Σας στέλνω την παρούσα επιστολή με αφορμή την δήλωση του Προέδρου της Ελληνικής Ένωσης Γενικής Ιατρικής και έμπειρου συναδέλφου κου Μαριόλη Ανάργυρου.
Σύμφωνα λοιπόν με την δήλωσή του η «απόφαση» να μπορούν να κρίνουν και οι συνάδελφοι Γενικής Ιατρικής την κατάσταση της ψυχικής υγείας των αιτούντων άδεια οπλοφορίας και στη συνέχεια να πιστοποιούν την ικανότητα ή μη να λάβουν άδεια οπλοφορίας και κατά συνέπεια δυνατότητα οπλοχρησίας, «αποκαθίσταται ένα κενό του νόμου» και «διορθώνει τον παραλογιοσμό του απαρχαιωμένου νόμου, που επιτρέπει την αξιολόγηση της ψυχικής κατάστασης των αιτούντων άδεια οπλοφορίας από παθολόγους, που δεν εκπαιδεύονται κατά τη διάρκεια της ειδίκευσής τους σε Ψυχιατρική κλινική και την απαγορεύει στους Γενικούς Ιατρούς, που εκπαιδεύονται κατά τη διάρκεια της ειδίκευσής τους σε Ψυχιατρική κλινική επί τρίμηνο…».
Θα μου επιτρέψετε να τοποθετηθώ επί του θέματος και να σημειώσω ότι ίσως ο συνάδελφος θα ήθελε να πεί ότι η απόφαση αυτή ΔΕΝ διορθώνει τον παραλογισμό, εφόσον ΔΕΝ αποκλείει τους ειδικούς παθολόγους από την ικανότητα πιστοποίησης της ψυχικής υγείας των αιτούντων άδεια οπλοφορίας, εφόσον οι ειδικοί παθολόγοι δεν εκπαιδεύονται καθόλου στην ψυχιατρική.
Επίσης όπως σημειώνει ο Πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης Γενικής Ιατρικής, «η συντριπτική πλειοψηφία αιτήσεων άδειας οπλοφορίας αγορά κυνηγετικά όπλα κι όχι πυροβόλα και η πλειοψηφία των κυνηγών βρίσκεται στην ύπαιθρο μακριά από εξειδικευμένους ψυχιάτρους».
Σχολιάζοντας λοιπόν την δήλωση του Προέδρου αναμφισβήτητα θα συμφωνήσω μαζί του ότι όντως η συντριπτική πλειοψηφία των αιτήσεων άδειας οπλοφορίας αφορά κυνηγετικά όπλα και ότι η πλειοψηφία των κυνηγών βρίσκεται στην ύπαιθρο όπου δεν υπάρχουν εξειδικευμένοι ψυχίατροι.
Θα ήθελα να προσθέσω όμως, έχοντας ως στόχο την ακριβολογία, τα εξής:
Όλα ανεξαιρέτως τα όπλα έχουν την ίδια ιδιότητα. ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
ΣΤΕΡΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ!!!
Η αυξημένη πλειοψηφία των κυνηγετικών όπλων σε σχέση με τα πυροβόλα όπλα δεν μειώνει επουδενί το λόγο για τον οποίο έχουν δημιουργηθεί τα «αντικείμενα» αυτά. Και δεν μειώνεται, ούτε διαφοροποιείται επουδενί ο λόγος για τον οποίο κατασκευάστηκαν, ανάλογα με τα πληθυσμιακά ή γεωγραφικά κριτήρια.
Και αναμφισβήτητα θα συμφωνήσω με τον Πρόεδρο της Έλληνικής Ένωσης Γενικής Ιατρικής ότι οι αιτούντες άδεια οπλοφορίας «εξοικονομούν χρόνο και χρήμα επισκεπτόμενοι τον ιατρό Πρωτοβάθμιας Φροντίδας». Ας μου επιτραπεί όμως να μη συσχετίσω την αξία της ανθρώπινης ζωής με την αξία της εξοικονόμησης χρόνου και χρήματος.
Επίσης θα συμφωνήσω εις το έπακρο ότι οι Ιατροί Γενικής Ιατρικής γνωρίζουν την καθημερινότητα των ασθενών τους καλύτερα από άλλους συναδέλφους άλλων ειδικοτήτων και είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι ο θεσμός του Οικογενειακού Ιατρού θα πρέπει επιτέλους να υπάρξει στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Όμως, όσον αφορά την διερεύνηση καταρχήν της ψυχικής κατάστασης και κατ΄επέκταση την πιστοποίηση αυτής, εκτιμώ ότι δεν δύναται να γίνει μόνο με κλινική συνέντευξη. Υποστηρίζω ότι η διερεύνηση και πιστοποίηση της ψυχικής κατάστασης οποιουδήποτε και πολύ περισσότερο των αιτούντων άδειας οπλοφορίας, πρέπει να γίνεται μόνο από ειδικούς ψυχιάτρους οι οποίοι θα χρησιμοποιούν πιστοποιημένα ψυχομετρικά εργαλεία τα οποία θα ορίζονται από τον νομοθέτη, θα γνωρίζουν το ιατρικό ιστορικό του αιτούντος, το οποίο εν μέρει μπορεί να γίνεται και μέσω ελέγχου του συστήματος της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης και αναμφισβήτητα και υποχρεωτικά να συμπεριλαμβάνουν ιατρική γνωμοδότηση του οικογενειακού ιατρού που θα ενημερώνει τον ψυχίατρο για την καθημερινότητα και λειτουργικότητα του αιτούντως άδεια οπλοφορίας.
Για το θέμα της αξιολόγησης και του τρόπου πιστοποίησης της ψυχικής κατάστασης των αιτούντων άδειας οπλοφορίας είχα την ευκαιρία να κάνω σχετική εισήγηση στο 4o Συνέδριο Security Project 2016 με θέμα «Ασφάλεια στις Πόλεις» που διοργανώθηκε στις 18 &19 Μαρτίου 2016 στο Divani Caravel, από την Smart Press και το έγκριτο Ελληνικό περιοδικό Security Manager με την υποστήριξη του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας (ΚΕ.ΜΕ.Α) του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.
Σύμφωνα με την έως τώρα λοιπόν υφιστάμενη ελληνική νομοθεσία (πριν την έκδοση της νέας απόφασης), ο νομοθέτης πρόβλεπε για το πιστοποιητικό ψυχικής υγείας:
Ο νομοθέτης επίσης υποδεικνύει και πως ακριβώς θέλει να υφίσταται το ιατρικό πιστοποιητικό παραθέτοντας υπόδειγμα ιατρικού πιστοποιητικού (δεξιά).
Στην εικόνα 2 βλέπετε το πιστοποιητικό που συνήθως δίνουμε εμείς οι ψυχίατροι. Όπως θα παρατηρήσετε το πιστοποιητικό είναι πιο φειδωλό σε σχέση με το υπόδειγμα που προτείνει ο νομοθέτης και με έντεχνο τρόπο αναφέρει ότι πιστοποιείται η ψυχική κατάσταση του υποψηφίου κατά την εξέταση ή στην παρούσα φάση (2-sinimmeno-ipod-opl).
Η ψυχιατρική βεβαίωση για καταλληλότητα ενός ατόμου για οπλοφορία είναι αλήθεια ότι φέρνει την ψυχιατρική κοινότητα σε δύσκολη θέση, Ο νόμος περιγράφει το ψυχιατρικό πιστοποιητικό χωρίς να θέτει συγκεκριμένα κριτήρια αξιολόγησης, επιπλέον δίνει τη δυνατότητα ακόμη και σ’ ένα παθολόγο ενώ η ψυχοπαθολογία που περιγράφει χρησιμοποιεί όρους που η σύγχρονη ψυχιατρική έχει αντικαταστήσει προ πολλού.
Θα πρέπει να αναρωτηθούμε λοιπόν τι προσπαθεί η Πολιτεία να εξασφαλίσει μέσω ενός τέτοιου ιατρικού πιστοποιητικού.
Προσπαθεί να αποτρέψει την πρόσβαση ατόμων με ψυχικά προβλήματα σε όπλα ή θέλει εγγυήσεις για την συμπεριφορά του ατόμου που οπλοφορεί στο μέλλον;
Τι συμβαίνει σήμερα στην πραγματικότητα όσον αφορά την αξιολόγηση και την πιστοποίηση;
Κι όμως, εκείνο που τίθεται εν αμφιβόλω είναι αυτή ακριβώς η αξιοπιστία της Ψυχιατρικής να αξιολογήσει, να αποφασίσει και να πιστοποιήσει ποιος είναι ο κατάλληλος να φέρει όπλο και ποιος όχι.
«Ο Ψυχίατρος λοιπόν, έχει τη δυνατότητα να κρίνει από μια κλινική εξέταση αν κάποιος είναι κατάλληλος για οπλοφορία;»
«Εκείνο που έχει την ικανότητα να κρίνει ο Ψυχίατρος σύμφωνα με την επιστημονική μου άποψη είναι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή ποιος είναι ανίκανος για οπλοφορία. Αν δηλαδή διαπιστωθεί στον υποψήφιο ενεργός ψυχοπαθολογία, τότε ο υποψήφιος κρίνεται ως ακατάλληλος.
Από κει και πέρα όμως; Η μη διαπίστωση ψυχικής διαταραχής σημαίνει ότι τέτοια διαταραχή δεν υπάρχει ή ότι δεν θα υπάρξει στο μέλλον;»
Έχει δημιουργηθεί και συνεχώς καλλιεργείται, ένα κλίμα υπερβολικών προσδοκιών και απαιτήσεων από τους Ψυχιάτρους, μέχρι του σημείου να ζητούν από μας όχι μόνο να ερμηνεύσουμε κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά, ακόμη και την πιο ακραία ή και ειδεχθή, αλλά και να προβλέψουμε με ασφάλεια τον τρόπο με τον οποίο ένα πρόσωπο θα αντιδράσει στο μέλλον σε οποιεσδήποτε συνθήκες.
Πως μπορεί ένας ψυχίατρος να πιστοποιήσει τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, όταν ένας χρήστης (ακόμα και ένα συστηματικός χρήστης) μπορεί να βγει καθαρός μόλις 48 συναπτές ώρες ολικής αποχής;
Είναι λοιπόν αστειότητα να υποστηρίζουμε ότι μπορούμε να κρίνουμε αν κάποιος είναι κατάλληλος να φέρει όπλο, από μια κλινική εξέταση ή από ένα ψυχομετρικό τεστ.
Για να εκτιμήσεις αν κάποιος είναι κατάλληλος να φέρει όπλο πρέπει σαφέστατα, εκτός από την κλινική εξέταση, τις τοξικολογικές εξετάσεις και πιθανόν τα ψυχομετρικά τεστ, να έχεις μια γνώση της αναπτυξιακής του εξέλιξης, της ιστορίας του, της πορείας της ζωής του.
Αν διαπιστώσεις λοιπόν ότι ο άνθρωπος πίσω από την σκανδάλη, από τα 15 του χρόνια έως τα 18 του ενεπλέκετο συνέχεια σε καβγάδες στο σχολείο ή ότι αργότερα είχε πέντε τροχαία ατυχήματα από υπερβολική ταχύτητα, έχεις ισχυρές ενδείξεις ότι πρόκειται για άνθρωπο με αδυναμία ελέγχου των παρορμήσεων και της συμπεριφοράς του.
Ως εκ τούτου, ίσως θα είχε μεγαλύτερη αξία, ένας υποψήφιος αντί να δείξει το βιβλιάριο υγείας του στον εξεταστή Ψυχίατρο, να του προσκομίσει μια βεβαίωση ασφάλισης του αυτοκινήτου του με ένα ιστορικό ζημιών, ώστε να διαπιστώσει αν υποκύπτει κατ’ επανάληψη σε τροχαία ατυχήματα, διαμορφώνοντας έτσι κάποια άποψη για την ψυχική του υγεία.
Συμπεράσματα – Προτάσεις
Στο πλαίσιο λοιπόν μιας εγκυρότερης αξιολόγησης και πιστοποίησης αφενός της ψυχικής υγείας και αφετέρου της καταλληλότητας των υποψηφίων για οπλοφορία παραθέτονται κάποιες προτάσεις για αναμόρφωση του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου, όπως:
Από τη στιγμή που κάποιος κρίνεται κατάλληλος να φέρει όπλο εκείνο που έχει σημασία είναι πόσο εκπαιδευμένος είναι κανείς και πόσο η υποδομή του είναι τέτοια ώστε τη δεδομένη στιγμή να μπορεί να το χρησιμοποιήσει ευλόγως και ελλόγως.
Για όσους γνωρίζουν εμμέσως αναφέρομαι στην λεγόμενη αντιληπτική ικανότητα η οποία είναι απαραίτητο και να εκτιμάται αλλά και να εξασκείται τακτικά. Και αυτό απ’ ότι γνωρίζω δεν γίνεται ούτε προβλέπεται νομοθετικά στην χώρα μας, ενώ σε χώρες με εξελιγμένη νομοθεσία, γίνεται μέσω εξομοιωτών σκοποβολής.
Ας συνεργαστούμε λοιπόν όλοι μαζί, ιατροί όλων των εμπλεκομένων ειδικοτήτων, νομοθέτες, αρμόδια υπουργεία και φορείς, έχοντας στόχο την μέγιστη δυνατή προστασία της ανθρώπινης ζωής.
Το virus.com.gr σας φέρνει καθημερινά τις πιο έγκυρες ειδησεις από τον χώρο της πολιτικής υγείας και φαρμάκου
Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *
Δ
