«Eίχα την αίσθηση ότι επέβαινα σε ένα αυτοκίνητο χωρίς πάτωμα!»

Του Θανάση Παπαμίχου, Προέδρου  &  CEO της Accurate Health Auditing & Consulting USA, LLC
Συμμετέχοντας ως συντονιστής προγράμματος στην αποστολή των Γιατρών Χωρίς Σύνορα Ελλάδας στην Αρμενία, βρέθηκα τον Νοέμβριο του 1994 στο Νοεμπεριάν για μια διανομή φαρμάκων στο τοπικό νοσοκομείο. Η περιοχή αυτή ήταν στα σύνορα Αρμενίας – Αζερμπαϊτζάν – Γεωργίας και η κατάσταση πολύ δύσκολή λόγω του πολέμου μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαΐτζάν για το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Συχνά η πόλη βομβαρδίζονταν ενώ όλη η περιοχή και ο εθνικός δρόμος γινόταν πεδίο μάχης.

Στην επιστροφή μας για το Γκιουμρί, όπου ήταν η βάση της ελληνικής αποστολής με το πρόγραμμα υποστήριξης του μοναδικού ιδρύματος στην Αρμενία για παιδιά με ειδικές ανάγκες, πέσαμε πάνω σε ένα φορτηγό που μόλις είχε ανατιναχθεί από νάρκη και που ακόμη φλέγονταν. Κατεβήκαμε και η εικόνα ήταν σοκαριστική… Κάποιοι ντόπιοι που έφτασαν εκεί προσπαθούσαν με ξύλα να θάψουν στο χώμα μικρά κομμάτια από τους άτυχους επιβάτες…

Σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής κανένας δεν μιλούσε. Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να είμαστε εμείς στη θέση τους και όση ώρα ταξιδεύαμε είχα την αίσθηση ότι επέβαινα σε ένα αυτοκίνητο χωρίς πάτωμα… Το μόνο που ήθελα ήταν να φτάσουμε σπίτι και να μιλήσω για αυτό στη συνάδελφό μου στην αποστολή, τη Μίνα.

Μπαίνοντας στο σπίτι των MSF και πριν προλάβω να πω την ιστoρία που έζησα η Μίνα πολύ στενοχωρημένη και με δάκρυα μου διηγείται τη μέρα της στο ίδρυμα και πως τρία παιδιά έχασαν την ζωή τους από τις άθλιες συνθήκες και το κρύο ενώ προσπαθούσαν να τα μεταφέρουν. Δεν διανοήθηκα φυσικά να συνεχίσω με τη δική μου ιστορία εκείνο το βράδυ.

Φέρνοντας στη μνήμη μου την ιστορία αυτή σκέφτομαι ότι πέρασαν 25 χρόνια από τότε που μια μικρή ομάδα Ελλήνων οραματιστών πήρε την πρωτοβουλία να βάλει ένα στοίχημα. Ένα στοίχημα με την ελληνική κοινωνία. Ένα στοίχημα για το εάν αυτό το οικουμενικό όραμα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, θα μπορούσε να ριζώσει και να βρει γόνιμο έδαφος στη δική μας κοινωνία. Να την κάνει να αγκαλιάσει την ανθρωπιστική δράση ως τη σύγχρονη μορφή της αλληλεγγύης. Και να αναπτυχθεί στη χώρα μας μια αυθεντική Μη Κυβερνητική Οργάνωση, πραγματικά ανεξάρτητη, με μοναδικό εντολοδόχο την ελληνική κοινωνία.
Διαπιστώνω ότι σήμερα έχουμε ξεπεράσει και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις που μπορούσαμε να κάνουμε τότε.

Πιστεύω λοιπόν ότι η ανθρώπινη περιπέτεια που ξεκίνησε πριν από εικοσιπέντε χρόνια συνεχίζεται και το στοίχημα με την ελληνική κοινωνία ανανεώνεται. Και θα ανανεώνεται συνεχώς, μέχρι να φτάσουμε κάποτε σε μια παγκόσμια κοινωνία συνειδητοποιημένων και ενεργών πολιτών που δεν θα αφήνει χώρο στην αδιαφορία και στον αβοήθητο ανθρώπινο πόνο. Ίσως, τότε, δεχθούμε ότι κερδίσαμε το στοίχημα.