Αναζητώντας τη θέση της ιατρικής τεχνολογίας στο ΕΣΥ

Μια, μάλλον, απαισιόδοξη εικόνα της κατάστασης αλλά και του μέλλοντος της ιατρικής τεχνολογίας στο ελληνικό σύστημα υγείας, προέκυψε από τη συζήτηση στο 2ο τραπέζι του 2nd MedTech Conference.

“Στην Ευρώπη αξιολογείται η νέα τεχνολογία όταν εισάγεται στο σύστημα. Τα πιο εξελιγμένα συστήματα έχουν συνεργασίες ανάμεσα στους παραγωγούς και τους καταναλωτές και οι δύο πλευρές επιμερίζονται το ρίσκο και το όφελος. Π.χ. η εταιρία αποζημιώνεται ένα χρόνο μετά ανάλογα με το αποτέλεσμα”, ανέφερε ο Δρ. Νίκος Μανιαδάκης, Καθηγητής και Αναπληρωτής Κοσμήτορας της ΕΣΔΥ.

“Η Ευρώπη έχει δημοσιεύσει οδηγία για όλο το δημόσιο φορέα με κριτήριο τη συμφερότερη προσφορά, όχι τη χαμηλότερη. Επίσης, λαμβάνει υπόψη συνολικά το πόσο στοιχίζει μια νέα τεχνολογία για να χρησιμοποιηθεί”, ανέφερε και πρόσεθεσε ότι στο εξωτερικό αγοράζουν την υπηρεσία και όχι τον εξοπλισμό.

Κατά τον Δρ. Μανιαδάκη, θα πρέπει να συνδεθεί η αποζημιώση των παραγωγών με το όφελος για το Σύστημα Υγείας.” Υπάρχουν τεχολογίες που εξοικονομούν πόρους. Αυτές οι πιο καινοτόμες και προηγμένες τεχνολογίες θα πρέπει να αποζημιώνονται και κατ’ επέκταση να να μην ισχύουν τα ίδια για την αποζημίωση όσων  δεν πληρουν τέτοιες προϋποθέσεις”.

Σημείωσε, δε, οτι η Αξιολόγηση μιας τεχνολογίας ειναι και στη χρήση.

Περιγράφοντας μερικά από τα εμπόδια που συναντούν οι πάροχοι τεχνολογίας στη συνεργασία τους με το ΕΣΥ, ο Βασίλης Καρκαλής, Διευθυντής της Ιατρικής Απεικόνισης AGFA Healthcare Ελλάδας & Κύπρου, ανέφερε πως συχνά δεν υπάρχει καν διαδικασία καθορισμενη, “ώστε να μπορούμε να την επιταχύνουμε”.

“Δεν προσδιορίζεται ο χρόνος στον οποίο θα είναι έτοιμο το σύστημα, αλλά προσδιορίζουν τεχνικά χαρακτηριστκά, οπως ο αριθμός των server, που ειναι δικής μας αρμοδιότητας να καθορίσουμε ότι χρειάζεται”, εξήγησε.

Στόχος των εταιριών δεν είναι να βάλουν βαρύ εξοπλισμό που δεν μπορεί να αλλάξει, όπως ανέφερε.

Επιπλέον, “δεν υπάρχουν οι διασυνδέσεις με τα διεθνή πρότυπα ώστε να διασφαλιστεί η διάχυση της πληροφορίας, εντός των νοσοκομείων”, προσέθεσε.

“Το προσωπικό χρειάζεται εκπαίδευση για τα βασικά για την ίδια την τεχνολογία στην Ελλάδα. Γι’ αυτό απαιτείται οι φορείς να ζητούν την υπηρεσία και τα χαρακτηριστικά της για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα”, προσέθεσε.

“Το 2000 καταγράφηκαν 60 χιλ. μηχανήματα σε όλη τη χώρα. Υπήρξε τότε η ευκαιρία να ξέρουμε τι έχουμε, αλλά και τι μπορούν να κάνουν αυτά τα μηχανήματα. Αυτή η ευκαιρία χάθηκε”, ανέφερε από την πλευρά του ο Σπύρος Γκίκας, Διευθυντής Στρατηγικών Έργων στην Ανατολική Ευρώπη της GE Healthcare, τονίζοντας το χαμένο χρόνο.

“Δύο μήνες πριν το Πανεπιστήμιο Πατρών έκανε το ίδιο φτιάχνοντας ένα «κτηματολόγιο» μηχανημάτων στην ευρύτερη περιοχή”, συμπλήρωσε, αλλά τόνισε πως το ζητούμενο είναι ότι δεν υπάρχει αξιολόγηση της τεχνολογίας που έχουμε στα νοσοκομεία. “Το κτηματολόγιο θα το βρούμε, αλλά χρειάζεται να γνωρίζουμε και πώς θα συντηρηθεί”, συμπλήρωσε.

Επιπροσθέτως, εκτίμησε ότι οι πάροχοι υγείας στον ιδιωτικό τομέα είναι ιδιαίτερα ώριμοι, ενώ στο δημόσιο τομέα δεν υπάρχει ομοιομορφία. Ακόμη, σε ό,τι αφορά στη διαχείριση, στην Ελλάδα  εννοούμε τη συντήρηση ενός μηχανήματος, ενώ στην πραγματικότητα η πρέπει να ξεκινάει νωρίτερα, από την ανάλυση αναγκών και τι πρέπει να γινει για να αποδώσει σε μια μονάδα, όπως ανέφερε ο κ. Γκίκας.

Την απουσία εμπλεκόμενων γιατρών από τις επιτροπές προμηθειών επεσήμανε ο Κωνσταντίνος Γεωργιάδης, Τεχνολόγος Ακτινολόγος, Προϊστάμενος του Τμήματος Παραϊατρικού Προσωπικού στο Β’ Εργαστήριο Ακτινολογίας του ΠΓΝΑ “Αττικόν”.

Εν τω μεταξύ, η πολύτιμη εκπαίδευση γιατρών σε νέες τεχνολογίες μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τις εταιρίες και με άδεια του Διευθυντή, η οποία συνήθως δεν δίνεται, αν και η διοικηση περιμένει να κατέχω αυτή τη γνώμη.

“Για το υπουργείο Υγείας τεχνολογία είναι μόνο πο αξονικοί και μαγνητικοί τομογράφη”, τόνισε ο Εμβιομηχανικός, Εμπειρογνώμονας Αξιολόγησης & Διάχυσης Ιατρικής Τεχνολογίας, Χρ. Καζάσης. Με τους αναπνευστήρες, βηματοδότες, απινιδιωτές δεν υπάρχει εικόνα, προσέθεσε. “Δεν υπάρχει γνώση του εξοπλισμού που υπάρχει, πόσο έχει κοστίσει, πότε χρειάζονται αυτά τα μηχανήματα αντικατάσταση, κ.λπ. Δεν υπάρχει ένα γενικό αρχείο”, ανέφερε ο κ. Καζάσης και υπογράμμισε την ανάγκη να αγοράζονται συμβόλαια 10ετίας για την υπηρεσία και όχι για τον εξοπλισμό.