Ανοσοθεραπεία για υποτροπιάζον ή μεταστατικό HNSCC

Πρώτη φορά αύξηση της συνολικής επιβίωσης σημειώθηκε με τη χορήγηση ανοσοθεραπείας pembrolizumab. Πρόκειται είτε για μονοθεραπεία είτε για συνδυασμό με χημειοθεραπεία, σε σύγκριση με την καθιερωμένη θεραπεία.

Η εν λόγω ανοσοθεραπεία εκτιμάται ότι θα επιφέρει αλλαγές στην καθιερωμένη πρακτική στην 1^η γραμμή θεραπείας των ασθενών με υποτροπιάζον ή μεταστατικό καρκίνωμα κεφαλής και τραχήλου εκ πλακωδών κυττάρων (HNSCC). Τα ενδιαφέροντα αυτά στοιχεία παρουσιάστηκαν στην Ετήσια Συνάντηση της Αμερικανικής Εταιρείας Κλινικής Ογκολογίας (ASCO). Συγκεκριμένα, κατά τη μελέτη Φάσης 3 KEYNOTE-048 το pembrolizumab αξιολογήθηκε ως μονοθεραπεία αλλά και ως συνδυαστική θεραπεία με χημειοθεραπεία, συγκριτικά με καθιερωμένο σχήμα χημειοθεραπείας.

Το πρώτο πόρισμα της μελέτης αφορά τη μείωση κατά 40% του κινδύνου θανάτου με τη χορήγηση pembrolizumab σε συνδυασμό με χημειοθεραπεία ως θεραπεία 1ης γραμμής βελτίωσε σημαντικά τη συνολική επιβίωση των ασθενών με υποτροπιάζον ή μεταστατικό καρκίνωμα κεφαλής και τραχήλου εκ πλακωδών κυττάρων.

Το δεύτερο αφορούσε την αύξηση στατιστικά σημαντικά της διάμεσης επιβίωσης (14,7 μήνες) σε σχέση με το καθιερωμένο σχήμα θεραπείας (11 μήνες) σε ασθενείς που εκφράζουν τον βιοδείκτη PD-L1 και έχουν CPS ≥20. Αντίστοιχα, καταγράφηκε μείωση του κινδύνου θανάτου κατά 35% αυξάνοντας τη διάμεση επιβίωση στους 13,6 μήνες σε σύγκριση με το ισχύον σχήμα χημειοθεραπείας (10,4 μήνες)  στους ασθενείς με CPS≥1.

Σχετικά με τη μονοθεραπεία με pembrolizumab,  διαπιστώθηκε ότι η χορήγηση μονοθεραπείας στον συνολικό πληθυσμό επέφερε διάμεση επιβίωση 11,7 μήνες σε σύγκριση με 10,7 μήνες με την καθιερωμένη χημειοθεραπεία, πετυχαίνοντας μη κατωτερότητα. Τα προαναφερόμενα αποτελέσματα προστίθενται στα επιστημονικά δεδομένα για τη δράση του pembrolizumab στη συγκεκριμένη νόσο, αφού αποτελούν συνέχεια των ενδιάμεσων αποτελεσμάτων που είχαν παρουσιαστεί τον προηγούμενο Οκτώβριο στην Ετήσια Συνάντηση της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Παθολογικής Ογκολογίας (ESMO).

Αξίζει να σημειωθεί ότι στα προηγούμενα αποτελέσματα, η αξιολόγηση της μονοθεραπείας σε σύγκριση με το καθιερωμένο σχήμα θεραπείας σε ασθενείς που είχαν  έκφραση του βιοδείκτη PD-L1 και CPS≥20 ή CPS≥1 είχε δείξει σημαντικό όφελος συνολικής επιβίωσης κατά 39% (ασθενείς με έκφραση του βιοδείκτη PD-L1 με CPS ≥20) και κατά 22% (ασθενείς  με έκφραση του βιοδείκτη PD-L1 με CPS≥1) αντίστοιχα.

Τα νέα στοιχεία χρήζουν ιδιαίτερη μνείας καθώς μέχρι πρόσφατα, οι ασθενείς με υποτροπιάζοντα ή μεταστατικό καρκίνο κεφαλής και τραχήλου παρουσιάζουν αδύναμη πρόγνωση με περιορισμένες θεραπευτικές επιλογές.