Για τις μητέρες παιδιών με διαβήτη

Μια συγκινητική επιστολή που καταδεικνύει τον ηρωισμό των μητέρων με παιδιά που πάσχουν από διαβήτη μας κάνει να προβληματιστούμε. Με αφορμή την Ημέρα της Μητέρας την προσεχή Κυριακή 12 Μαΐου, η ενήλικη πια Amanda, με διαβήτη τύπου 1 αποφάσισε να ευχαριστήσει δημόσια την μητέρα της για τον αγώνα της να διευκολύνει την δύσκολη καθημερινότητά της.

Από την ηλικία των 6 χρόνων της, όταν και διαγνώσθηκε η ασθένεια, η μητέρα της αποτέλεσε τον φύλακα άγγελο της που φρόντιζε κάτω από αντίξοες συνθήκες και χωρίς τις σημερινές ευκολίες από τα γεύματά της, τις ενέσεις της μέχρι να την προστασία από την άγνοια των ανθρώπων γύρω της.

Αγαπητή μαμά,

Φέτος, την μέρα της μητέρας, θέλω να σε ευχαριστήσω για τα 32 χρόνια στήριξης που μου έχεις προσφέρει από την ημέρα που διαγνώστηκα με διαβήτη τύπου 1.

Θυμάμαι πως έβρεχε καθώς γυρίζαμε από το γιατρό. Άρχισες να κλαις τόσο πολύ που χρειάστηκε να κάνεις στην άκρη και να σταματήσεις το αυτοκίνητο. Θυμάμαι ότι ανησύχησα που σε είδα να κλαις και όταν σε ρώτησα γιατί, είπες φωναχτά “Έχεις διαβήτη τύπου 1!”. Στα έξι μου χρόνια δεν γνώριζα τι εστί “τύπος”, αλλά στο άκουσμα της λέξης διαβήτης φοβήθηκα ότι θα πεθάνω. Καθόμασταν και κλαίγαμε μαζί για λίγη ώρα μέσα στο αυτοκίνητο. Μετά, φώναξα ότι δεν ήθελα να πεθάνω κι εσύ αμέσως ανασκουμπώθηκες και με διαβεβαίωσες ότι δεν θα με άφηνες να πεθάνω.

Από εκείνη τη μέρα και μετά, όχι μόνο έκανες υπεράνθρωπες προσπάθειες για να με διατηρείς υγιή και ασφαλή, αλλά και για να με κάνεις να αισθάνομαι πως ήμουν ένα φυσιολογικό εξάχρονο παιδί. Τότε, το 1986, δεν υπήρχαν αντλίες ινσουλίνης και συστήματα συνεχούς μέτρησης γλυκόζης. Μαζί κάναμε πρακτική στις ενέσεις πάνω σε πορτοκάλια ώστε να μπορέσω, όταν έρθει η ώρα, να είμαι σε θέση να πάρω τα φάρμακά μου μόνη μου και να είμαι ανεξάρτητη. Στο δημοτικό, πριν την ώρα του γεύματος, εμφανιζόσουν ως δια μαγείας στο σχολείο για να μετρήσεις το σάκχαρό μου, ώστε να μπορώ να ευχαριστηθώ το γεύμα μου μαζί με τα άλλα παιδιά. Σε μια νύχτα έγινες ειδική στο να φτιάχνεις γλυκά χωρίς ζάχαρη, ετοιμάζοντάς μου λιχουδιές με λίγες θερμίδες, και cupcakes χωρίς ζάχαρη για τα πάρτι ώστε να μη μου λείψει το επιδόρπιο.

Τότε που δεν υπήρχαν σχολικοί νοσηλευτές, το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να κανονίσεις το πρόγραμμά μου έτσι ώστε να τρώω το μεσημεριανό μου στην καλύτερη δυνατή ώρα και να έχω πάντα μαζί μου ένα σνακ. Θυμάμαι ότι στην έκτη δημοτικού, ο δάσκαλος των μαθηματικών δεν έδειξε κατανόηση όταν του ζήτησα να μου δώσει ώρα να φάω κάτι πριν από το τεστ, μιας και δεν επέτρεπε το φαγητό στην τάξη. Εγώ προσπάθησα να είμαι διακριτική και να μην το κάνω θέμα, βρισκόμουν σχεδόν στην εφηβεία και υπήρχαν φορές που ντρεπόμουν που είχα διαβήτη τύπου 1. Δε χρειάζεται καν να αναφέρω ότι δεν τα πήγα καλά σε εκείνο το τεστ. Μέχρι που έγραψα λάθος το όνομά μου. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ξέρω πως κατάφερα να περιμένω 42 λεπτά για να πάω στο ντουλαπάκι όπου είχα τα πράγματά μου και να πάρω το τζελ γλυκόζης. Όταν σου είπα ότι ο δάσκαλός μου δεν κατάλαβε τι συνέβη όταν του ζήτησα να φάω γιατί είχα υπογλυκαιμία, πήγες κατευθείαν στο σχολείο και του τα έψαλες. Φυσικά δεν ξέρω λεπτομέρειες, αλλά από εκείνη τη μέρα και μετά, ο δάσκαλος, κάθε φορά που είχαμε μάθημα, με ρωτούσε πως αισθανόμουν και μου επέτρεπε να έχω μαζί μου φαγητό για την περίπτωση ανάγκης. Από εκεί και πέρα τα πήγαινα πολύ καλά στα τεστ.

Παρ’ ότι είμαι πλέον ενήλικη και διαχειρίζομαι μόνη μου το διαβήτη, συνεχίζεις να μου συμπαραστέκεσαι όταν ξέρεις ότι σε χρειάζομαι, ακόμη και χωρίς να στο ζητήσω. Όταν τελείωσα το Πανεπιστήμιο και έπιασα δουλειά στο NYC (το πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης), με βοήθησες να βρω και να βάλω ένα ψυγειάκι στο χώρο εργασίας μου ώστε να μπορώ να έχω μέσα ινσουλίνη για περίπτωση ανάγκης καθώς και σνακ. Όταν έκανα κι εγώ παιδιά, ερχόσουν από το σπίτι με έτοιμα σνακ και γεύματα και επέμενες να αφήσω για λίγο τα παιδιά μου για να ελέγξω το σάκχαρό μου και να φάω το γεύμα μου. Μπορεί κάτι τέτοιο να είναι πολυτέλεια για μια νέα μητέρα, αλλά είναι απαραίτητο για μια νέα μητέρα με διαβήτη τύπου 1.

Αν και αντιμετώπισα πολλές προκλήσεις μεγαλώνοντας με διαβήτη τύπου 1, ποτέ δεν με έκανες να πιστεύω ότι υπήρχε κάτι που δεν μπορούσα να κάνω. Στο σχολείο, στην κατασκήνωση, στα ταξίδια, στις διακοπές και στο Πανεπιστήμιο, πάντα έβρισκες τρόπο να πραγματοποιείς αυτά που σου έλεγα ότι ήθελα να κάνω. Σε ευχαριστώ που με έκανες να αισθάνομαι ότι δεν πήγαινε τίποτα στραβά με εμένα και που μου χάρισες μια καταπληκτική παιδική ηλικία γεμάτη τόσες πολλές μοναδικές αναμνήσεις. Σε ευχαριστώ που συνεχίζεις να με στηρίζεις τώρα που μεγάλωσα και εύχομαι να είσαι υγιής και χαρούμενη, όχι μόνο την Ημέρα της Μητέρας αλλά όλο το χρόνο.

Με αγάπη,

Αμάντα

πηγή: glykouli.gr