Σχολικός εκφοβισμός, Στοιχεία και αλήθειες που τρομάζουν

Από τη Σταυρούλα Κωνσταντοπούλου,

σύμβουλο ψυχικής υγείας, προσωποκεντρική προσέγγιση,

synedriak@gmail.com

Τα τελευταία χρόνια, αναφερόμαστε συχνά στον εν λόγω όρο, χωρίς όμως να γνωρίζουμε τι πραγματικά σημαίνει και πόσοι κίνδυνοι ελλοχεύουν.

Φαρμακερά σχόλια για την εξωτερική εμφάνιση, άσεμνες χειρονομίες, διάδοση κακόβουλων φημών με σκοπό τη διαπόμπευση, αλλά και απειλές μέσω Facebook συνθέτουν το λεγόμενο bullying-σχολικό εκφοβισμό. Συγκεκριμένα, μετά από μεγάλη έρευνα που διεξήχθη από το «Χαμόγελο του Παιδιού», προέκυψε ότι περίπου το 32% των μαθητών έχουν πέσει έστω μία φορά θύματα bulling (34,2% αγόρια και 29,71% κορίτσια), ενώ σε ποσοστό 30,2% έχουν υπάρξει κάποια στιγμή δράστες παρόμοιων περιστατικών. Συνεχίζοντας την έρευνα, τα ποσοστά μάς αποκαλύπτουν και τις μορφές με τις οποίες εκφράζεται το bulling:

· Χρήση κοροϊδευτικών ονομάτων: 60,69%

· Σπρωξίματα και χτυπήματα: 45,39%

· Πειράγματα λόγω εξωτερικής εμφάνισης: 36,3%

· Ανάρτηση εξευτελιστικών φωτογραφιών μέσω Διαδικτύου: 14,26%

· Διάδοση φωτογραφιών μέσω κινητών: 12,82%

Ποιο είναι το προφίλ του θύτη και ποιο του θύματος;

Θύτες είναι τα άτομα με μέτριες σχολικές επιδόσεις, χαμηλή αυτοεκτίμηση, που συχνά μεγαλώνουν σε δυσμενές οικογενειακό περιβάλλον. Τα παιδιά αυτά αντιμετωπίζουν συχνά προσωπικές δυσκολίες και συναισθηματικές ελλείψεις, κάτι που τα φορτίζει με αρνητικά συναισθήματα, όπως θυμό θλίψη απογοήτευση. Το σχολείο γίνεται ένα περιβάλλον όπου αυτά τα συναισθήματα μετατρέπονται σε επίπλαστα συναισθήματα υπεροχής, μειώνοντας δηλαδή τους άλλους, ενώ επί της ουσίας το ίδιο το παιδί δεν νιώθει καλά.

Θύματα, από την άλλη πλευρά, πέφτουν εκείνα τα παιδιά που χαρακτηρίζονται από εσωστρέφεια, δεν έχουν μάθει να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους, είτε αρνητικά είτε θετικά, απομονώνονται και δεν επικοινωνούν εύκολα είτε με τους γονείς τους είτε με τους εκπαιδευτικούς τους.

Πότε πρέπει να ανησυχούμε;

Οι γονείς και γενικότερα το περιβάλλον του παιδιού θα πρέπει να ανησυχήσουν όταν παρατηρούν στο παιδί, ιδιαίτερα από την πλευρά του θύματος, αλλαγή διάθεσης και ξαφνικές συναισθηματικές μεταπτώσεις.

Επίσης, όταν βλέπουν ότι αποφεύγει να πάει στο σχολείο ή να συμμετέχει σε δραστηριότητες που τον ευχαριστούν.

Τι μπορούμε να κάνουμε;

Σε περίπτωση που αντιληφθούμε κάποια σημάδια από τα παραπάνω, θα πρέπει αρχικά να αγκαλιάσουμε το παιδί, απενοχοποιώντας το και δίνοντάς του να καταλάβει ότι, είτε είναι θύμα είτε είναι θύτης, υπάρχουν θέματα που πρέπει να δουλευτούν για τον ίδιο.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο περιοδικό Pharma PLUS Link ΕΔΩ