Mονοκλωνικά αντισώματα «όπλο» για τους νοσηλευόμενους οροαρνητικούς ασθενείς

Την θεραπευτική «φαρέτρα» φαίνεται πως ενισχύει ο συνδυασμός μονοκλωνικών αντισωμάτων έναντι του SARS-CoV-2, ο οποίος μείωσε τον κίνδυνο θανάτου σε ασθενείς που νοσηλεύονταν με σοβαρή COVID-19 και ταυτόχρονα δεν είχαν αναπτύξει αντισώματα έναντι του ιού, κατά τα προκαταρκτικά αποτελέσματα της κλινικής δοκιμής RECOVERY.

Η συγκεκριμένη προϋπόθεσή επιτάσσει την εξέταση για την παρουσία ή όχι  αυτών των αντισωμάτων πριν την χορήγηση τους, σύμφωνα με τη μελέτη έχει αναρτηθεί στον ιστότοπο medrxiv και δεν έχει δημοσιευθεί ακόμα σε περιοδικό μετά από κρίση. Οι Καθηγητές της Θεραπευτικής Κλινικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Ευστάθιος Καστρίτης και Θάνος Δημόπουλος (Πρύτανης ΕΚΠΑ), συνοψίζουν τα κύρια ευρήματα της μελέτης. REGEN-COV RECOVERY

Στη πλατφόρμα RECOVERY εξετάστηκε ως ένα σκέλος η χορήγηση ενός συνδυασμού δύο μονοκλωνικών αντισωμάτων, του casirivimab και του imdevimab, γνωστών ως REGEN-COV. Σημειώνεται ότι έχει δοκιμαστεί και σε άλλες μελέτες σε μη νοσηλευόμενους ασθενείς με COVID-19 με υψηλό κίνδυνο εμφάνισης επιπλοκών της νόσου, και έχει φανεί ότι η θεραπεία μείωσε το ιϊκό φορτίο, μείωσε το χρόνο μέχρι την ύφεση των συμπτωμάτων και μείωσε σημαντικά τον κίνδυνο νοσηλείας. Σε αυτή την περίπτωση χορηγήθηκαν μεγαλύτερες δόσεις, 4 γραμμαρίων του casirivimab and και 4 γραμμαρίων του  imdevimab.

Πληθυσμός της μελέτης

Αναλυτικά, 9785 ασθενείς που νοσηλεύτηκαν με COVID-19 τυχαιοποιήθηκαν για να λάβουν την συνήθη θεραπεία με η χωρίς τον συνδυασμό των αντισωμάτων μεταξύ 18 Σεπτεμβρίου 2020 και 22 Μαΐου 2021.  Σχεδόν το ένα τρίτο ήταν οροαρνητικό για αντισώματα έναντι του SARS-CoV-2 κατά την έναρξη, δηλαδή δεν είχε αναπτύξει ανιχνεύσιμο τίτλο αντισωμάτων ειδικών για τον SARS-CoV-2 κατά την έναρξη της θεραπείας με το αντίσωμα. Περίπου οι μισοί ασθενείς  ήταν οροθετικοί, δηλαδή ήδη είχαν αναπτύξει αντισώματα έναντι του ιού και για το ένα έκτο δεν είχε προσδιοριστεί αν είχαν ή όχι αντισώματα.

Στους οροαρνητικούς κατά την έναρξη, ο οποίος ήταν ο κύριος πληθυσμός ανάλυσης για αυτήν τη σύγκριση διαπιστώθηκε πως:

• ο συνδυασμός των αντισωμάτων μείωσε σημαντικά το πρωτογενές καταληκτικό σημείο του θανάτου στις 28 ημέρες κατά το ένα πέμπτο, και πιο συγκεκριμένα κατέληξε το 24% των ασθενών στην ομάδα που έλαβε των συνδυασμό των αντισωμάτων έναντι του 30% των ασθενών που έλαβε την καθιερωμένη θεραπεία (ο λόγος τους σχετικού κινδύνου είναι 80 με 95% διάστημα αξιοπιστίας 0.70-0.91 και  p=0.0010).
• Με βάση αυτά τα αποτελέσματα, υπολογίζεται ότι για κάθε 100 ασθενείς με σοβαρή COVID19 που δεν έχουν αναπτύξει αντισώματα και θα λάβουν θεραπεία με συνδυασμό αντισωμάτων, θα υπήρχαν έξι λιγότεροι θάνατοι .

Σύμφωνα με τα προκαταρκτικά δεδομένα, υπήρχαν «σαφείς ενδείξεις» ότι η επίδραση της θεραπείας σε «ορο-αρνητικούς» ασθενείς διέφερε από αυτή των «οροθετικών» ασθενών (αυτών δηλαδή που είχαν ήδη αναπτύξει αντισώματα).

Σε συνολική ανάλυση της οροθετικής ομάδας, καθώς και εκείνων με άγνωστο τίτλο αντισωμάτων, με τους «οροαρνητικούς» ασθενείς, δεν υπήρχε πλέον σημαντική επίδραση στη θνησιμότητα 28 ημερών. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι συνολικά το 20% των ασθενών στην ομάδα συνδυασμού αντισωμάτων κατέληξε  σε σύγκριση με το 21% των ασθενών στην ομάδα ελέγχου (που έλαβε μόνο την καθιερωμένη θεραπεία).

Περαιτέρω ανάλυση, για την ομάδα των «οροαρνητικών» ασθενών:

• η διάμεση διάρκεια της παραμονής στο νοσοκομείο ήταν μικρότερη μεταξύ εκείνων στους οποίους χορηγήθηκε ο συνδυασμός των αντισωμάτων έναντι αυτών που δεν τα έλαβαν (13 έναντι 17 ημέρες).
• το 64% των ασθενών που έλαβαν εξιτήριο την ημέρα 28 ήταν μεγαλύτερο μεταξύ των ασθενών που έλαβαν τον συνδυασμό αντισωμάτων σε σύγκριση με 58% που δεν τα έλαβε.
• μεταξύ των οροαρνητικών ασθενών που δεν λάμβαναν  επεμβατικό μηχανικό αερισμό (δεν ήταν διασωληνωμένοι) κατά την έναρξη της θεραπείας, ο κίνδυνος εξέλιξης της βαρύτητας της νόσου είτε σε ανάγκη για διασωλήνωση ή θάνατο ήταν επίσης χαμηλότερος μεταξύ εκείνων που έλαβαν τον συνδυασμό των αντισωμάτων (30% έναντι 37% αυτών που δεν τα έλαβαν).