Ένας στους έξι άνδρες αναπτύσσει κάποια στιγμή στη ζωή του τη νόσο, ενώ τα άτομα με ιστορικό προσβολής σε επίπεδο συγγενείας πρώτου βαθμού (πατέρας, αδελφός κτλ) διατρέχουν 2,4 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισής της σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Εάν, μάλιστα, ο καρκίνος του συγγενούς έχει διαγνωσθεί σε σχετικά νέα ηλικία (π.χ. στα 50-60), ο κίνδυνος αυτός διπλασιάζεται.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι πιθανότητες ανάπτυξης καρκίνου του προστάτη αυξάνονται με την ηλικία. Έτσι, ποσοστό 30% των ανδρών θα προσβληθούν στην ηλικία των 50 ετών, και ποσοστό 80% θα προσβληθούν στα 80 τους χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, για τα άτομα μεγάλης ηλικίας με διάφορα προβλήματα υγείας και προσδόκιμο επιβίωσης μέχρι 10 χρόνια, τα ποσοστά ωφέλειας από τυχόν προληπτικό έλεγχο του καρκίνου του προστάτη είναι εξαιρετικά χαμηλά.

Στους διαγνωσμένους ασθενείς, ποσοστό άνω του 50% εκείνων που θα υποβληθούν σε θεραπεία θα εμφανίσει στυτική δυσλειτουργία, ενώ και ένα 5 – 10% θα παρουσιάσει ατελή έλεγχο στην ούρηση (ακράτεια). Επιπλέον, με δεδομένο το γεγονός ότι ο καρκίνος του προστάτη δε δίνει κανένα σύμπτωμα σε πρώιμα στάδια, όταν δε διενεργείται συχνός προληπτικός έλεγχος η διάγνωση τίθεται, δυστυχώς, από τα συμπτώματα των μεταστάσεων (π.χ. πόνους από οστική προσβολή κτλ).

Ωστόσο, σημαντική πρόοδος σημειώνεται στις μέρες μας σε ό,τι αφορά τη θεραπευτική αντιμετώπιση της νόσου, καθώς νέα, δυνατά «όπλα» προστίθενται, πλέον, στο φαρμακευτικό «οπλοστάσιο» των επιστημόνων στη «μάχη» κατά του καρκίνου του προστάτη.

Χαρακτηριστική περίπτωση η ουσία ενζαλουταμίδη, που «δρα ως αναστολέας του υποδοχέα των ανδρογόνων (AR), αναστέλλοντας πολλαπλά το σηματοδοτικό μονοπάτι του υποδοχέα με τρεις διαφορετικούς μηχανισμούς: α) εμποδίζει τη σύνδεση των ανδρογόνων στους αντίστοιχους υποδοχείς, β) αναστέλλει τη μεταφορά των συμπλόκων του υποδοχέα στον πυρήνα και γ) αναστέλλει την πρόσδεσή τους στο DNA, καθιστώντας αδύνατο τον πολλαπλασιασμό των καρκινικών κυττάρων και την ανάπτυξη του όγκου», σημειώνουν οι ειδικοί.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας, η ενζαλουταμίδη μείωσε τον κίνδυνο θανάτου κατά 30% σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο, ενώ μείωσε τον κίνδυνο απεικονιστικής επιβίωσης χωρίς εξέλιξη της νόσου κατά 81% σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο. Το ποσοστό εν ζωή ασθενών στην ομάδα της ενζαλουταμίδης ήταν 72% σε σύγκριση με το 65% στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου κατά το χρονικό σημείο της ενδιάμεσης ανάλυσης. Η διάμεση συνολική επιβίωση στην ενδιάμεση ανάλυση υπολογίστηκε σε 32,4 μήνες για τους ασθενείς που έλαβαν θεραπεία με ενζαλουταμίδη έναντι 30,2 μηνών για τους ασθενείς που έλαβαν εικονικό φάρμακο. «Η διάμεση Απεικονιστική Επιβίωση χωρίς εξέλιξη της νόσου (rPFS) δεν έχει ακόμα επιτευχθεί για την ομάδα της ενζαλουταμίδης (95% διάστημα εμπιστοσύνης 13,8 μήνες – το άνω όριο δεν έχει επιτευχθεί), ενώ στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου ήταν 3,9 μήνες (95% διάστημα εμπιστοσύνης, 3,7-5,4 μήνες).