Έρευνα σοκ: Το remdesivir παρατείνει τη νοσηλεία στην covid-19!

Η θεραπεία με remdesivir όχι μόνο δεν βελτιώνει την επιβίωση, αλλά ίσως αυξάνει την διάρκεια νοσηλείας σε ασθενείς με COVID-19! Αυτό τουλάχιστον έδειξε μία μεγάλη αναδρομική μελέτη, που πραγματοποιήθηκε σε 123 νοσοκομεία στις ΗΠΑ από την 1η Μαΐου έως τις 8 Οκτωβρίου 2020.

Τα αποτελέσματα της μελέτης δημοσιεύτηκαν στο ιατρικό περιοδικό JAMA και συνοψίζονται από τους καθηγητές της Θεραπευτικής Κλινικής της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Ευστάθιο Καστρίτη και Θάνο Δημόπουλο (Πρύτανης ΕΚΠΑ).

Η θεραπεία με remdesivir αποτελεί μια από τις εγκεκριμένες θεραπείες για την αντιμετώπιση της COVID-19 σε ασθενείς με σοβαρή covid-19, που χρειάζονται νοσηλεία. Μέχρι σήμερα, δεν είχε αποδειχθεί η επίδραση της στην επιβίωση, ενώ υπήρχαν δεδομένα άλλων μελετών, που είχαν δείξει ότι μπορεί να συμβάλει στη συντόμευση της νοσηλείας. Έτσι, το φάρμακο χορηγείται διεθνώς σε ασθενείς με σοβαρή νόσο.

Η νέα μελέτη και πάλι δεν έδειξε ότι η θεραπεία έχει επίδραση στην επιβίωση και για πρώτη φορά θέτει εν αμφιβόλω την όποια επίδραση στη συντόμευση της νοσηλείας. Η μελέτη χρησιμοποίησε δεδομένα από τη Veterans HealthAdministration (VHA) (νοσοκομεία που νοσηλεύουν κυρίως αποστράτους) από 123 νοσοκομεία, και αφορούσε ασθενείς που νοσηλεύθηκαν με επιβεβαιωμένη COVID-19 από την 1η Μαΐου έως τις 8 Οκτωβρίου 2020. Έγινε αντιστοίχιση της βαθμονόμησης της κλινικής κατάστασης των ασθενών που ξεκίνησαν θεραπεία με remdesivir με ασθενείς, που δεν είχαν ξεκινήσει θεραπεία με remdesivir την ίδια ημέρα νοσηλείας.

Τα κύρια καταληκτικά σημεία της μελέτης ήταν δύο:

1.  Θάνατος εντός 30 ημερών από την έναρξη της θεραπείας με remdesivir (ή η αντίστοιχη ημέρα νοσηλείας για τα αντίστοιχα άτομα της ομάδας ελέγχου) και
2. Χρόνος για μέχρι την έξοδο από το νοσοκομείο.

Η αρχική ομάδα περιελάμβανε 5.898 ασθενείς, 2374 (40,3%) από τους οποίους έλαβαν θεραπεία με remdesivir (2.238 άνδρες [94,3%]  με μέση ηλικία 67,8  έτη) και 3.524 άτομα (59,7%) που δεν έλαβαν ποτέ θεραπεία με remdesivir (3.302 άνδρες [93,7%] με  μέση ηλικία 67  έτη]. Μετά την αντιστοίχιση της βαθμονόμησης της κλινικής κατάστασης, η ανάλυση περιέλαβε 1.172 ασθενείς που έλαβαν remdesivir και 1172 μάρτυρες (άτομα στην ομάδα ελέγχου που δεν έλαβαν το φάρμακο).

Οι ασθενείς που έλαβαν remdesivir και η ομάδα ελέγχου είχαν  παρόμοια χαρακτηριστικά όσον αφορά την ηλικία (μέση ηλικία 66,6 έτη έναντι 67,5  έτη), το φύλο (1.101 άνδρες [93,9%] και στις δύο ομάδες), τη χρήση δεξαμεθαζόνης (περίπου οι μισοί και στις δυο ομάδες), την νοσηλεία σε μονάδα εντατικής θεραπείας (περίπου 20%) και χρήση μηχανικού αερισμού (διασωλήνωση) (5,9% έναντι 3,8%). Τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά:

• Η θεραπεία με remdesivir δεν συσχετίστηκε με τη θνησιμότητα στις 30 ημέρες (143 λήπτες remdesivir [12,2%] έναντι 124 στην ομάδα ελέγχου κατέληξαν [10,6%], με λόγο σχετικού κινδύνου 1,06).
• Τα αποτελέσματα ήταν παρόμοια για τα άτομα που έλαβαν δεξαμεθαζόνη έναντι αυτών που δεν έλαβαν δεξαμεθαζόνη κατά την έναρξη της θεραπείας με remdesivir.
• Όμως, οι ασθενείς που έλαβαν remdesivir είχαν μεγαλύτερο διάμεσο χρόνο έως την έξοδο από το νοσοκομείο σε σύγκριση με τους αντίστοιχους μάρτυρες (6 ημέρες έναντι 3 ημερών) και αυτή η διαφορά ήταν στατιστικά σημαντική (P <.001)

Συνεπώς σε αυτή τη μελέτη, η θεραπεία με remdesivir δεν συσχετίστηκε ούτε με βελτιωμένη επιβίωση, αλλά αντίθετα συσχετίστηκε με παρατεταμένη παραμονή στο νοσοκομείο. Συνεπώς, η τακτική χρήση του remdesivir μπορεί να σχετίζεται με αυξημένη χρήση νοσοκομειακών κρεβατιών, ενώ δεν σχετίζεται με βελτιώσεις στην επιβίωση. Οι συγγραφείς αναφέρουν ότι είναι πιθανό οι κλινικοί γιατροί να μην δίνουν εξιτήριο σε ασθενείς  που διαφορετικά πληρούσαν τα κριτήρια για την έξοδο από το νοσοκομείο έως ότου ολοκληρωθεί η χορήγηση  του remdesivir, καθώς το remdesivir χορηγείται μόνο ενδοφλεβίως.