‘Οσο μεγαλύτερος είναι κάποιος σε ηλικία, τόσο λιγότερο κινδυνεύει να εκδηλώσει για πρώτη φορά Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, καθώς σύμφωνα με νεότερα επιστημονικά δεδομένα, αυτή η σοβαρή ψυχιατρική πάθηση έχει περισσότερες πιθανότητες να εκδηλωθεί σε νεαρά άτομα ηλικίας από 25 έως 30 ετών παρά σε μεγαλύτερους ανθρώπους.
Ο κ. Γιώργος Παπαγεωργίου, BSc MSc (Health) University of Central Lancashire, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Σχεσιακής Ψυχανάλυσης – ΗΠΑ (IARPP -International Αssociation of Relational Psychoanalysis), και διευθυντής και επόπτης επιστημονικού προσωπικού στην ΨΥΧΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ (psychikifrontida.gr), επισημαίνει ότι πρόκειται για μία σοβαρή και πολύ διαδεδομένη πάθηση: “Αυτό που λέμε στη καθομιλουμένη “ψυχαναγκασμοί”, ή Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή στην επιστημονική ορολογία (Obsessive–compulsive disorder-OCD), είναι μία από τις πέντε πιο σοβαρές ψυχικές παθήσεις, οι οποίες προκαλούν σημαντική δυσλειτουργία στη ζωή του ατόμου. Θα μπορούσαμε να πούμε πιο απλά ότι περιλαμβάνεται στο top-5 των ψυχικών προβλημάτων, ενώ τα καλά νέα για τους μεγαλύτερους σε ηλικία είναι ότι η συνηθέστερη περίοδος εμφάνισής της είναι τα 25 έως 30 έτη”, τονίζει.
Στον Δυτικό κόσμο η Ι.Ψ.Δ. εμφανίζεται με συχνότητα 3% στον γενικό πληθυσμό, κάτι που σημαίνει ότι στην Ελλάδα νοσούν περίπου 300.000 άνθρωποι.
Σύμφωνα με τον ειδικό, η νόσος -όπως υποδηλώνει και ο όρος- εκδηλώνεται κυρίως με δύο τρόπους: με ιδεοληψίες και ψυχικούς καταναγκασμούς:
1) Ιδεοληψίες, είναι οι παρορμήσεις, νοητικές εικόνες, επαναλαμβανόμενες σκέψεις και ιδέες καταστροφής που εισβάλλουν στο μυαλό του ατόμου χωρίς να το επιθυμεί, ενώ επιμένουν προκαλώντας του δυσφορία. Π.χ. “Έκλεισα τον θερμοσίφωνα;”, “Έκλεισα τα παράθυρα;”, “Μήπως ξέχασα τα κλειδιά μου;”, “Είδα μαύρη γάτα, ίσως μου συμβεί κάποιο κακό”.
“Το τελευταίο είναι ένα κλασικό παράδειγμα ιδεοληψίας” λέει ο κ. Παπαγεωργίου, “Να διασταυρωθεί κάποιος με μια μαύρη γάτα και να βασανίζεται μετά με την ιδέα ότι κάτι κακό θα του συμβεί ως τιμωρία, αν τυχόν αφαιρεθεί περνώντας από μία εκκλησία και δεν κάνει το σταυρό του. Γενικά οι ιδεοληψίες φέρνουν μεγάλο άγχος και ανασφάλεια”, τονίζει.
2) Ψυχικοί καταναγκασμοί, είναι οι πράξεις, στις οποίες το άτομο που πάσχει καταφεύγει συχνά και επαναλαμβανόμενα, για να μειώσει το άγχος που του προκαλούν οι ιδεοληψίες. Π.χ. μετρά τα φώτα που αναβοσβήνουν στον πίνακα του ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνει στους ορόφους, ελέγχει ξανά και ξανά τις πρίζες του σπιτιού του μήπως υπάρχει διαρροή στα καλώδια, ή “τσεκάρει” πολλές φορές το θερμοσίφωνο μήπως το έχει ξεχάσει ανοιχτό. Πρόκειται ουσιαστικά για μια μορφή “τελετουργίας” μέσα από την οποία ο άνθρωπος που πάσχει, επιθυμεί να βεβαιωθεί ότι θα ελέγξει τελικά το απροσδόκητο κι έτσι κατευνάζει το άγχος του, λέει ο κ. Παπαγεωργίου και διευκρινίζει: “Προσωρινά με τις πράξεις αυτές το άτομο ικανοποιείται, διότι την ώρα που τις ασκεί νομίζει ότι καταλαγιάζει το -πολύ βαθύτερης ψυχικής αιτίας- άγχος του. Αν παραταθεί, όμως, αυτή η κατάσταση χωρίς θεραπευτική παρέμβαση, η ζωή των ατόμων αυτών καταλήγει τρομερά δυσλειτουργική, καθώς μειώνεται τραγικά η ικανοποίησή τους από τη ζωή και ο τρόπος που σχετίζονται με τους άλλους ανθρώπους και το περιβάλλον τους”.
Οι άνθρωποι που υποφέρουν από ψυχαναγκασμούς έχουν την τάση να εμμένουν σε τελετουργίες ενοχλητικών και ανυπόφορων επαναλήψεων, όπως να πραγματοποιούν τακτικές τελετουργικές απολυμάνσεις (π.χ. πλένουν τα χέρια τους με 17 τριψίματα για ακριβώς 2′ λεπτά), ή να υποφέρουν όταν δεν υπάρχει εξωφρενική τάξη και συμμετρία, (π.χ. για ένα διπλωμένο τραπεζομάντιλο στο συρτάρι που δεν έχει τοποθετηθεί σωστά). Κάποια άτομα, επίσης, μπορεί να δυσκολεύονται να ολοκληρώσουν ενέργειες και πράξεις, καθώς εμμένουν σε λεπτομέρειες (π.χ. κάποιος δυσκολεύεται να μαγειρέψει γιατί πρέπει σε κάθε κίνησή του να καθαρίζει) ή κάποιοι άλλοι μπορεί να πανικοβάλλονται με σκέψεις επερχόμενης καταστροφής, εάν τυχόν παραβούν στο ελάχιστο κάποια τελετουργία τους.
Ο κ. Γιώργος Παπαγεωργίου συμπληρώνει: “Πολύ συχνά, εξαιρετικά ευφυείς άνθρωποι υποφέρουν από ψυχαναγκασμούς, όμως, καταλήγουν να αναλώνουν την ευφυία τους σε λεπτομέρειες και επαναληπτικές πράξεις, χάνοντας σε αποτελεσματικότητα και τελικά σε αυτοεκτίμηση. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν ο μεγάλος εφευρέτης Νίκολα Τέσλα, ο οποίος παρότι ευφυέστατος δυσκολευόταν στη καθημερινότητα του ακόμη και να τραφεί σωστά, εξαιτίας της ιδιόρρυθμης τελετουργίας που είχε στο στρώσιμο του τραπεζιού του φαγητού του. Κάποιοι ιδεοψυχαναγκαστικοί, επίσης, μπορεί να εμφανίζουν και βιολογικές εκδηλώσεις, π.χ. ταχυκαρδία, τρέμουλο, λαχάνιασμα, αίσθηση αηδίας, ή άγχος αρρώστιας και φόβο θανάτου. Συνηθισμένη μορφή εκδήλωσης καταναγκασμών, είναι επίσης η συσσώρευση και αποθήκευση άχρηστων αντικειμένων, αλλά και ο αυνανισμός, που μπορεί να γίνεται ψυχαναγκαστικά, προκαλώντας απώλεια δραστηριότητας σε άλλους τομείς της καθημερινότητας”.
Το οικογενειακό, φιλικό ή επαγγελματικό περιβάλλον πολύ συχνά αδυνατεί να κατανοήσει τον πάσχοντα ή τον αντιμετωπίζει με επιπόλαιο τρόπο, ότι δηλαδή έχει κάποιες “κακές συνήθειες” ή ιδιοτροπίες, ή ότι το πρόβλημα του είναι κάπως “αστείο”. Στην πραγματικότητα, όμως, οι ψυχαναγκασμοί είναι βαθιά τραγικοί, αφού μπορεί να καταλήξουν σε πολύ βαριές καταστάσεις, τονίζει ο Διευθυντής της ΨΥΧΙΚΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ: “Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ένα διαρκές, ακραίο και ανυπόφορο άγχος, Τα συμπτώματα της Ιδεοψυχαναγκαστικής Διαταραχής -στις πιο ακραίες τους εκδηλώσεις- μπορεί να καταλήξουν σε κατάθλιψη (συχνότερα από το μέσο όρο), κατάχρηση παράνομων ουσιών (για τη μείωση του άγχους), αλκοόλ, τζόγο ή σε συμπεριφορές που απομονώνουν (αυνανισμός, επίμονες καταμετρήσεις, φλυαρία)”.
Τα άτομα που πάσχουν από ιδεοψυχαναγκασμό, όμως, τονίζει ο κ. Παπαγεωργίου, χωρίς να το θέλουν ταλαιπωρούν κι αυτά με τη σειρά τους το περιβάλλον τους: “Έχουν συχνά καυγάδες και παρεξηγήσεις με τους άλλους, εξαιτίας των αφόρητων χρονικών τους καθυστερήσεων. Αργούν στις συναντήσεις τους, στήνουν ανθρώπους και δεν είναι συνεπείς χωρίς να ευθύνονται. Ταυτόχρονα αναστατώνουν σημαντικά την καθημερινότητα όσων συναναστρέφονται, ενώ έχουν μειωμένη ενσυναίσθηση, με αποτέλεσμα να μην αντιλαμβάνονται σε πόσο δύσκολη θέση φέρνουν τους ανθρώπους που αγαπούν”, συμπληρώνει ο ειδικός.
Όσοι πάσχουν από OCD συχνά δεν θέλουν ή δεν αντέχουν να δουν τις επακόλουθες επιπτώσεις που οι ψυχαναγκασμοί προκαλούν στη ζωή τους. Η θεραπεία καθίσταται απαραίτητη και συμβαίνει κυρίως με ψυχολογική υποστήριξη και όχι με φαρμακευτική αγωγή, αναφέρει ο κ. Παπαγεωργίου: “Κάτι τέτοιο, όμως, προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή του ανθρώπου που έχει ανάγκη από βοήθεια και την αναγνώριση και αποδοχή από μέρους του, πως θέλει να κάνει κάτι για να βοηθήσει τον εαυτό του. Κυρίως χρειάζεται υπομονή, διότι είναι μια κατάσταση που δεν θεραπεύεται γρήγορα”, συμπληρώνει.
Οι ολοκληρωμένες και εξειδικευμένες για κάθε ψυχική νόσο ή ψυχολογικό πρόβλημα υπηρεσίες της ΨΥΧΙΚΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ μπορούν να προσφέρουν υποστήριξη και θεραπεία στον πάσχοντα από Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, ενώ υπάρχει, επίσης, και η δυνατότητα πραγματοποίησης συνεδριών στο σπίτι του θεραπευόμενου.
Το virus.com.gr σας φέρνει καθημερινά τις πιο έγκυρες ειδησεις από τον χώρο της πολιτικής υγείας και φαρμάκου
Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *
Δ
