Μολονότι η τεχνική θεωρείται πολλά υποσχόμενη, οι ειδικοί θεωρούν ότι θα χρειαστούν αρκετά χρόνια ωσότου αξιοποιηθεί από τους οδοντιάτρους, ενώ μείζον ζήτημα παραμένει το ότι δεν κατάφεραν να αναγεννήσουν το επιφανειακό σκληρό στρώμα της αδαμαντίνης (σμάλτο). Ωστόσο, οι επιστήμονες αισιοδοξούν ότι η ίδια διαδικασία θα είναι πιο εύκολη στους ανθρώπους, επειδή τα ανθρώπινα δόντια είναι μεγαλύτερα.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, με επικεφαλής τον οδοντίατρο Πράβιν Αρανί και τον καθηγητή εμβιομηχανικής Ντέιβιντ Μούνεϊ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό «Science Translational Medicine», πραγματοποίησαν πειράματα σε τρωκτικά, από τα οποία με τη βοήθεια του τροχού, είχαν προηγουμένως αφαιρέσει τμήματα των δοντιών.
Στη συνέχεια, οι ερευνητές κατάφεραν -με δέσμες φωτός λέιζερ πάνω στο κατεστραμμένο δόντι- να ενεργοποιήσουν τα υπάρχοντα βλαστικά κύτταρα στην περιοχή του οδοντικού πολφού και έτσι να αναπαραχθεί, σε διάστημα περίπου τριών μηνών, ένα μέρος από την οδοντίνη (το στρώμα κάτω από την αδαμαντίνη), που αποτελεί τον κύριο όγκο ενός δοντιού. Η ενέργεια του λέιζερ προκαλεί μια σειρά από βιοχημικές αντιδράσεις μέσα στους οδοντικούς ιστούς, με τελικό αποτέλεσμα να «ξυπνάνε» τα βλαστοκύτταρα και να παράγουν νέα οδοντίνη.
Οι ερευνητές αισιοδοξούν ότι μελλοντικά θα είναι δυνατόν, οι γιατροί να αποφεύγουν τη ριζική αφαίρεση ενός δοντιού, μαζί με τα νεύρα και τα αιμοφόρα αγγεία. Όπως είπε ο Αρανι, ο οποίος σχεδιάζει τις πρώτες κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους, «ελπίζουμε ότι θα είναι εφικτό να διατηρηθεί το υπάρχον δόντι και να μην χρειαστεί τελικά να εξαχθεί».
Όμως η νέα τεχνική θα είναι αδύνατο να «δουλέψει», όπως είπε, αν ο οδοντικός πολφός έχει πια νεκρωθεί και δεν υπάρχουν σε αυτόν βλαστικά κύτταρα για να «πυροδοτηθεί» η διαδικασία της αναγέννησης.