Ξεκινούν δοκιμές νέας θεραπείας για την σκλήρυνση

Η εταρεία Merck ανακοίνωσε την έναρξη δύο παγκόσμιων δοκιμών, οι οποίες θα μελετήσουν την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια του φαρμάκου evobrutinib.

Το φάρμακο είναι το πρώτο χάπι, που δρα ως εκλεκτικός αναστολέας της κινάσης τυροσίνης του Bruton (BTK) και αφορά ενήλικες ασθενείς με υποτροπιάζουσα σκλήρυνση κατά πλάκας (RMS).

Οι μελέτες είναι πολυκεντρικές, τυχαιοποιημένες, παράλληλες, διπλά-τυφλές και θα  συγκρίνουν τη χορήγηση του φαρμάκου δύο φορές ημερησίως με τη θεραπεία με ιντερφερόνη βήτα-1α χορηγούμενη ενδομυϊκά μια φορά την εβδομάδα. Συνολικά, θα πάρουν μέρος 1.900 ασθενείς και στόχος είναι να ολοκληρωθούν τον Ιούνιο του 2023.

Ο καθηγητής νευρολογίας Xavier Montalban από το πανεπιστήμιο του Τορόντο εξηγεί ότι «ακόμη και με τις πιο αποτελεσματικές θεραπείες, περισσότερο από το 50% των ασθενών εμφανίζουν κλινική ή υποκλινική ενεργό νόσο. Συνεπώς, χρειαζόμαστε περισσότερες θεραπείες από το στόμα, που να αντιμετωπίζουν διαφορετικά την παθοβιολογία της νόσου. Ανυπομονούμε να δούμε τα αποτελέσματα αυτού του κλινικού προγράμματος μετά τα πολλά υποσχόμενα αποτελέσματα της Φάσης ΙΙ».

Οι δοκιμές Φάσης ΙΙ μελέτησαν τη δράση του φαρμάκου σε 24 εβδομάδες θεραπείας με έλεγχο των ασθενών (μαγνητική τομογραφία) και την επίδραση στη μείωση της υποτροπής που παρατηρήθηκε σε 48 εβδομάδες.

Το Evobrutinib (M2951) βρίσκεται σε κλινική ανάπτυξη για τη σκλήρυνση κατά πλάκας, τη ρευματοειδή αρθρίτιδα και τον συστηματικό ερυθηματώδη λύκο. Πρόκειται για έναν από του στόματος, ιδιαίτερα εκλεκτικό αναστολέα της κινάσης τυροσίνης του Bruton (BTK), ο οποίος είναι σημαντικός για την ανάπτυξη και λειτουργία διαφόρων κυττάρων ανοσίας, συμπεριλαμβανομένων των Β λεμφοκυττάρων και των μακροφάγων.

Το Evobrutinib έχει σχεδιαστεί για να αναστέλλει τις πρωτογενείς αποκρίσεις των κυττάρων Β, όπως ο πολλαπλασιασμός και η απελευθέρωση αντισωμάτων και κυτταροκινών, χωρίς να επηρεάζουν άμεσα τα Τ κύτταρα. Η αναστολή της ΒΤΚ πιστεύεται ότι καταστέλλει τα κύτταρα που παράγουν αυτοαντισώματα, τα οποία προκλινικές έρευνες υποδηλώνουν ότι μπορεί να είναι θεραπευτικά χρήσιμα σε ορισμένες αυτοάνοσες ασθένειες.