Οικογενειακός ιατρός: Δικαίωμα, όχι υποχρέωση

Του Δημήτρη Κουναλάκη, γενικού ιατρού

Το να επιλέγεις έναν ιατρό που εμπιστεύεσαι και να συμπορεύεται μαζί σου, αναλαμβάνοντας την υγεία σου, δεν είναι κάτι που γίνεται με το ζόρι. Αν δεν το θέλει ο πολίτης ή ο γιατρός, δεν θα δουλέψει ποτέ.

Και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ούτε έχουμε και πολλούς ιατρούς σε ανάλογες ειδικότητες για να υπάρξει «εκβιασμός». Το τι έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση είναι η απόδειξη των όσων λέω.

Ταυτόχρονα, η Ελλάδα πάσχει από έλλειψη κάθε μορφής δεδομένων σε επίπεδο πρωτοβάθμιας και δημόσιας υγείας (public health, όχι government sector) με ότι συνέπειες έχει αυτό στο σχεδιασμό, στην επιτήρηση νοσολογικών καταστάσεων και σε αποφάσεις αποζημίωσης θεραπειών.

Τα δεδομένα της ΗΔΙΚΑ και της Ηλεκτρονικής Συνταγογράφησης μόνο ως Big Garbage μπορούν να θεωρηθούν με τις απαιτήσεις του ΕΟΠΥΥ και την αδυναμία διασταύρωσης των δεδομένων. Η Πολιτεία χρειάζεται ένα υγειονομικό σύμμαχο σε αυτό τον τον τομέα, ένα ιατρό αναφοράς για τον πολίτη, ένα υπεύθυνο άνθρωπο για την υγεία του πολίτη.

Μπορείς να έχεις την επανάσταση σε μια απόφαση; Ιστορικά, η απάντηση είναι όχι. Μόνο μια σοβαρή καταστροφή ή ένας πόλεμος δίνει την δυνατότητα να επανεκκινήσεις ένα σύστημα από την αρχή. Θα πρέπει να αφουγκραστείς τις ανάγκες του πολίτη και τις δυνατότητες της «αγοράς».

Θα πρέπει να συντονίσεις δημόσιο και ιδιωτικό τομέα να συνεργαστούν. Τους θέλεις όλους. Δεν θέλεις μόνο γιατρούς κρατικούς ή ιδιωτικούς, θέλεις και άλλα επαγγέλματα υγείας, αλλά θέλεις και καλούς αναλυτές και επαγγέλματα πληροφορικής. Η επιτυχία του συντονισμού περνάει μόνο από την μαζική χρήση της πληροφορικής στην υγεία.

Δεν θα το πω σαν καθηγητής ή σαν ειδικός, θα το πω σαν απλός πολίτης: Ο απλός πολίτης, ακόμη κι ο υγιής, έχει κάποιες καθημερινές ανάγκες φροντίδας υγείας που τις λύνει αποσπασματικά δεξιά και αριστερά με τον πιο τζάμπα γιατρό που μπορεί να βρει. Από την ανανέωση του διπλώματος οδήγησης του, μέχρι το χαρτί για γυμναστήριο, βεβαιώσειςγια χίλιες περιπτώσεις και ιστορίες.

Από μια γρίπη που θα πάει μόνος του να πάρει ότι αντιβίωση βρει από το φαρμακείο και θα ψάχνει μετά γιατρό να την γράψει, την χρόνια συνταγογραφία του, το τσεκαπ του, και ότι άλλο σκεφτεί ως πρόληψη ή του δημιουργηθεί ως ανάγκη. Αν δώσεις, δωρεάν ένα σταθερό γιατρό για αυτά, έχεις πετύχει δύο σημαντικά πράγματα:

α) Την ασφάλεια του πολίτη ότι για καθετί, που θα βρει μπροστά του θα έχει ένα σύμβουλο και ένα αποκούμπι, και που θα του μειώνει την αγωνία και την αβεβαιότητα.

β) Έχεις ένα δίκτυο γιατρών, που μπορεί να σου οργανώσει τον πληθυσμό, να έχεις τον πρώτο βήμα για ηλεκτρονικό φάκελο (σε συνεργασία με τα νοσοκομεία), και να αρχίσεις να έχεις σοβαρά στοιχεία.

Τότε μόνο θα πετύχεις πρόληψη. Αυτό είναι το πρώτο βήμα, μετά θα βάλεις το pay for perfomanceγια να παρέχεις και ποιοτικές υπηρεσίες υγείας.

Και ερχόμαστε στο κόστος. Θα έχουν καλύτερο αποτέλεσμα τα χρήματα σου σαν κράτος, εάν έχεις group practices δηλαδή ομάδες ιατρών που συνεργάζονται. Είτε σε μικρά πολυιατρεία είτε σε κοινωφελείς συνεργατικές επιχειρήσεις, είτε ακόμη και με τις ΤoΜΥ. Θα μπορείς να ζητήσεις συνέχεια στη φροντίδα, μεγαλύτερη κάλυψη ωραρίου, αντιμετώπιση επειγόντων. Και εάν θέλεις να υπάρχει χρόνος και σωστή αντιμετώπιση του πολίτη, το όριο 2.250 πολιτών ανά οικογενειακό ιατρό, ήρθε η ώρα να περάσει στην κακή ιστορία της χώρας μας.

Ας ακολουθήσουμε ότι κάνουν στο εξωτερικό και ότι έχουν αξιολογήσει οι μελέτες σε αυτά τα κράτη: Ανώτατο όριο τα 1.700 άτομα με μέγιστο προτεινόμενο μέγεθος τα 1.500 άτομα ανά οικογενειακό ιατρό. Αυτό λένε οι αξιολογήσεις, οι επιστημονικές μελέτες και τα απλά μαθηματικά, υπολογίζοντας χρόνο και ανάγκες των πολιτών.