Οι ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν κακό στην υγεία

Οι αριστερές ιδεοληψίες σε όλο τους το μεγαλείο. Αντί η κυβέρνηση να ανοίξει το διάλογο για να δώσει επιτέλους τη δυνατότητα άσκησης ιδιωτικού έργου και στους γιατρούς του ΕΣΥ σχεδιάζει το αντίστροφο: να ζητήσει από τους πανεπιστημιακούς γιατρούς να κλείσουν τα ιδιωτικά τους ιατρεία. Εξίσωση δηλαδή προς τα κάτω…

Η επίμαχη ρύθμιση περιλαμβάνεται σε ένα προσχέδιο νόμου για την αναμόρφωση των οργανισμών των νοσοκομείων, που δημοσιοποίησε πρόσφατα η κυβέρνηση. Ανάμεσα στα άλλα, το σχέδιο θέλει να εφαρμοστεί η πλήρης και αποκλειστική απασχόληση και για τους πανεπιστημιακούς γιατρούς.

Πρακτικά, η ρύθμιση αφορά τους πανεπιστημιακούς γιατρούς των δύο μεγαλύτερων ιατρικών σχολών, Αθήνας και Θεσσαλονίκης, καθώς οι συνάδελφοί τους των άλλων πέντε σχολών (Πατρών, Ιωαννίνων, Κρήτης, Λάρισας και Αλεξανδρούπολης) δεν είχαν έτσι και αλλιώς τέτοιο δικαίωμα.

Η κατάσταση αυτή που αποτελούσε κατάφωρη αδικία σε βάρος των πανεπιστημιακών γιατρών των πέντε περιφερειακών σχολών δείχνει φυσικά πόσο ισχυρό είναι το λόμπι των πανεπιστημιακών γιατρών Αθήνας και Θεσσαλονίκης και των ισχυρών προσβάσεών τους στην πολιτική εξουσία. Είναι γνωστό άλλωστε ότι επιφανείς πανεπιστημιακοί γιατροί είναι προσωπικοί ιατροί προέδρων της δημοκρατίας, βουλευτών και υπουργών. Και φυσικά, όλοι γνωρίζουμε τις περιπτώσεις ιατρών, που έκαναν μεγάλη πολιτική καριέρα, επειδή έτυχε σε μία γενική εφημερία να προσέλθει στα επείγοντα ο Πρωθυπουργός…

Η αλήθεια

Θα με ρωτήσει κανείς εύλογα: είσαι στο πλευρό των μεγαλογιατρών; Η απάντησή μου είναι απλή και ρεαλιστική: Είτε το θέλουμε είτε όχι, οι πανεπιστημιακοί γιατροί προσδίδουν αίγλη και κύρος στο ΕΣΥ. Διεξάγουν έρευνα και προάγουν την ιατρική εκπαίδευση. Όχι όλοι είναι αλήθεια. Όμως, η σύγκριση με τους ιατρούς του ΕΣΥ είναι χαοτική!

Μπορείτε να φανταστείτε πως θα ήταν το νοσοκομείο Αττικόν στην Αθήνα ή το Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης, χωρίς τις πανεπιστημιακές κλινικές και χωρίς πανεπιστημιακούς γιατρούς; Αν και αρχικώς, πολύ πανεπιστημιακοί σνόμπαραν τη μεταφορά τους εκεί…

Από την άλλη, βέβαια, υπάρχουν ικανοί και φιλόδοξοι γιατροί του ΕΣΥ – λίγοι έχουν απομείνει είναι η αλήθεια – που επίσης αδικούνται από την πλήρη και αποκλειστική απασχόληση καθώς και από το ισχύον ισοπεδωτικό, ιατρικό μισθολόγιο.

Κάποια στιγμή τέθηκε επί τάπητος να καθιερωθεί ο θεσμός του «κλινικού καθηγητή», ώστε να αναβαθμιστεί ο ρόλος των γιατρών του ΕΣΥ. Όμως, ως είθισται στην Ελλάδα, το θέμα «κάηκε» λόγω των αντιδράσεων ορισμένων συνδικαλιστών, όπως ο Ανδρέας Ξανθός, αλλά και των πανεπιστημιακών. Επίσης, εκπορεύτηκε από μία ομάδα συντονιστών διευθυντών του ΕΣΥ, που ανήκουν στο εκσυγχρονιστικό μπλοκ του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι δέχθηκαν ισχυρή κριτική ότι ήθελαν να εξυπηρετήσουν ίδια συμφέροντα.

Αλήθεια είναι επίσης ότι η αξιοκρατία λάμπει δια της απουσίας της τόσο στο χώρο των πανεπιστημιακών όσο και των νοσοκομειακών γιατρών. Είναι ενδεικτικό ότι στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, η οικογενειοκρατία ζει και βασιλεύει καθώς πολλά μέλη ΔΕΠ έχουν πρώτου βαθμού συγγένεια μεταξύ τους.

Όσο για το ΕΣΥ, τι να πει κανείς; Εκεί το έκτρωμα που πέρασε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος είχε ως αποτέλεσμα οι γιατροί να «εξελίσσονται» από τη γενική συνέλευση των συναδέλφων τους διά της ανατάσεως της χειρός. Έτσι, εδώ και λίγα χρόνια, έχουμε γεμίσει από διευθυντές, που δεν ξέρω αν σε άλλη χώρα θα είχαν τα προσόντα…

Η υποκρισία

Το θέμα μου όμως δεν είναι να υποστηρίξω τους πανεπιστημιακούς γιατρούς. Αλλά με την ευκαιρία, να αναδείξω ότι είναι λάθος η πλήρης και αποκλειστική απασχόληση, όχι μόνο για τους πανεπιστημιακούς, αλλά γενικότερα. Όπως επίσης – και το έχω ήδη επισημάνει – είναι λάθος η πρόσληψη ιατρών πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας.

Σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχουν εισαχθεί μοντέλα απασχόλησης, που επιτρέπουν σε ικανούς και φιλόδοξους ιατρούς να κάνουν και ιδιωτικό έργο. Π.χ. μία ή δύο φορές την εβδομάδα να εξετάζουν ή να χειρουργούν ιδιωτικά μέσα στα νοσοκομεία.

Μάλιστα, κατά αυτόν τον τρόπο, είναι δυνατόν να ικανοποιηθεί και η επιθυμία κάποιου πολίτη να αντιμετωπιστεί από το γιατρό της επιλογής του. Θέλεις να σε χειρουργήσει ο τάδε γνωστός ιατρός στο ΕΣΥ; Θα έχεις το δικαίωμα, αλλά μόνο αφού πληρώσεις. Με διαφάνεια και απόδειξη. Έτσι και οι ιατροί θα μπορούν να έχουν νόμιμα ικανοποιητικές αμοιβές.

Το φακελάκι

Μόνο με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η παραοικονομία και το φακελάκι. Και όχι με κυνήγι μαγισσών και βαρύγδουπες δηλώσεις κατά της διαφθοράς. Ας είμαστε ρεαλιστές: δεν είναι δυνατόν με μηνιαίο μισθό 1.000-=2.500 ευρώ να θέλουμε να έχουμε καλούς γιατρούς στα κρατικά νοσοκομεία. Θα φύγουν είτε στον ιδιωτικό τομέα είτε στο εξωτερικό.

Όσο κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και επικρατούν ιδεοληψίες της δεκαετίας του 80, η χώρα θα συνεχίζει να βυθίζεται. Σε βάρος – όχι των μεγαλογιατρών – αλλά της υγείας όλων…