«Στις δεκαετίες της επιστημονικής και επαγγελματικής μου ζωής δεν μπόρεσα να αποδεχθώ την ελληνική «ιδιαιτερότητα» σε διαρκή απόκλιση από την ευρωπαϊκή και παγκόσμια πραγματικότητα. Με την επιστροφή μου το 1974, εντάχθηκα σε μία ατμόσφαιρα όπου κυριαρχούσαν η «αριστερή» ιδεολογία και οι δεξιές πρακτικές. Είδα να γίνονται περιουσίες καθώς το πολιτισμικό χάσμα με τον άλλο κόσμο μεγάλωνε. Η κρίση που εκδηλώθηκε το 2009 ήταν το ξέσπασμα της αρρώστιας που έτρωγε τις σάρκες της χώρας από πολύ παλιά. Τη ζούσα χωρίς να την καταλαβαίνω και το γράψιμο ήταν απλώς μία προσωπική διέξοδος», αναφέρει στην εισαγωγή του βιβλίου ο συγγραφέας.

Το τελευταίο βιβίο του Λ. Λιαρόπουλου «Οι επτά πληγές της Ελληνικής Κοινωνίας», Εκδόσεις Επίκεντρο, αποτελεί αποτέλεσμα αγωνίας και αναζήτησης εξηγήσεων. Στις σελίδες του, ο συγγραφέας εξετάζει την προβληματική λειτουργία της Ελλάδας σε επτά βασικούς τομείς: τη δυσλειτουργική δημοκρατία, τους θεσμούς, την δικαιοσύνη και ασφάλεια, την κοινωνική δικαιοσύνη, το κοινωνικό κράτος και την κοινωνική συνοχή, την παιδεία και τον πολιτισμό και τέλος, το γενικότερο ηθικό και οικονομικό υπόδειγμα.

Είναι προφανές πως, οι δυσλειτουργίες στους τομείς αυτούς αργά αλλά σταθερά διέβρωσαν το ούτως ή άλλως σαθρό κοινωνικό και πολιτικό οικοδόμημα που χτίστηκε μετά τον εμφύλιο. Παρόλα αυτά, ο Λυκούργος Λιαρόπουλος αναζητά σημάδια, παρατηρεί ό,τι συμβαίνει και επιμένει πως, με τις απαραίτητες αλλαγές, κάτι καλό μπορεί να βγει από την κρίση.