Προσλήψεις και… μόνιμες προσλήψεις

Το αίτημα του κινήματος των γιατρών και των υπόλοιπων εργαζομένων στο δημόσιο σύστημα υγείας, διαχρονικά ήταν και παραμένει, η πρόσληψη μόνιμου προσωπικού. Όχι, δηλαδή, η εργασία με ημερομηνία λήξης με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τους φορείς που απολαμβάνουν τις υπηρεσίες τους καθώς και για τα δικαιώματα των ίδιων.

Η σημερινή και η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου Υγείας πράγματι “ξεκλείδωσαν” κάποιες χιλιάδες μόνιμες προσλήψεις, αξιοποιώντας παλιές προκηρύξεις και ανακοινώνοντας νέες, χωρίς όμως αυτές να έχουν σταθεί ικανές να αντισταθμίσουν τις “απώλειες” του συστήματος από τις αποχωρήσεις προσωπικού. Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στην ΠΦΥ, οι όροι των σχετικών προσκλήσεων κρίθηκαν μη ελκυστικοί από ένα μεγάλο μέρος των επαγγελματιών υγείας (γιατροί κυρίως), με αποτέλεσμα να μην καλυφθούν οι θέσεις.

Τι αναφέρει, όμως, η επίσημη απογραφή του προσωπικού του Δημοσίου στην Υγεία για τον αριθμό των μονίμων υπαλλήλων; Σχετική σύγκριση, με βάση τα στοιχεία των ετών 2015-17, κάνει ο ιστότοπος ygeionomikoi.gr.

Σύμφωνα με αυτήν:

• το 2015 έγιναν 2.758 αποχωρήσεις και 382 προσλήψεις
• το 2016 έγιναν 1.573 αποχωρήσεις και 1.835 προσλήψεις
• το 2017 έγιναν 1.316 αποχωρήσεις και 1.811 προσλήψεις (λιγότερες από το προηγούμενο έτος)

Δηλαδή, στην τριετία 2015-17 ενώ καταγράφηκαν 5.647 αποχωρήσεις μόνιμου προσωπικού από την Υγεία οι προσλήψεις δεν ξεπέρασαν τις 4.028. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η κάλυψη των οργανικών θέσεων από μόνιμο προσωπικό μειώθηκε κατά 1.619.

Έτσι, παρά το γεγονός πως οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού αποτέλεσαν “σημαία” για τους αρμόδιους υπουργούς, ακολουθώντας κι αυτοί το παράδειγμα των προκατόχων τους, “επιστράτευσαν” τις συμβάσεις (επικουρικοί, μπλοκάκια, συμβάσεις έργου, εργασίας, κ.ο.κ.) για να “ισορροπήσουν” στοιχειωδώς το δημόσιο σύστημα υγείας.

Τα αποτελέσματα της διαιώνισης – κατά ορισμένους και της διεύρυνσης σε σχέση με προηγούμενα χρόνια – των συμβασιούχων όλων των ειδών, τα “βιώνουν” τόσο οι ασθενείς όσο και οι εργαζόμενοι στην υγεία.

Οι τελευταίοι, με αποφάσεις πρωτοβάθμιων σωματείων, λαμβάνουν αυτές τις ημέρες αποφάσεις για κλιμάκωση των κινητοποιήσεών τους ενάντια στην “ομηρία” των “ελαστικών” σχέσεων εργασίας.