Ο υπουργός Υγείας προανήγγειλε χθες την έναρξη κοινωνικού διαλόγου για το θέμα, αμέσως μόλις ολοκληρωθεί εκείνος για τις αλλαγές στην πρωτοβάθμια φροντίδα. Ελπίζω οι εξαγγελίες να μην είναι προσχηματικές και να μην έχουν στόχο απλώς να κερδηθεί χρόνος μέχρις ότου έρθει ο επόμενος…

Το έχω ξαναπεί παλαιότερα και θα το επαναλάβω εδώ: Και τίποτα άλλο να μην κάνει ένας υπουργός Υγείας στην Ελλάδα, μόνο το κάπνισμα να καταφέρει να ελέγξει, θα μείνει στην Ιστορία. Διότι θα τα έχει βάλει με το μεγαλύτερο δολοφόνο των Ελλήνων. Και για να μιλήσουμε με αριθμούς, από τους περίπου 100.000 θανάτους κάθε χρόνο, περίπου οι μισοί σχετίζονται με νόσους που συνδέονται άμεσα με το κάπνισμα!

Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι οι κινήσεις πρέπει να γίνουν σε δύο επίπεδα: Πρώτον, στην πρόληψη, δηλαδή, σε παρεμβάσεις στις μικρές ηλικίες ώστε να μην αρχίσουν το κάπνισμα και δεύτερον, στη μείωση του καπνίσματος από τα άτομα, που έχουν ήδη αυτή τη βλαβερή συνήθεια.

Όσον αφορά στο πρώτο, είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον και προφανώς απαιτείται συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας. Τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει κάποια βήματα σε συνεργασία και με το πανεπιστήμιο του Harvard. Πρέπει να αξιολογηθούν όλες οι προσπάθειες, να σχηματοποιηθεί μία εθνική πολιτική πρόληψης και να επεκταθεί σε όλη τη χώρα.

Για να έχουμε αποτελέσματα όμως και στις νέες ηλικίες, θα πρέπει να μειωθεί το κάπνισμα στις μεγάλες ηλικίες. Ποιο το νόημα τα παιδιά να ενημερώνονται για τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος και παράλληλα να βλέπουν γύρω τους όλους να καπνίζουν ελεύθερα σε κλειστούς και δημόσιους χώρους;

Όσον αφορά στο δεύτερο, λοιπόν, ο κ. Γεωργιάδης πρέπει να παραδειγματιστεί από τα λάθη των προκατόχων του. Και να τολμήσει. Όπως έχουν δείξει όλες οι έρευνες κοινής γνώμης για το θέμα, η ελληνική κοινωνία είναι ώριμη πλέον για να ληφθούν αυστηρότερα μέτρα για τον περιορισμό του καπνίσματος.

Επιπλέον, όμως, υπάρχουν και κάποια μέτρα, που δεν χρειάζεται να γίνει διάλογος για να ληφθούν, καθώς είναι προφανή τα οφέλη τους. Όπως για παράδειγμα η ενίσχυση των ιατρείων διακοπής καπνίσματος στα πλαίσια του ΕΣΥ. Και είναι μία χρυσή ευκαιρία στην κυοφορούμενη αναδιοργάνωση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας να μπει ως προτεραιότητα.

Προς την ίδια κατεύθυνση, δεν είναι δυνατόν το Κράτος να μην καλύπτει τη δαπάνη για τα φάρμακα, που αφορούν στη διακοπή καπνίσματος. Φυσικά, υπάρχει θέμα κόστους. Θα μπορούσε όμως το Κράτος να καλύψει το κόστος τουλάχιστον μίας προσπάθειας για κάθε ασθενή.

Φθάνουμε τώρα σε δύο κρίσιμα ζητήματα: Στην αύξηση της φορολόγησης στα προϊόντα καπνού και στην απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς και δημόσιους χώρους. Για το πρώτο, έχει αποδειχθεί διεθνώς το πιο αποτελεσματικό μέτρο μείωσης του καπνίσματος. Ωστόσο, υπό τις παρούσες συνθήκες χρειάζεται προσοχή, καθώς ήδη ο μέσος Έλληνας είναι εξοργισμένος από την υπερφορολόγηση. Επίσης, αν δεν γίνουν όσα προαναφέρθηκαν το μέτρο θα φανεί ότι είναι καθαρά εισπρακτικό.

Για το δεύτερο, η πλειοψηφία των Ελλήνων έχει αντιληφθεί – ακόμη και εκείνοι που καπνίζουν – ότι κάτι πρέπει να γίνει. Είναι προφανές ότι η σημερινή ασυδοσία δεν μπορεί να συνεχιστεί. Χρειάζεται όμως προσοχή στον τρόπο, με τον οποίο θα επιχειρηθεί η εφαρμογή της απαγόρευσης. 

Για να πετύχει το μέτρο θα πρέπει να είναι μέρος μίας ολοκληρωμένης πολιτικής μείωσης του καπνίσματος στη χώρα. Μία πολιτική που θα περιλαμβάνει πρόληψη, θεραπεία και τέλος απαγόρευση. Άλλως, ο κ. Γεωργιάδης θα προστεθεί στη λίστα των υπουργών, που είπαν πολλά, αλλά έκαναν ελάχιστα. Ας μην πάει χαμένη και αυτή η ευκαιρία.

Υπό το πρίσμα αυτό, ο κ. Γεωργιάδης πρέπει να μάθει από τα λάθη των προκατόχων του