Μελέτη του Αιγινήτειου Νοσοκομείου για την άνοια

της Δρος Ίλιας Θεοτοκά, Kλινικής Ψυχολόγου- Ψυχοθεραπεύτριας στην Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών
στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο, Προέδρου της Δράσης για την Ψυχική Υγεία.

Δυσοίωνο προβλέπεται το μέλλον των Ελλήνων σε ότι αφορά την εξάπλωση της άνοιας, καθώς σήμερα ο αριθμός των ασθενών ανέρχεται στους 200.000, ενώ διεθνώς περίπου 50 εκατομμύρια. Το 2030 αναμένεται ο αριθμός των ασθενών να φτάσει τις 280.000.

Η άνοια δεν αφοπλίζει μόνο τη πρόσφατη μνήμη, αφού οι ασθενείς στη συνέχεια παρουσιάζουν διαταραχές και στις υπόλοιπες νοητικές λειτουργίες.

Μια περιπέτεια αρχίζει για τους ασθενείς και τους συγγενείς των ασθενών, καθώς θα πρέπει να χειριστούν τις μεταβολές που προκύπτουν από τις γνωστικές- συμπεριφορικές και λειτουργικές διαταραχές της νόσου.

Σε πρόσφατη μελέτη που διεξήχθη στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο, εντός της περιόδου της οικονομικής κρίσης στην χώρα μας, κατέδειξε ότι οι συγγενείς των ασθενών είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένοι ψυχολογικά από την φροντίδα που απαιτείται για αυτή τη χρόνια νόσο.

Οι συνέπειες:

Σύμφωνα με τα πορίσματα τις έρευνας εκδηλώνονται αγχώδεις και καταθλιπτικές διαταραχές, κρίσεις πανικού σε αυξημένα επίπεδα, αδράνεια και έλλειψη ενδιαφερόντων.

Οι ερευνητές συσχετίζουν τα ευρήματα με την παρατεταμένη οικονομική κρίση, καθότι,  γιατί συγγενείς και ασθενείς αναζητούν συχνότερα ψυχολογική στήριξη.

Σημειώνεται ότι οι συγγενείς των ατόμων με νόσο του Alzheimer είναι, είτε οι σύζυγοι, που είναι άτομα μεγάλης ηλικίας, με τα δικά τους προβλήματα υγείας, είτε τα παιδιά τους, που είναι συνήθως στην ηλικία των 40-50 ετών.

Συνεπώς, τα παιδιά των ασθενών βρίσκονται σε ηλικίες, κατεξοχήν παραγωγικές με υποχρεώσεις επαγγελματικές και οικογενειακές.

Υπό αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να ανταποκριθούν σε πολλαπλούς ρόλους και ως εκ τούτου η πίεση που δέχονται είναι μεγάλη.

Την ίδια ώρα, η κοινωνική υποστήριξη, από ΚΑΠΗ, κέντρα αλληλοβοήθειας, ή προγράμματα βοήθειας στο σπίτι, είναι περιορισμένη.

Οδηγίες για τους συγγενείς:

Απαραίτητη είναι η εκπαίδευση για να διαχειριστούν τον ασθενή.

Αναγκαίος είναι ο έλεγχος των ενοχών τους,  ενώ θα πρέπει να έχουν τις ανάλογες προσδοκίες όσον αφορά τη νόσο. Θα πρέπει, δηλαδή, να ενημερωθούν  τι να περιμένουν από τη νόσο.

Επειδή δεν εξελίσσεται από τη μία μέρα στην άλλη, έχει μία αργή πορεία, οπότε έχουν όλο το χρόνο να προσαρμοστούν.

Οι συγγενείς, που φροντίζουν τους ασθενείς, θα πρέπει να αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους, να κάνουν διαλείμματα από τη φροντίδα, δηλαδή ένα απόγευμα την εβδομάδα, ένα Σαββατοκύριακο το μήνα, να απέχουν από τη φροντίδα του ασθενούς.

Προτεραιότητα θα πρέπει να είναι η διατήρηση της λειτουργικής ικανότητας, η διατήρηση δηλαδή των δραστηριοτήτων της καθημερινής ζωής, της ανεξαρτησίας του ατόμου (όσο αυτό είναι δυνατό) και της αίσθησης της αξιοπρέπειας.

Δεδομένου ότι οι φαρμακευτικές θεραπείες αποσκοπούν στην επιβράδυνση της νόσου για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, κερδίζεται ολοένα και περισσότερο έδαφος.