Παλάτια στην άμμο τα απογευματινά χειρουργεία

Το θέμα περιλαμβάνεται σε ειδική νομοθετική ρύθμιση, η οποία συμπεριλήφθηκε στο σχέδιο νόμου, που κατατέθηκε την Παρασκευή στη Βουλή. Μάλιστα, η εισηγητική έκθεση αναφέρει ότι “με τον τρόπο αυτό θα εξυπηρετούνται ασθενείς που είναι ασφαλισμένοι σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες ή που δύνανται να πληρώσουν τα έξοδα νοσηλείας τους εξ ιδίων χρημάτων και θα δοθεί η δυνατότητα στα νοσοκομεία να αυξήσουν τα έσοδά τους”.

Νομίζω ότι κάποιοι στο υπουργείο Υγείας είτε είναι παντελώς άσχετοι είτε μας κοροϊδεύουν.

Δέχομαι ότι εκ πρώτης όψεως, ακούγεται ωραίο το μέτρο. Πρακτικά, θα προσέφερε και μία λύση σε μία μεγάλη πληγή του ΕΣΥ. Θα έδινε δηλαδή μία ευκαιρία στα τακτικά περιστατικά, τα λεγόμενα και “πελατάκια” των γιατρών, να μην βαφτίζονται έκτακτα για να εισαχθούν στη γενική εφημερία, αλλά να διοχετευτούν το απόγευμα και να μην επιβαρύνουν την εφημερία, ώστε να εξυπηρετούνται τα πραγματικά επείγοντα περιστατικά.

Αυτά στη θεωρία. Γιατί στην πράξη τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ας είμαστε ρεαλιστές. Στα κρατικά νοσοκομεία – εδώ και χρόνια – δεν υπάρχει η νοοτροπία και η κουλτούρα για να βελτιωθεί η αποδοτικότητα και η παραγωγικότητα. Υπάρχει προσωπικό, που κυριολεκτικά, οδηγείται στα όριά της αντοχής του, ενώ άλλοι – δυστυχώς η πλειοψηφία – που είναι στο νοσοκομείο, βρίσκονται εκεί μόνο για να παίρνουν ένα μισθό… Και σήμερα είναι δυσαρεστημένοι που αυτός έχει περικοπεί…

Ουδείς αξιολογείται πραγματικά. Οι ικανοί δεν επιβραβεύονται ηθικά και υλικά. Αντιθέτως, συχνά είναι τα θύματα ενός ισοπεδωτικού συστήματος διοίκησης και διαχείρισης, στην κορυφή του οποίου βρίσκονται συνήθως άσχετοι και κομματικοί εγκάθετοι με κύριο σκοπό τη νομή της εξουσίας και τον παράνομο πλουτισμό.

Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις. Και αναφέρομαι στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου Θεσσαλονίκης, το οποίο όμως έχει ειδικό καθεστώς και νομικά δεν ανήκει στο ΕΣΥ. Είναι ένα νοσοκομείο, που λειτουργεί στα πλαίσια του ΕΣΥ, οι προσλήψεις γίνονται μέσω ΑΣΕΠ, αλλά λειτουργεί με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια.

Δεν είναι τυχαίο ότι από τότε που ο Αλέκος Παπαδόπουλος δημιούργησε το θεσμό των απογευματινών ιατρείων, στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου γινόταν οι μισές επισκέψεις από το σύνολο των νοσοκομείων της χώρας!

Πώς και γιατί διαφέρει το νοσοκομείο Παπαγεωργίου; Έχει διαφορετικό καθεστώς διοίκησης, διαθέτει σταθερή διοίκηση εδώ και χρόνια, δεν διαθέτει δημόσιο λογιστικό και είναι πλήρως μηχανογραφημένο (με σύστημα SAP παρακαλώ). Τα στοιχεία αυτά έχουν συμβάλει στη διαμόρφωση μίας άλλης κουλτούρας.

Ας έλθω τώρα στα όσα αναφέρονται στην εισηγητική έκθεση. Ότι δηλαδή το μέτρο έχει στόχο να προσελκύσει το ενδιαφέρον ασθενών-ασφαλισμένων ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών ή ατόμων με εισόδημα. Μα, οι άνθρωποι αυτοί έχουν ιδιωτικά συμβόλαια ακριβώς για να αποφύγουν τα κρατικά νοσοκομεία. Να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσουν την έλλειψη νοσηλευτών, υλικών, τα χαλασμένα μηχανήματα και τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία μέρους του προσωπικού.

Μόνοι κερδισμένοι από το μέτρο ίσως βγουν οι “μαγαζάτορες” γιατροί. Κάποιοι “ονομαστοί” γιατροί χειρουργικών ειδικοτήτων (όσοι έχουν απομείνει) στο βαθμό που θα πειστούν να μεταφέρουν την “πελατεία” τους το απόγευμα. Για να γίνει και αυτό όμως θα πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις, δηλαδή, υλικά, φάρμακα, εργαστήρια, μηχανήματα και προσωπικό. Και σήμερα λόγω κρίσης αυτά δεν υπάρχουν…

Ναι. Τα απογευματινά χειρουργεία μπορεί να “δουλέψουν” στο ΕΣΥ. Όχι όμως στο σημερινό. Χρειάζεται εκ βάθρων αλλαγή του τρόπου λειτουργίας, διοίκησης και διαχείρισής του και αρκετή προσπάθεια ώστε να αλλάξει η σημερινή δημοσιοϋπαλληλική κουλτούρα.

Σε οποιαδήποτε επιχείρηση για να προσελκύσεις νέα πελατεία πρέπει να κάνεις ανακαίνιση, επενδύσεις και να αναλάβει νέα διαχείριση με συγκεκριμένο επιχειρησιακό σχέδιο και σύγχρονη εμπορική πολιτική. Και το κυριότερο να έχεις ανθρώπους που να ξέρουν τη δουλειά. Δεν αρκεί να λες ότι θέλεις και να αλλάξεις μία ταμπέλα. Έτσι, χτίζεις παλάτια στην άμμο. Με το κύμα να έρχεται…