Διαβήτης: Στον κόσμο ενός «γλυκού» εχθρού

Από τον Παναγιώτη Χαλβατσιώτη,

επίκουρο καθηγητή Παθολογίας της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, πρόεδρο του ΔΣ του ΓΝΑ «Η Ελπίς»

Τα ποσοστά αυξάνονται και προκαλούν ανησυχία, η επιστήμη όμως προχωρά και η ενημέρωση μαζί με την έγκαιρη διάγνωση κρίνονται απαραίτητες. Ως σακχαρώδης διαβήτης ορίζεται επιστημονικά η μεταβολική ασθένεια η οποία χαρακτηρίζεται από αύξηση της συγκέντρωσης του σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία) και διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης, ως αποτέλεσμα είτε της ελαττωμένης έκκρισης ινσουλίνης είτε της ελάττωσης της ευαισθησίας των κυττάρων του σώματος στην ινσουλίνη.

Οι κύριοι τύποι σακχαρώδους διαβήτη είναι ο διαβήτης τύπου 1, ο διαβήτης τύπου 2 και ο διαβήτης της κύησης. Στη χώρα μας, το ποσοστό του διαβήτη είναι γύρω στο 12%. Αν υπολογίσουμε όμως και εκείνους που παρουσιάζουν το σύνδρομο του προδιαβήτη, τότε θα πρέπει να προσθέσουμε επιπλέον ένα 12,4% του ενήλικου πληθυσμού.

Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αφορούν στον τύπου 2 μη ινσουλινοεξαρτώμενο σακχαρώδη διαβήτη. Η υιοθέτηση των δυτικών προτύπων διατροφής και η μείωση της φυσικής δραστηριότητας θεωρούνται σήμερα «η ρίζα του κακού». Βασικό χαρακτηριστικό του προδιαβήτη είναι η παρουσία παχυσαρκίας και μάλιστα της κοιλιακής (σωματότυπος σαν μήλο και όχι σαν αχλάδι).

Το μέλλον όμως για τη χώρα μας προβλέπεται αρκετά ζοφερό, αφού το 1/4 των ενηλίκων είναι παχύσαρκοι και επίσης είμαστε οι «πρωταθλητές» στην Ευρώπη στα ποσοστά παιδικής παχυσαρκίας. Ήδη ο διαβήτης τύπου 2, αυτός που παλιότερα αποκαλείτο «των ενηλίκων», με εμφάνιση μετά τα 40 έτη, διαγιγνώσκεται σε πολλούς εφήβους. Επομένως, η αντιμετώπιση της παχυσαρκίας αποτελεί το κλειδί που θα ανοίξει την πόρτα της ελπίδας.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα είναι παρόμοια και στους δύο βασικούς τύπους σακχαρώδους διαβήτη (τύπου 1 και τύπου 2) και περιλαμβάνουν:

• Πολυδιψία

• Ξηροστομία

• Πολυουρία

• Μειωμένη αντοχή

• Έντονη κόπωση

• Πολυφαγία

• Απότομη απώλεια βάρους

• Θολή όραση

Τρόποι διάγνωσης

Η διάγνωση του σακχαρώδους διαβήτη στηρίζεται στα αποτελέσματα αιματολογικών εργαστηριακών ελέγχων των επιπέδων γλυκόζης, είτε σε τυχαία εξέταση είτε επί της εμφάνισης συμπτωμάτων. Για να γνωρίζουμε τον βαθμό ρύθμισης του διαβητικού συνδρόμου απαιτούνται, σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες του θεράποντος ιατρού, αλλά και του φαρμακοποιού, τακτικές αυτομετρήσεις του σακχάρου αίματος με τη χρήση αξιόπιστων συσκευών (μπορούμε να τις προμηθευόμαστε από τα φαρμακεία), που υπολογίζουν τα επίπεδα της γλυκόζης αίματος από μία σταγόνα αίματος που λαμβάνεται με παρακέντηση με βελόνα από ένα δάχτυλο του χεριού.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο περιοδικό Pharma PLUS Link ΕΔΩ