Μέρος της καθημερινότητας των επιζώντων του καρκίνου παραμένει εν πολλοίς η νόσος και η θεραπεία της, αρκετό διάστημα μετά την ολοκλήρωση της τελευταίας.

Σύμφωνα με μελέτη, που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Πανευρωπαϊκού Ογκολογικού Συνεδρίου, ESMO 2017, μεταγενέστερα συμπτώματα μπορούν να προκύψουν μήνες ή και χρόνια μετά την αντικαρκινική θεραπεία. Σε ασθενείς που διαγνώστηκαν με καρκίνο στην αρχή της ενήλικη ζωής τους, αυτές οι παρενέργειες μπορεί να εμποδίσουν την εξέλιξη της καριέρας τους.

Η μελέτη NOR-CAYACS διερεύνησε την εργασιακή ικανότητα ασθενών, που διαγνώσθηκαν με καρκίνο στις ηλικίες 19-39. Επρόκειτο για ασθενείς που διαγνώσθηκαν με μελάνωμα, καρκίνο του παχέος εντέρου, καρκίνο του στήθους σταδίου Ι-ΙΙΙ, μη- Hodgkin λέμφωμα ή λευχαιμία από το 1985 έως το 2009 και ήταν εν ζωή το Σεπτέμβριο του 2015. Εντοπίστηκαν μέσω του Μητρώου ασθενών με Καρκίνο της Νορβηγίας

Οι συμμετέχοντες έλαβαν μέσω email ερωτηματολόγιο γύρω από τα μεταγενέστερα συμπτώματα της θεραπείας και την εργασιακή τους κατάσταση, ώστε να βαθμολογήσουν την εργασιακή τους ικανότητα βάσει σχετικού δείκτη (Work Ability Index).

Από το σύνολο των 1.198 συμμετεχόντων, μέση ηλικία ήταν τα 49 έτη, με μέση χρονική περίοδο από τη θεραπεία τα 13 έτη, ενώ 60% είχε εργασία πλήρους απασχόλησης.

Η χαμηλή βαθμολογία στο Δείκτη σχετίστηκε με χαμηλά επίπεδα εκπαίδευσης, το φύλλο (οι γυναίκες είχαν χαμηλότερη επίδοση), με το λεμφοιδημα, την κούραση, την κατάθλιψη, με χαμηλή ποιότητα ζωής και αυτοαναφερόμενη υγεία. Οι επιζήσαντες από μη-Hodgkin λέμφωμα είχαν υψηλότερο κίνδυνο μειωμένης εργασιακής ικανότητας συγκριτικά με την ομάδα του μελανώματος. Η συχνότητα της θεραπείας δεν σχετίστηκε με την εργασιακή ικανότητα.

«Διαπιστώσαμε ότι ψυχολογικές και σωματικές μεταγενέστερες επιπτώσεις του καρκίνου και άλλων καταστάσεων σχετίζονταν σημαντικά με μειωμένη εργασιακή ικανότητα», δήλωσε η επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, Dr Cecilie Kiserud, επικεφαλής του National Advisory Unit for Late Effects After Cancer Treatment, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Όσλο. «Σε σύγκριση, η ένταση της θεραπείας και ο τύπος του καρκίνου, με εξαίρεση το μη-Hodgkin λέμφωμα, δεν σχετίζονταν ιδιαιτέρως με την ικανότητα εργασίας», συμπλήρωσε.

«Απαιτείται περισσότερη ευαισθητοποίηση στο γεγονός ότι οι επιζήσαντες του καρκίνου μπορεί να δυσκολεύονται να εργαστούν μετά τη θεραπεία, λόγω μεταγενέστερων συμπτωμάτων που μπορεί να εμφανιστούν», κατέληξε.

Όπως εξήγησε ο καθηγητής Gilles Vassal, Διευθυντής Κλινικών Ερευνών στο Gustave Roussy και πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Παιδιατρικών Ογκολόγων «περίπου 80% των νέων ανθρώπων που διαγιγνώσκονται με καρκίνο μπορούν να θεραπευτούν, αλλά αυτές οι θεραπείες είναι εντατικές και τα δύο τρίτα των επιζησάντων έχουν μακροχρόνιες σωματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις».