Η σωματική άσκηση πρέπει να συνταγογραφείται στους διαβητικούς !

Οι ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 θα πρέπει να λαμβάνουν συνταγογράφηση για σωματική άσκηση, με σκοπό τον έλεγχο του σακχάρου στο αίμα και τη βελτίωση της καρδιακής υγείας.

Αυτή είναι μία από τις συστάσεις που περιέχονται σε μελέτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης Προληπτικής Καρδιολογίας (EAPC), που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Εταιρεία Καρδιολογίας (ESC). Η μελέτη δημοσιεύεται προχθές στο περιοδικό European Journal of Preventive Cardiology.

«Ο καθιστικός τρόπος ζωής και η ανθυγιεινή διατροφή είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες για τον αυξανόμενο αριθμό ασθενών με διαβήτη τύπου 2 και καρδιαγγειακά προβλήματα, όπως καρδιακά επεισόδια», δήλωσε ο κύριος ερευνητής Δρ. Hareld Kemps, καρδιολόγος στο Ιατρικό Κέντρο Máxima, Veldhoven της Ολλανδίας. «Ο διαβήτης διπλασιάζει τον κίνδυνο θνησιμότητας, αλλά όσο οι ασθενείς χάνουν βάρος, ο κίνδυνος μειώνεται. Δυστυχώς, η πλειοψηφία των ασθενών δεν συμμετέχουν σε προγράμματα άσκησης»

Ένας στους 11 ενήλικες παγκοσμίως έχει διαβήτη, εκ των οποίων το 90% είναι διαβήτης τύπου 2. Σχεδόν όλοι οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 αναπτύσσουν καρδιαγγειακές επιπλοκές, οι οποίες αποτελούν τις κύριες αιτίες θανάτου αυτής της ομάδας ασθενών.

Η μελέτη παρέχει πρακτικές συστάσεις για τους γιατρούς σχετικά με το πώς να παρακινήσουν τους ασθενείς να ενσωματώσουν τη σωματική δραστηριότητα στην καθημερινή τους ρουτίνα, να θέσουν εφικτούς και μετρήσιμους στόχους και να σχεδιάσουν εξατομικευμένα προγράμματα άσκησης για την επίτευξη αυτών των στόχων.

«Απλά συμβουλεύοντας τους ασθενείς να ασκηθούν, κάτι που κάνουν συνήθως οι γιατροί, δεν είναι αρκετό», δήλωσε ο Δρ Kemps. «Οι ασθενείς πρέπει να αξιολογούνται για τους κινδύνους που σχετίζονται με την άσκηση και τις προσωπικές προτιμήσεις. Αυτό θα είναι οικονομικά αποδοτικό μακροπρόθεσμα και επομένως πρέπει να αφυπνήσουμε τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και τους ασφαλιστές υγειονομικής περίθαλψης για να το πληρώσουν. Αυτό απαιτεί οι κλινικοί γιατροί να αναλάβουν ηγετικό ρόλο και να ζητήσουν την αποζημείωση των προγραμμάτων».

Όσον αφορά τους κλινικούς στόχους, η καρδιοαναπνευστική ικανότητα και ο γλυκαιμικός έλεγχος είναι τα δύο πρώτα. Και οι δύο βελτιώνονται με την άσκηση, οι αλλαγές μπορούν να μετρηθούν και σχετίζονται άμεσα με τη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα. Η άσκηση βοηθά επίσης στη μείωση της αρτηριακής πίεσης και των επιβλαβών λιπιδίων του αίματος.

Ο Δρ Kemps σημείωσε ότι η απώλεια βάρους μπορεί να μην είναι ο καλύτερος στόχος. «Είναι δύσκολο να χάσετε βάρος με την άσκηση μόνο και αν αυτός είναι ο κύριος στόχος οι ασθενείς μπορεί να μην έχουν κίνητρο και να σταματήσουν να ασκούνται. Η απώλεια βάρους είναι σημαντική, αλλά πρέπει να είναι μέρος μιας διεπιστημονικής παρέμβασης που περιλαμβάνει και τη διατροφή».

Όσο για τον τύπο και την ένταση της άσκησης, αυτό πρέπει να εξατομικεύεται για κάθε ασθενή. Η προπόνηση υψηλών εντάσεων είναι πιο αποτελεσματική στη βελτίωση της φυσικής κατάστασης και στον έλεγχο του σακχάρου στο αίμα, αλλά μπορεί να μην είναι ασφαλής για ασθενείς που αναπτύσσουν αρρυθμίες κατά τη διάρκεια της άσκησης ή έχουν ισχαιμία (περιορισμένη ροή αίματος προς την καρδιά).