SOS για τις διαταραχές στον μεταβολισμό της Γλυκόζης-Ένδειξη για πιθανή εμφάνιση διαβήτη

Θέματα με την ομοιόσταση της γλυκόζης που μπορεί να οδηγήσει σε προδιαβήτη έχει μεγάλο μέρος των ενηλίκων εμφανώς υγιών χωρίς να το γνωρίζει, σύμφωνα με έρευνα. Ωστόσο ερευνητική ομάδα δίνει ελπίδα για τον εντοπισμό και την αντιμετώπιση της πιθανής εξέλιξής της σε διαβήτη.

Συγκεκριμένα σε μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Mayo Clinic Proceedings: Digitall Health,  διαπιστώθηκε ότι ένας στους πέντε έχει  διαταραχές στη μεταβολή της γλυκόζης. Συγκεκριμένα στη μελέτη εντάχθηκε  πληθυσμός 384 εθελοντών με φορητές συσκευές συνεχούς παρακολούθησης της γλυκόζης. Ο πληθυσμός της μελέτης υποδιαιρέθηκε σε τρεις ομάδες: διαβητικοί, ασθενείς με προδιαβήτη, υγιείς. Εφαρμόζοντας ένα μαθηματικό μοντέλο  δημιούργησαν δύο ομάδες εκείνους φυσιολογική ομοιόσταση της γλυκόζης και όσους είχαν διαταραχές στην ομοιόσταση της γλυκόζης.

Οι συμμετέχοντες ήταν υπό παρακολούθηση σχεδόν 15 ημέρες και κατά την  ταξινόμηση της ομοιόστασης διαπιστώθηκε σε ειδικότητα, ευαισθησία των ατόμων με προδιαβήτη και ευαισθησία των ατόμων με διαβήτη τύπου 2 (T2D) 0,78, 0,86 και 1,00, αντίστοιχα, για τις γυναίκες και 0,71, 0,86 και 1,00, αντίστοιχα, για τους άνδρες. Αυτή η ευαισθησία ήταν παρόμοια με εκείνη της μέτρησης της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης A1c (ευαισθησία 0,89 για τις γυναίκες και 0,90 για τους άνδρες για τον προδιαβήτη και ευαισθησία 1,00 για τον T2D) και ανώτερη από εκείνη της δοκιμής ανοχής γλυκόζης από το στόμα (ευαισθησία 0,18 για τις γυναίκες και 0,24 για τους άνδρες για τον προδιαβήτη και ευαισθησία 0,75 για τις γυναίκες και 0,86 για τους άνδρες για τον T2D). Συνολικά, τα άτομα που ταξινομήθηκαν ως διαταραγμένα είχαν αυξημένες μετρήσεις μεταβλητότητας της γλυκόζης σε σχέση με τα άτομα που ταξινομήθηκαν ως αποτελεσματικά (P<.05).

Οι συμμετέχοντες από την αρχική μελέτη συμπεριλήφθηκαν στη σύγκριση της OGTT (δοκιμή ανοχής γλυκόζης από το στόμα)και οι συμμετέχοντες από την αρχική και τη μελέτη παρακολούθησης συμπεριλήφθηκαν στη σύγκριση της HbA1c. Επιπλέον, η OGTT από μόνη της δεν μπόρεσε να εντοπίσει 15 γυναίκες και 24 άνδρες με προδιαβήτη ή T2D (Διαβήτης Τύπου 2). Οι τιμές της OGTT για τα άτομα αυτά ήταν κάτω από 140 mg/dL. Επομένως, εάν η μέθοδος αυτή χρησιμοποιούνταν ανεξάρτητα, θα τους ταξινομούσε ακριβώς ως μη διαβητικούς. Τα αποτελέσματα της HbA1c ήταν ελαφρώς καλύτερα, στα οποία μόνο 4 γυναίκες και 6 άνδρες με προδιαβήτη ή T2D δεν θα είχαν εντοπιστεί μόνο με την HbA1c (οι τιμές της HbA1c ήταν μικρότερες από 5,7%).

Τα άτομα που ταξινομήθηκαν ως έχοντα IGH (διαταραγμένη ομοιόσταση γλυκόζης) είχαν μεγαλύτερη AUC (περιοχή κάτω από την καμπύλη, υπολογιζόμενη με βάση την αρχική τιμή γλυκόζης), AUCm (περιοχή κάτω από την καμπύλη, υπολογιζόμενη με βάση την ελάχιστη τιμή γλυκόζης), μέγιστη συγκέντρωση γλυκόζης, μέγιστη απόκλιση γλυκόζης, μήκος αιχμής, μέση συγκέντρωση γλυκόζης και τυπική απόκλιση γλυκόζης από τα άτομα που ταξινομήθηκαν ως έχοντα EGH (αποτελεσματική ομοιόσταση γλυκόζης, δηλαδή P<.05). Στις μη διαβητικές γυναίκες και στους άνδρες και τις γυναίκες με προδιαβήτη, η TIR (χρόνος εντός του εύρους)αυξήθηκε και η TBR (χρόνος κάτω από το εύρος), μειώθηκε στα άτομα που ταξινομήθηκαν με IGH σε σύγκριση με τα άτομα που ταξινομήθηκαν ως έχοντα EGH, καθώς η διαβητική κατάσταση εξελισσόταν από μη διαβητική σε προδιαβήτη.

Ειδικότερα, εντοπίστηκε πως το 20% των εθελοντών που είχαν ταξινομηθεί αρχικά ως υγιείς, είχαν τελικά διαταραχές στην ομοιόσταση της γλυκόζης.  Τα ευρήματα μπορούν να αξιοποιηθούν για πρόγνωση και παρέμβαση.

Η επιστημονική ομάδα ισχυρίζεται ότι η ταξινόμηση της ομοιόστασης της γλυκόζης με βάση τη μαθηματική μοντελοποίηση συνεχών μετρήσεων  μπορεί να λειτουργήσει σαν νέα μετρική μμέθοδο του δυσλειτουργικού γλυκαιμικού ελέγχου. Οι υποψήφιοι διαβητικοί θα μπορούν να απαλλαχθούν τόσο από το διαβήτη αλλά και από ασθένειες που μπορεί να επιφέρει όπως είναι η καρδιαγγειακή νόσος, βλάβες στα νεφρά κ.ά.