Η σπάνια αρρώστια… «γέλιου» σε 6χρονο κοριτσάκι

Η εξάχρονη αντιμετώπιζε προβλήματα καθώς το γέλιο της ήταν ανεξέλεγκτο, σε σημείο που, όταν άρχιζε, δεν μπορούσε να σταματήσει, τρομοκρατώντας τους συνομηλίκους της, αλλά και τους μεγάλους.
Σύμφωνα με τη δημοσίευση που έκανε ο δρ Χοσέ Λίντερς Μπούργκος Σουλέτα του βολιβιανού Κέντρου Εξελιγμένης Ιατρικής Απεικόνισης στο ιατρικό περιοδικό «Ecancermedicalscience», στην αρχή οι γιατροί νόμιζαν ότι είχαν να κάνουν απλώς με ένα πρόβλημα ανεξέλεγκτης συμπεριφοράς, που αναγόταν στη σφαίρα ενός ψυχολόγου μάλλον, παρά ενός νευρολόγου. Αν και οι γιατροί της χορηγούσαν δύο αντιεπιληπτικά φάρμακα σε πολύ υψηλή δοσολογία, οι κρίσεις γέλιου δεν έλεγαν να σταματήσουν.
«Το κορίτσι αντιμετωπίζόταν ως κακομαθημένο, τρελό, ακόμη και δαινομισμένο», όπως είπε ο βολιβιανός επιστήμων, ο οποίος τελικά ανακάλυψε, μέσω τομογραφιών και μαγνητικής απεικόνησης, ότι η πραγματική αιτία για τις κρίσεις ανεξέλεγκτου και ενοχλητικού (για την ίδια και τους γύρω της) γέλιου ήταν ένα αμάρτωμα, ένας μικρός καλοήθης όγκος, που πίεζε τον κροταφικό λοβό του παιδιού. Μετά την χειρουργική αφαίρεση του όγκου, το κορίτσι δεν έχει πια ξεσπάσματα γέλιου εκτός ελέγχου και γελάει φυσιολογικά.
Οι λεγόμενες γελαστικές κρίσεις (που για πρώτη φορά περιγράφηκαν από τον Τρουσό το 1877) αποτελούν μία σπάνια μορφή επιληψίας. Συνήθως, ιδίως στα παιδιά, προκαλούνται από όγκους στον υποθάλαμο, αλλά σπανιότερα και σε άλλα σημεία του εγκεφάλου. Μολονότι το πιο συχνό σύμπτωμα είναι το ασυγκράτητο και υστερικό γέλιο, οι ασθενείς μπορεί να εμφανίσουν και αντίστοιχο κλάμα.
Όγκοι αυτού του είδους μπορεί επίσης να προκαλέσουν αναπτυξιακά προβλήματα, αν πιέζουν την υπόφυση. Αν και μέχρι πριν μερικά χρόνια η χειρουργική αφαίρεσή τους ήταν μια δύσκολη και επικίνδυνη διαδικασία, σήμερα πια, χάρη σε μία νέα νευροχειρουργική τεχνική, είναι πολύ πιο ακίνδυνη.