«Να σε κάνουνε να νοιώθεις πως είσαι κάποιος»

Τους το είχα υποσχεθεί πως θα πάω στα εγκαίνια έστω και για λίγο. Και μια και δεν είμαι πολιτικός τις υποσχέσεις πρέπει να τις κρατάω.

Το πολυιατρείο το είχα ήδη δει Και το ζήλεψα. Φτιαγμένο με μεράκι και φροντίδα το καταλάβαινες και στην τελευταία πρόκα πως είχε φτιαχτεί με πολλή αγάπη. Και πως να μην είναι τέτοιο όταν φτιάχτηκε σχεδόν αποκλειστικά με εθελοντική δουλειά. Υδραυλικοί και ξυλουργοί, μπογιατζήδες και κάθε λογής μαστόροι κουβαλητάδες αρχιτέκτονες αλλά και απλοί εργάτες αλλά και έμποροι που πουλούσαν υλικά, βάλαν “πλάτη” και δούλεψαν για δεκάδες ώρες. Χωρίς καμία αμοιβή.. Αλλά με περίσσιο επαγγελματισμό και τέχνη. Χωρίς να επιζητούν ούτε ένα μπράβο. Απλά και όμορφα. Όπως εκεί στη Σαλονίκη ξέρουν να κάνουν τα πράγματα.

Και χαλαρά. Σαν μια μεγάλη παρέα.

Τίποτα δεν θύμιζε όταν έφτασα συνηθισμένα εγκαίνια. Ο κόσμος πολύς, ασφυκτικά γεμάτοι οι τεράστιοι χώροι του Πολυιατρείου. Με ανθρώπους που γελούσαν, πειράζονταν, κουβέντιαζαν. Και καμάρωναν για αυτό που έφτιαξαν.

Υπήρχε κάτι που δεν καταλάβαινα. Κάτι όμορφο πολύ όμορφο που το διαισθανόμουν στην ατμόσφαιρα. Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω. Τούτα τα εγκαίνια ήταν αλλιώτικα από όσα είχα δει ως τώρα στους Γιατρούς του Κόσμου αυτά τα 22 χρόνια.

Τραβήχτηκα στο βάθος της αίθουσας σε μία γωνία που μου φάνηκε λίγο πιο απόμερη. Είχα αρχίσει να νοιώθω ξαφνικά πολύ Αθηναίος, πολύ παράταιρος σε όλο τούτο. Και συνέχιζα πάντα να απορώ.

Πήγα και έκατσα δίπλα σε μια ηλικιωμένη γυναικούλα που καθόταν χαμογελαστή. Το ένστικτό μου μου έλεγε πως αυτή θα μου έλυνε την απορία. Μόλις πλησίασα έτσι όπως ήμουν σημαιοστολισμένος για τα εγκαίνια σηκώθηκε ανεπαίσθητα όλο ευγένεια.

Έκατσα δίπλα της. Δεν αργήσαμε να πιάσουμε κουβέντα. Αν έχω ένα και μόνο ταλέντο είναι να κάνω τους άλλους να μου ανοίγονται.

Κάτι η φάτσα του αγαθοβιόλη που κουβαλάω, κάτι η λαϊκότητα μου -και ας με κοροϊδεύουν οι φίλοι πως φέρομαι σαν να έχω τελειώσει σχολείο στη Γενεύη- τα πάω καλά με τους απλούς και λαϊκούς ανθρώπους. Ίσως γιατί φροντίζω να μην ξεχάσω ποτέ την ταπεινή καταγωγή μου.

Μου είπε την ιστορία της. Έτσι όπως την άκουγα να μιλάει μου θύμισε την Εκάβη από το τρίτο στεφάνι του Ταχτσή. Παραδουλεύτρα η κυρά Τασία από την Μενεμένη με άντρα εργάτη είχε σφουγγαρίσει χιλιόμετρα από σκάλες. Και συνέχιζε κουρασμένη αλλά απτόητη μια και το τσουκάλι στο σπίτι είχε να χορτάσει και να αναστήσει τα εγγόνια από δυο άνεργα παιδιά.

Που να βρεθούν τα λεφτά για το εμβόλιο του πιο μικρού. Κάποιος στη γειτονιά της μίλησε για τους Γιατρούς του Κόσμου ότι εκεί δεν θα της ζητήσουν λεφτά.

“…Και που λέτε κυρ Νικήτα μου έρχομαι εδώ και τι να δω. Με το σεις με το σας μου φέρθηκαν. Να φανταστείτε μου μιλούσαν στον πληθυντικό. Σε ποιον; Σε μένα που δεν άκουσα ποτέ μια ευγενική κουβέντα. Και το παιδί, το πουλάκι μου, το πρόσεξαν σαν δικό τους. Και ούτε λεφτά μου ζήτησαν ούτε βιβλιάρια ούτε τίποτα. Και φεύγοντας μου είπαν και ευχαριστώ από πάνω. Πάω σπίτι και λέω στον άντρα μου , να δεις που με πέρασαν σαν για κάποια άλλη. Αλλά που λέτε κυρ-Νικήτα και την άλλη φορά που ξαναπήγα πάλι τα ίδια. Κυρία Τασία και κυρία Τασία περάστε. Όλο πληθυντικό και ευγένεια. Και ξέρετε κάτι; Άρχισε να μου αρέσει. Ναι αυτό μου άρεσε πιο πολύ από όλα. Που ένοιωσα και εγώ μια φορά στη ζωή μου πως έχω αξία. Ξέρεις τι όμορφο που είναι να σε κάνουνε να νοιώθεις πως είσαι κάποιος…”

“Να σε κάνουνε να νοιώθεις πως είσαι κάποιος”!!! Βρε τους μπαγάσηδες τους Σαλονικιούς. Αυτό λοιπόν είναι το μυστικό τους. Και αν εδώ στην Αθήνα το βάζουμε στόχο, το λέμε και το ξαναλέμε πως σκοπός μας έχουμε να γυρίσουμε λίγη από την χαμένη αξιοπρέπεια των Ελλήνων πίσω, εκεί στην οδό Πτολεμαίων στο 29 στο νέο Πολυιατρειό των Γιατρών του Κόσμου, το κάνουνε πράξη. Έτσι απλά και χαλαρά. Σαλονικιώτικα.

Και ας τσακώνομαι καμία φορά μαζί τους Πως να μην του αγαπώ και να τους θαυμάζω.

Μπράβο ρε καρντάσια!!!

Υ.Γ. σε όποιον και από τους εθελόντριες γιατρούς μας εκεί έδινα συγχαρητήρια μου έδειχναν τη Σοφία και την Εύα. Τους δύο και μόνο εργαζόμενους των Γιατρών του Κόσμου στη Βόρεια Ελλάδα που κράνους για δέκα. Ε, για να το λένε αυτοί κάτι θα ξέρουν