέσα στο αίμα, τα ούρα, τα κόπρανα, το σάλιο, το πύον, τα μικρόβια, τους ιούς, τα τοξικά χημικά…τα…τα… απάντησα πραγματικά ευγενέστατα. Σταμάτησα εκεί τη συζήτηση και προχώρησα στην επέμβαση ο οποία πήγε πολύ καλά. Δεν συνέχισα στο αυτονόητο, ότι δηλαδή τα συνεχή 36ωρα που δουλεύουμε κρατώντας στα χέρια μας ανθρώπινες ζωές προαπαιτούν τουλάχιστον τέσσερις τοίχους ενός μεγάλου δωματίου, γεμάτους κρεμασμένα διπλώματα.

Εννοείται πως δεν αναφέρομαι μόνο σε γιατρούς. Ένα απλό παράδειγμα παραθέτω, ένα από τα χιλιάδες που σίγουρα επαναλαμβάνονται σε πάμπολλους τομείς της παραγωγής. Σήμερα στην Ελλάδα η αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους έφτασε να είναι 1:1 περίπου. Αυτό προκύπτει σύμφωνα με τα πιο επίσημα στοιχεία. Δηλαδή ο ένας δουλεύει για να παίρνει σύνταξη ο άλλος, που σε πολύ μεγάλο ποσοστό είναι κάποιος 42άρης. Ο δε μισθός του εργαζόμενου στην καλύτερη περίπτωση ισούται με την σύνταξη του ηλικιωμένου ανήμπορου 42άρη. Στη χειρότερη, που είναι και η πλειοψηφία, η αναλογία γέρνει συντριπτικά προς τη μεριά της σύνταξης.

Φαίνεται όμως πως δεν ξέρω καλή αριθμητική. Mε τις λίγες γνώσεις του έχω, το αποτέλεσμα που βγάζω είναι μηδέν ή και αρνητικό. Χρειάζομαι βοήθεια για να κατανοήσω τη θεωρία των παιγνίων. Διάολε, πως δηλαδή γίνεται πχ από τα 1000€ να αφαιρέσεις 1000€ (ή και πολύ περισσότερα έως και πολλαπλάσια), και στο τέλος να σου μείνουν λεφτά για να πάει μπροστά η οικονομία της χώρας. Και να δεις που μου το ‘λεγε εμένα ο πατέρας μου ότι είμαι αδύνατος στην αριθμητική. Στην απλή απλούστατη αριθμητική, δεν συζητώ καν για προχωρημένα μαθηματικά. Και να τώρα που έχω εντελώς μπερδευτεί.

Μπορεί να με βοηθήσει κανείς; Μόνο ο Ρομπέν των Δασών τα καταφέρνει αυτά τα κόλπα; Ή μήπως ο Ρομπέν των Χαζών;

Πηγή: cretalive.gr