Πολλαπλό μυέλωμα: Νέα ευρήματα για το κλινικό όφελος των ανοσοτροποποιητικών φαρμάκων

Νέα δεδομένα που παρουσιάστηκαν στο 23ο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Αιματολογικής Εταιρείας ενισχύουν το κλινικό όφελος των ανοσοτροποποιητικών φαρμάκων (IMiDs^®) σε όλο το θεραπευτικό φάσμα του πολλαπλούν μυελώματος. Τα ευρήματα αυτά προέκυψαν από το εκτεταμένο πρόγραμμα κλινικών δοκιμών της Celgene για το πολλαπλούν μυέλωμα (ΠΜ) και υποστηρίζουν τη χρήση των IMiDs ως θεμελιώδη θεραπεία σε ολόκληρο το θεραπευτικό φάσμα του πολλαπλούν μυελώματος, όταν χορηγούνται είτε ως μονοθεραπεία είτε σε συνδυασμό με άλλες θεραπευτικές κατηγορίες.

Νέα δεδομένα από τη μελέτη OPTIMISMM, μία μελέτη Φάσης III για τη διερεύνηση της αποτελεσματικότητας και της ασφάλειας της πομαλιδομίδης, κατέδειξαν ότι όταν χρησιμοποιήθηκε σε συνδυασμό με βορτεζομίμπη και δεξαμεθαζόνη χαμηλής δόσης, η συνδυασμένη θεραπεία βελτίωσε σημαντικά την επιβίωση χωρίς εξέλιξη της νόσου (PFS) σε σύγκριση με τη βορτεζομίμπη και τη δεξαμεθαζόνη χαμηλής δόσης, σε ασθενείς με υποτροπιάζον και ανθεκτικό πολλαπλούν μυέλωμα που είχαν λάβει στο παρελθόν θεραπεία με λεναλιδομίδη. Η OPTIMISMM είναι η πρώτη προοπτική μελέτη Φάσης III που αξιολόγησε ένα τριπλό θεραπευτικό σχήμα με βάση τα IMiDs^® στο πλαίσιο της πρώιμης υποτροπής, στην οποία εντάχθηκαν ασθενείς που είχαν λάβει στο παρελθόν θεραπεία με λεναλιδομίδη και ήταν, στην πλειονότητά τους, ανθεκτικοί σε αυτή.

Στην OPTIMISMM, το συνδυαστικό θεραπευτικό σχήμα της πομαλιδομίδης μείωσε σημαντικά τον κίνδυνο θανάτου ή εξέλιξης της νόσου κατά 39% έναντι της θεραπείας με βορτεζομίμπη και  δεξαμεθαζόνη χαμηλής δόσης (11,2 μήνες έναντι 7,1 μηνών, αντίστοιχα, p=<0,0001). Για τους 226 ασθενείς που είχαν λάβει μία προηγούμενη γραμμή θεραπείας, η διάμεση επιβίωση χωρίς εξέλιξη της νόσου ήταν 20,7 μήνες έναντι 11,6 μηνών, αντίστοιχα. Η μελέτη OPTIMISMM μπορεί να αντιπροσωπεύει με μεγαλύτερη ακρίβεια τους ασθενείς με υποτροπιάζον/ανθεκτικό πολλαπλούν μυέλωμα στην καθημερινή κλινική πρακτική σε σύγκριση με άλλες δοκιμές Φάσης III στο υποτροπιάζον/ανθεκτικό πολλαπλούν μυέλωμα, με δεδομένο ότι σχεδόν τα τρία τέταρτα των συμμετεχόντων στη δοκιμή είχαν λάβει προηγουμένως βορτεζομίμπη και όλοι είχαν λάβει λεναλιδομίδη, συμπεριλαμβανομένου ενός ποσοστού 70% που ήταν ανθεκτικοί στη θεραπεία με λεναλιδομίδη.

Περαιτέρω δεδομένα σχετικά με τη χρήση της πομαλιδομίδης στο υποτροπιάζον/ανθεκτικό πολλαπλούν μυέλωμα μετά τη θεραπεία με λεναλιδομίδη προήλθαν από τα αποτελέσματα της ανοιχτής μελέτης Φάσης ΙΙ MM-014 της πομαλιδομίδης σε συνδυασμό με δεξαμεθαζόνη χαμηλής δόσης, με ή χωρίς δαρατουμουμάμπη. Τα ευρήματα που παρουσιάστηκαν στο EHA 2018 κατέδειξαν ότι η θεραπεία με πομαλιδομίδη, δαρατουμουμάμπη και δεξαμεθαζόνη χαμηλής δόσης είχε ως αποτέλεσμα ένα ποσοστό συνολικής ανταπόκρισης (ORR) ίσο με 71,7% σε ασθενείς στη δεύτερη και τρίτη γραμμή θεραπείας, με ποσοστό επιβίωσης στο 1 έτος χωρίς εξέλιξη της νόσου ίσο με 76,9%. Για τους ασθενείς που λάμβαναν θεραπεία τρίτης γραμμής και των οποίων η προηγούμενη θεραπεία με βάση τη λεναλιδομίδη είχε αποτύχει, η θεραπεία με πομαλιδομίδη σε συνδυασμό με δεξαμεθαζόνη χαμηλής δόσης οδήγησε σε ποσοστό συνολικής ανταπόκρισης ίσο με 33,9% και διάμεση επιβίωση χωρίς εξέλιξη της νόσου 12,2 μηνών.

Δεδομένα από δύο επιπρόσθετες αναλύσεις που παρουσιάστηκαν στο EHA 2018 υποδήλωσαν ότι η έγκαιρη και διαρκής αντιμετώπιση ασθενών που πάσχουν από πολλαπλούν μυέλωμα με θεραπείες που βασίζονται σε IMiDs^® (λεναλιδομίδη ή πομαλιδομίδη) οδήγησε σε επέκταση του χρόνου έως την επόμενη θεραπεία και σε βελτιωμένη επιβίωση.

Αρχικά, μία αναδρομική μελέτη παρατήρησης έδειξε ότι οι ασθενείς με πολλαπλούν μυέλωμα και κυτταρογενετικές ανωμαλίες υψηλού κινδύνου που έλαβαν θεραπεία συντήρησης με λεναλιδομίδη μετά από μεταμόσχευση αιμοποιητικών κυττάρων είχαν λιγότερες πιθανότητες να προχωρήσουν σε θεραπεία δεύτερης γραμμής σε σύγκριση με εκείνους που δεν έλαβαν θεραπεία συντήρησης με λεναλιδομίδη (24% έναντι 59%, αντίστοιχα). Οι ασθενείς αυτοί είχαν επίσης σημαντικά μεγαλύτερο διάμεσο χρόνο έως την επόμενη θεραπεία (38,8 έναντι 2,8 μηνών, αντίστοιχα, p=<0,001).

Στη δεύτερη ανάλυση, αναπτύχθηκε ένα μοντέλο (CONNECT® MM) που χρησιμοποίησε την προοπτική παρακολούθηση μίας κοόρτης (ομάδα ασθενών που μοιράζονται τα ίδια χαρακτηριστικά) για την εξέταση των κλινικών εκβάσεων με βάση τη θεραπευτική αλληλουχία στο πολλαπλούν μυέλωμα. Τα ευρήματα έδειξαν ότι ο χρόνος επιβίωσης ήταν μεγαλύτερος για τους ασθενείς που έλαβαν για πρώτη φορά θεραπεία με λεναλιδομίδη ή πομαλιδομίδη, με ή χωρίς έναν αναστολέα πρωτεασώματος, και στη συνέχεια άλλαξαν σε θεραπεία με λεναλιδομίδη ή πομαλιδομίδη, σε συνδυασμό με έναν αναστολέα πρωτεασώματος (διάμεση συνολική επιβίωση = 61,9 μήνες, ποσοστό 3ετούς επιβίωσης = 71%). Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι η θεραπεία με λεναλιδομίδη ή πομαλιδομίδη κατά το χρονικό σημείο της εξέλιξης της νόσου μπορεί να παρέχει οφέλη που διατηρούνται ακόμη και σε ασθενείς που παρουσίασαν κατά το παρελθόν εξέλιξη με ένα θεραπευτικό σχήμα με βάση τη λεναλιδομίδη ή την πομαλιδομίδη.

Το 2018, ένας εκτιμώμενος αριθμός >40.000 νέων περιστατικών πολλαπλού μυελώματος θα διαγνωσθούν μόνο στην Ευρώπη, αν και τα ποσοστά επίπτωσης παρουσιάζουν διακυμάνσεις σε παγκόσμια κλίμακα. Παρά το ότι η κοινότητα του πολλαπλούν μυελώματος καλωσόρισε την πρόοδο που έχει σημειωθεί στη θεραπεία, η οποία έχει βελτιώσει τα ποσοστά επιβίωσης στο διάστημα των τελευταίων 15 ετών, η νόσος παραμένει ανίατη.