Αθάνατο Ελληνικό Δημόσιο Νο2 & Νο3

Η καθημερινή εμπειρία όλων μας με το ελληνικό δημόσιο θυμίζει αρκετά την ταινία κινουμένων σχεδίων του 1976 των Goscinny – Uderzo Οι 12 άθλοι του Αστερίξ (Les Douze travaux d’Astérix), (τη μόνη ταινία που βασίστηκε σε πρωτότυπο σενάριο). Θα θυμάστε όλοι τον Άθλο Νο8, όπου οι ήρωες μας έπρεπε να βρουν το Πιστοποιητικό Α38, στο “σπίτι της τρελής”, όπως μεταφράστηκε το όνομα της δημόσιας υπηρεσίας που τρελαίνει όποιον διαβει το κατώφλι της (το video ακολουθεί).

Καθιερώνοντας, λοιπόν, μια νέα σειρά αναρτήσεων (η αρχή εδώ) σας παραθέτουμε 2 ακόμα εξοργιστικές και συνάμα κωμικοτραγικές περιπέτειες σε φορείς του Δημοσίου.

Η πρώτη αφορά στο Νοσοκομείο Λαϊκό. Ήδη πριν απο τις 10 το πρωί ασφαλισμένοι είχαν στηθεί έξω από το γραφείο, που βρίσκεται στο νοσοκομείο, με την επιγραφή “Γιατρός ΕΟΠΥΥ”, αναμένοντας με υπομονή να ανοίξει τις πόρτες του για να τους εγκρίνει ο ελεγκτής γιατρός συνταγές, παραπομπές, παραπεμπτικά και άλλα έγγραφα. Μια άλλη πινακίδα έγραφε το ωράριο λειτουργίας: μόλις 10.00-12.00. Η ώρα πήγε 10.00 και οι πόρτες δεν άνοιξαν. Ούτε στις 10.15, ούτε στις 10.30. Οι πρώτες ερωτήσεις ήρθαν από τους ανθρώπους που περίμεναν για να πάρουν την απάντηση “τώρα έρχεται ο γιατρός”. Όταν η ώρα πήγε 10.55 και ο γιατρός ήταν ακόμα άφαντος και μετά από διαμαρτυρίες, ενημερώθηκαν πως επικοινώνησαν κάποιοι από το νοσοκομείο μαζί του και θα είναι εκεί σε ένα 15′. Αλίμονο, όταν η ώρα πήγε 11.30 έντρομοι άκουσαν άνθρωπο του νοσοκομείου να τους ενημερώνει πως τελικά δεν θα έρθει, επικαλούμενος ένα τροχαίο. Αλλά, οι 2 γιατροί που τον αναπληρώνουν είναι σε συνέδριο και ένας τρίτος γιατρός εργαζόταν εκείνη την ώρα στα εξωτερικά ιατρεία και (προφανώς) δεν μπορούσε να αφήσει τους ασθενείς και να πάει να βάζει σφραγίδες.

Τελικά, αρκετοί ασφαλισμένοι αποφάσισαν να φύγουν απογοητευμένοι και αποδεχόμενοι την ήττα τους…

Πριν αρχίσετε να σχολιάζεται με τον γνωστό ελληνικό τρόπο τον ΕΟΠΥΥ οφείλουμε να σας πούμε ότι, όπως πληροφορηθήκαμε από υψηλόβαθμα στελέχη του Οργανισμού, ο τίτλος “γιατρός του ΕΟΠΥΥ” είναι παραπλανητικός. Αντίθετα, πρόκειται για γιατρό που το νοσοκομείο έχει ορίσει να τελεί χρέη ελεγκτή. Μάλιστα, ο ΕΟΠΥΥ έχει ζητήσει και επισήμως να κατέβουν οι εν λόγω πινακίδες.

Αν η επόμενη σκέψη σας ήταν πως οι ασφαλισμένοι θα έπρεπε να διαμαρτυρηθούν στη Διοίκηση να σας θυμίσω ότι ο νέος Διοικητής ο κ. Μιχάλης Λοπατατζίδης δεν έχει ακόμα αναλάβει….

Τώρα αν αναρωτιέστε τι χρειάζονται οι σφραγίδες την εποχή της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο μια: Αθάνατο ελληνικό δημόσιο….

Τη δεύτερη ιστορία τη διαβάσαμε στο LIFO και αφορά στο ΙΚΑ και σας την παραθέτουμε ως έχει γιατί ειλικρινά δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να περιγραφεί με καλύτερο τρόπο.

“Χτες ήθελα να πάρω μια βεβαίωση από το ΙΚΑ, ψάχνω λίγο τι χρειάζεται για να την πάρω, βρίσκω ότι γίνεται πλέον και online και λέω “έλα μ*#ή ΙΚΑ, τρέλανέ μας”, ΕΛΑ Μ*#Η ΣΙΛΙΚΟΝ ΒΑΛΕΪ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ. Πάω να κάνω sign up, βάζω πέντε-έξι σελίδες στοιχεία και φτάνω γεμάτος αγωνία στη σελίδα με τίτλο “Επιτυχής Δημιουργία Αιτήματος” και νιώθω όμορφα αλλά ταυτοχρόνα μια αίσθηση καταπάτησης των παιδικών μας χρόνων, μια απότομη ενηλικίωση, μία συνειδητοποίηση ότι όλα έχουν γίνει πια κομπιούτερ, ότι παλιά ματώναμε τα γόνατά μας στις αλάνες, ενώ τώρα παίζουμε μόνο προ στο πλεϊστέισιο και παλιά βλέπαμε Νιλς Χόλγκερσον και Κάντι Κάντι και τέτοια πράματα, μέχρι που διαβάζω την κατάληξη της “Επιτυχούς Δημιουργίας Αιτήματος” που είναι Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΙΚΑ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, που λέει με λίγα λόγια ότι η ολοκλήρωση του sign up στις ηλεκτρονικές υπηρεσίες του ΙΚΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΜΕ ΕΚΤΥΠΩΜΕΝΗ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΣΕΛΙΔΑ ΩΣ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΟ και ξαναήρθα στα ίσα μου και βρήκα ξανά την πίστη μου στην αθρωπότητα ολόκληρη, που το μεγαλύτερό της επίτευγμα είναι το ελληνικό ΙΚΑ και αυτό πριν το αμφισβητήσετε σκεφτείτε το καλά.

Όλα καλά λοιπόν και όλα στη θέση τους και πάω σήμερα στο ΙΚΑ της καρδιάς μας και της γειτονιάς μας αυτοπροσώπως και όχι αυτά τα φλώρικα τα online που μου μάθατε και εκεί είναι ΥΠΑΛΛΗΛΑΡΑ τεράστιος έρωτας, βυθισμένος στην καρέκλα, από αυτούς που όταν τους ρωτάς κάτι πριν τελειώσεις την ερώτηση ξεφυσάνε και μετά λένε κάτι τύπου “και τι να κάνω εγώ τώρα, αυτό που μου λέτε δε γίνεται” και του λέω “έλα μωρέ, αφού γίνεται” και μου λέει “αφού δεν έχεις το τάδε χαρτί” και του λέω με νάζι “αν το βρω και τους πω να μου το στείλουν σε ένα email” και εκεί μου λέει “αγόρι μου, τι email, μη με μπλέκετε εμένα με αυτά τα ΜΟΝΤΕΡΝΑ τα email και τα facebook” και ένιωσα με αυτήν την ατάκα αγάπη και θαλπωρή και πατρίδα μας τα παιδικά μας χρόνια και συγκινήθηκα και ήθελά να τον πάρω αγκαλιά και να του πω κλαίγοντας ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ EMAIL, ΜΟΝΟ ΦΑΞ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΜΟΝΟ ΦΑΞ και πρέπει να είδε η λατρεία αυτή τη συγκίνηση στα μάτια μου και μου είπε, “κάτσε να δούμε βρε τι μπορούμε να κάνουμε” και έκανε κάτι μαγικά πατώντας το F1 μια φορά- ξέρω ‘γω- και έγινε η δουλειά, ΠΟΙΟ EMAIL ΡΕ, μιλάμε για τέρατα ικανοτήτων και τους υποτιμάμε γιατί δε σεβόμαστε, γιατί αυτοί είμαστε και γιατί τρώμε τα παιδιά μας”…