Στόχος της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης και της αποασυλοποίηση είναι, για την Αριστοτέλους, η εξαφάνιση του κοινωνικού στίγματος που συνοδεύει τα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία.

Στη συνάντηση με το Σωματείο Εργαζομένων του ΨΝΑ «Δαφνί», η Κ. Παπακώστα φέρεται να τους παρείχε διευκρινίσεις γύρω από τις αλλαγές, υποστηρίζοντας πως οι ψυχικές δομές των Ψυχιατρικών Νοσοκομείων θα μεταφερθούν στις κλινικές των Γενικών Νοσοκομείων ως έχουν. Όλες οι θέσεις και όλες οι ειδικότητες θα απορροφηθούν χωρίς μεταβολές και μάλιστα, οι θέσεις θα είναι «κλειδωμένες», δεν θα επιτρέπεται δηλαδή η μετακίνηση εργαζόμενου από τις νεοσυσταθείσες ψυχιατρικές κλινικές σε άλλες κλινικές των Γενικών Νοσοκομείων.

Πάντως, στα μέσα Αυγούστου αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί η χωροθέτηση των νέων ψυχικών δομών. Πρόκειται για την πρώτη τεχνική έκθεση, που καθορίζει που θα δημιουργηθούν οι νέες ψυχικές κλινικές στα γενικά νοσοκομεία.

«Έχουμε επανειλημμένα τονίσει ότι το σχέδιο του κλεισίματος των τριών ψυχιατρείων δεν έχει καμιά σχέση με την ψυχιατρική μεταρρύθμιση, αλλά, σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση με αυτήν, συνιστά ψυχιατρική απορρύθμιση και μνημονιακή επιταγή», αναφέρει σε ανακοίνωση της η Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση και προσθέτει:
«Και όσο λιγότερος χρόνος απομένει μέχρι την καταληκτική ημερομηνία, κατά την οποία δεν θα πρέπει να υπάρχει οργανισμός του ΨΝΑ, τόσο πιο βιαστικές και καταστροφικές ενέργειες μας περιμένουν από τη μεριά της τροϊκάνικης κυβέρνησης και των εντεταλμένων απανταχού Διοικητών της, προκειμένου να φανούν συνεπείς στις εντολές που έχουν πάρει και υλοποιούν».
Σύμφωνα με τη Συσπείρωση, το σχέδιο προβλέπει τη μείωση των ψυχιατρικών κλινών, για παράδειγμα από 27 ανά τμήμα που ισχύει στο ΨΝΑ σε 12 με 15, «χωρίς να εγκαθιδρύονται διαδικασίες αποιδρυματοποίησης, ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης και μετάβασης στην κοινότητα, με ταυτόχρονο τον μετασχηματισμό του θεσμού, έφυγαν βιαστικά περίπου 30 υπερήλικες. Πέντε πήγαν σε δομές εκτός Αθήνας (Κόρινθο, Τρίκαλα, Κέρκυρα), όπου υπήρχε πρόσφορη κενή θέση, χωρίς να λαμβάνεται καθόλου υπόψιν ο τόπος καταγωγής, το όποιο συγγενικό περιβάλλον, η όποια σχέση είχαν αναπτύξει όλα τα χρόνια, ακόμα και ζώντας μέσα στο άσυλο. Για τους λάτρεις του «βρετανικού μοντέλου» (όπως, και στο βαθμό, που το κατάλαβαν) ήταν σαν από ένα ψυχιατρείο στο Λονδίνο, επειδή δεν θα βρίσκονταν θέσεις εκεί, να στέλνονταν άνθρωποι σε δομές στο Μπίρμινχαμ, στη Γλασκώβη, ή ακόμα και στο Μπέλφαστ…», τονίζει.