Με μπακαλίστικα μέτρα δεν πάμε πουθενά

Επί της ουσίας, βέβαια, ο σκοπός της κυβέρνησης είναι ορθός. Παρά τα μέτρα που έχουν ληφθεί τα τελευταία δύο χρόνια, η κατανάλωση φαρμάκων σε ποσότητες έχει μειωθεί ελάχιστα. Η όποια μείωση της δαπάνης έχει επιτευχθεί, προέρχεται κυρίως από τις παρεμβάσεις στις τιμές των φαρμάκων και σε δευτερεύοντα μέτρα, όπως τις υποχρεωτικές εκπτώσεις και την αυτόματη επιστροφή από τις φαρμακοβιομηχανίες, όταν παρατηρείται υπέρβαση από τους στόχους.

Σε ετήσια βάση καταγράφονται περίπου 60 εκατ. συνταγές για φάρμακα, ήτοι κατά μέσο όρο περίπου 5 εκατ. το μήνα! Αριθμός ο οποίος είναι αστρονομικός με βάση τον πληθυσμό της χώρας και όσα ισχύουν σε άλλες χώρες. Αν λάβουμε υπόψη μας και το μεγάλο αριθμό εξετάσεων, βλέπουμε ότι το σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας στη χώρα είναι εκ της φύσεως του προσανατολισμένο στη συνταγογράφηση φαρμάκων και εξετάσεων…

Προφανώς, το φαινόμενο συνδέεται άμεσα με τον υπέρογκο αριθμό γιατρών και φαρμακοποιών, που καθορίζουν αποφασιστικά τη ζήτηση φαρμάκων και εξετάσεων, αλλά και τις καταναλωτικές συνήθειες των Ελλήνων πολιτών – ασθενών.

Ορθώς λοιπόν η κυβέρνηση επιχειρεί να παρέμβει, ώστε να ελέγξει το υψηλό κόστος για φάρμακα. Θυμίζουμε ότι φέτος η δαπάνη των ταμείων για φάρμακα δεν πρέπει να υπερβεί το όριο των 2 δις ευρώ, ενώ το 2013 το αντίστοιχο όριο ήταν 2,371 δις.

Προς την κατεύθυνση αυτή, κινείται η απόφαση του Άδωνι Γεωργιάδη για την τιμολόγηση των φαρμάκων, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα. Εντός του μηνός, θα πρέπει να επανακαθοριστούν οι τιμές όλων των φαρμάκων με στόχο σε ετήσια βάση να εξοικονομηθούν 380 εκατ. ευρώ.

Ως εδώ όλα καλά. Όμως, η κυβέρνηση επέλεξε να εφαρμόσει ακόμη ένα μέτρο για να ελέγξει τη δαπάνη: Μηνιαίο πλαφόν ανά γιατρό. Εφεξής, κάθε γιατρός δεν μπορεί να γράφει φάρμακα αξίας πάνω το 80% της μέσης αξίας του 2013. Πρόκειται για ένα κοντόφθαλμο και επικίνδυνο μέτρο, που έρχεται σε αντίφαση με τις ίδιες της εξαγγελίες της κυβέρνησης.

Εξηγούμαι: Τους επόμενους μήνες θα χτιστεί ο νέος ΕΟΠΥΥ. Οι γιατροί του θα κληθούν να επιλέξουν την πλήρη και αποκλειστική απασχόληση. Όπως φαίνεται από τις απεργίες τους, η πλειοψηφία θα διατηρήσει το ιδιωτικό ιατρείο και δεν θα δεχθούν να ενταχθούν στο νέο ΠΕΔΥ του κ. Γεωργιάδη.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι στο μεταβατικό διάστημα και μέχρις ότου μπει το νερό στο αυλάκι και προσληφθούν νέοι γιατροί, η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να συνάψει σύμβαση με περισσότερους ελεύθερους επαγγελματίες γιατρούς ή να αυξήσει το πλαφόν επισκέψεων στους ήδη συμβεβλημένους.

Τίθεται συνεπώς το ερώτημα: Ποιο είναι το νόημα του πλαφόν του 80% στα φάρμακα; Οι γιατροί που θα κάνουν σύμβαση για πρώτη φορά δεν είναι φυσικό να έχουν μεγαλύτερη δαπάνη για φάρμακα σε σχέση με πέρσι; Το ίδιο δεν ισχύει για τους ήδη συμβεβλημένους γιατρούς, οι οποίοι πέρσι είχαν πλαφόν 200 επισκέψεων και φέτος θα έχουν 400 ή και περισσότερες;

Το μέτρο αγγίζει, δε, τα όρια της βλακείας στο βαθμό που δεν επιτρέπει σε έναν γιατρό να πετύχει ως επαγγελματίας και να αυξήσει την πελατεία του.Ουσιαστικά με μέτρα σαν κι αυτά, δεν μπορεί ένας γιατρός με καλή φήμη να προσελκύσει μεγαλύτερο αριθμό ασθενών – πελατών!

Αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε σε κωμικοτραγικές καταστάσεις, στις οποίες οι ασθενείς δεν θα μπορούν να επισκεφθούν έναν καλό γιατρό της εμπιστοσύνης τους γιατί αυτός μπορεί να έχει συμπληρώσει το πλαφόν στα φάρμακα. Το ίδιο το Κράτος θα υποχρεώνει τους ασθενείς να προσφεύγουν σε έναν λιγότερο καλό γιατρό, τον οποίο δεν εμπιστεύονται απλά και μόνο γιατί το καρνέ του θα έχει χώρο…

Ακόμη, είναι φυσικό επακόλουθο ένας καλός και φημισμένος γιατρός να δέχεται περισσότερα και βαρύτερα περιστατικά, σε σχέση με έναν λιγότερο έμπειρο συνάδελφό του. Συνεπώς, ο εν λόγω γιατρός δεν είναι φυσιολογικό να έχει την ίδια συνταγογραφική συμπεριφορά.

Ακόμη, είναι ορατός ο κίνδυνος οι ασθενείς να προσφύγουν στα εξωτερικά ιατρεία των κρατικών νοσοκομείων, προκειμένου να βρουν λύση. Δηλαδή, να εκτραπεί η ζήτηση προς τα νοσοκομεία, πράγμα που έρχεται σε πλήρη αντίφαση με τις επιδιώξεις της κυβέρνησης!

Εκτός των άλλων, το μέτρο τιμωρεί τους γιατρούς, που ακολουθούν τους κανόνες της ορθής κλινικής πρακτικής και επιβραβεύει τους υπερσυνταγογράφους, αφού το πλαφόν εφαρμόζεται οριζόντια. Π.χ. θα μπορούσε το πλαφόν να μην είναι το ίδιο για όλους γιατρούς. Δηλαδή, ένας γιατρός που πέρσι δεν ξεπερνούσε το μέσο όρο των γιατρών της ειδικότητάς του (με βάση και τον αριθμό των ασθενών) να μην έχει περιορισμό. Αντιθέτως, το πλαφόν να ήταν πιο αυστηρό για εκείνους τους γιατρούς, που είχαν σημαντική υπέρβαση από το μέσο όρο των συναδέλφων τους.

Επίσης, άλλο πιο δίκαιο μέτρο θα ήταν να επιβληθεί πλαφόν με βάση το μέσο κόστος των φαρμάκων ανά ασθενή. Μέτρο το οποίο σε μεγάλο βαθμό λαμβάνει υπόψη του τόσο τον αριθμό των ασθενών όσο και τη βαρύτητα των περιστατικών, που βλέπει κάθε γιατρός της ίδιας ειδικότητας.

Εφόσον η κυβέρνηση έχει πλέον στη διάθεσή της δεδομένα από το σύστημα ηλεκτρονικής συνταγογράφησης θα ανέμενε κανείς να έπαιρνε πιο δίκαια και μελετημένα μέτρα. Με τέτοια “μπακαλίστικα” μέτρα δεν οδηγούμαστε πουθενά. Γράφαμε προ ημερών ότι οι πολιτικές αποφάσεις στο χώρο της υγείας θα παίξουν σημαντικό ρόλο ενόψει των εκλογών. Θετικά ή αρνητικά.

Πολυ φοβάμαι λοιπόν ότι αν η κυβέρνηση δεν αλλάξει ρότα στην υγεία, θα έχει την τύχη του Costa Concordia…