Έλλειψη φαρμάκων χημειοθεραπείας στα νοσοκομεία- Μια διαχρονική «αμαρτία»

Η έλλειψη φαρμάκου για χημειοθεραπείες ογκολογικών ασθενών στο Λαϊκό Νοσοκομείο έφερε ξανά στην επιφάνεια ένα χρόνιο ζήτημα της έγκαιρης προμήθειας φαρμάκων αλλά και του σεβασμού του δικαιώματος  πρόσβασης των ασθενών σε αυτά. Το φαινόμενο της καθυστέρησης παραλαβής των αναγκαίων ποσοτήτων δεν είναι μια παροδική θερινή πραγματικότητα, όπως επεσήμανε στο Virus.com.gr, η πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών-Εθελοντών-Φίλων-Ιατρών (ΚΕΦΙ) Αθηνών, Ζωή Γραμματόγλου.

Μπορεί το κενό στην έλλειψη του Deticene εδώ και 15 ημέρες, να αποκαταστάθηκε σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας, ρίχνοντας το «μπαλάκι» των ευθυνών στον ΕΟΦ και έχοντας ταλαιπωρήσει ογκολογικούς ασθενείς, ειδικά εκείνους που μεταβαίνουν στην Αθήνα από την επαρχία, το πρόβλημα όμως αποτελεί μια διαχρονική «αμαρτία», είτε από πλευράς του νοσοκομειακού χώρου είτε από πλευράς των φαρμακευτικών εταιρειών. Όπως περιγράφει η κ. Γραμματόγλου, πρόκειται για ένα γενικό φαινόμενο, καθώς η εικόνα ελλείψεων τέτοιων φαρμάκων στα νοσοκομεία διαμορφώνεται κατά καιρούς, όπως αυτή μεταφέρεται από τους ασθενείς στο ΚΕΦΙ και δεν αφορά μόνο ένα άλλα και άλλα νοσοκομεία. «Όλο τον χρόνο υπάρχουν ελλείψεις στα φθηνά φάρμακα» τονίζει η κ. Γραμματόγλου. Το γεγονός αποδίδει η πρόεδρος του Συλλόγου ΚΕΦΙ ακριβώς στη τιμή, σχολιάζοντας ότι «δεν τα βγάζουν γιατί δεν τους συμφέρει και ίσως στο νοσοκομείο να κωλυσιεργούν και να μην παραγγέλνουν γρήγορα». Οι πολυπαραγοντικές δυσκολίες δεν βάζουν στο «κάδρο» των ευθυνών μόνο τον Εθνικό Οργανισμό Φαρμάκων, όπως εξηγεί η κ. Γραμματόγλου, αφού τα φάρμακα για τις χημειοθεραπείες αποτελούν μια ειδική κατηγορία και γι’ αυτό γίνονται παραγγελία από τα νοσοκομεία.

Σαφώς, θα πρέπει να αναζητηθεί η πηγή του κακού για την «οδύσσεια» εν μέσω θέρους και υψηλών θερμοκρασιών ογκολογικών ασθενών, που δεν έχουν πρόσβαση στην ενδεδειγμένη θεραπεία. Πέρα όμως από τον εντοπισμό της άκρης του «μίτου» στο φαύλο κύκλο των ευθυνών, καλό θα είναι οι ιθύνοντες από κάθε χώρο να αναπτύξουν την ενσυναίσθηση προς τον δοκιμαζόμενο συνάνθρωπο, πριν χαθούν ζωές για γραφειοκρατικούς και άλλους λόγους.