“Στα χαρακώματα” οι βιοπαθολόγοι με την Αριστοτέλους για διαγνώσεις από μη ιατρούς

Νέο περιεχόμενο στη βιοπαθολογία επιχειρεί να δώσει το Υπουργείο Υγείας, καθώς προωθεί ρύθμιση για την εκχώρηση του δικαιώματος εργαστηριακής διάγνωσης σε άλλους επιστήμονες, μη ιατρούς (χημικούς, βιολόγους). Σχετική διάταξη περιλαμβάνεται στο προσχέδιο νόμου (επισυνάπτεται) για τους Νοσοκομειακούς Οργανισμούς που βρίσκεται σε δημόσια διαβούλευση κι έχει ξεσηκώσει τον κλάδο των ιατρών βιοπαθολόγων.

Σύμφωνα μ’ αυτήν, Βιοχημικά και Ανοσολογικά εργαστήρια δύνανται να διευθύνονται από λοιπούς επιστήμονες μη ιατρούς και τα Αιματολογικά να είναι παραρτήματα κλινικών, με αποτέλεσμα κλινικές ειδικότητες να ασκούν εργαστηριακές εξετάσεις, οι οποίες ανήκουν αμιγώς στο γνωστικό αντικείμενο της Ιατρικής Βιοπαθολογίας. Προτείνεται δηλαδή, η ιατρική πράξη της εργαστηριακής διάγνωσης, στην οποία βασίζεται περισσότερο από το 70% των κλινικών διαγνώσεων, να γίνεται από επιστήμονες που δεν κατέχουν επίσημα άδεια άσκησης ιατρικού επαγγέλματος, δεν έχουν καμία εξέλιξη στο πλαίσιο του ΕΣΥ, ούτε έχουν καταλάβει την οποιανδήποτε νοσοκομειακή θέση με τους όρους και τα κριτήρια που ισχύουν για την πρόσληψη ιατρικού προσωπικού στο ΕΣΥ.

«Εμείς δεν εξετάζουμε μόνο αριθμούς. Συνδυάζουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων με την όλη υγεία του ασθενούς. Με την ίδια λογική, στα Ακτινολογικά τη διάγνωση μπορεί να την κάνει ο τεχνολόγος που έχει εκπαιδευτεί από την εταιρεία που έχει φέρει τον αξονικό, βάσει της απεικονιστικής πράξης και δεν χρειάζεται ο γιατρός» αναφέρει στο Virus ο πρόεδρος της ΠΕΙΒ, Νίκος Μαλισιόβας, ομότιμος Καθ. Μικροβιολογίας της Ιατρικής Σχολής ΑΠΘ. «Δυστυχώς με αυτό τον σχεδιασμό ο ασθενής περνάει σε δεύτερη μοίρα» προσθέτει, εξηγώντας ότι πρακτικά χάνει το δικαίωμα να αξιολογεί και να ερμηνεύει τα αποτελέσματα των εργαστηριακών του εξετάσεων ο ειδικός ιατρός Βιοπαθολόγος. «Ποιος αναλαμβάνει την αστική, ηθική αλλά και πολιτική ευθύνη σε βάρος των ασθενών;» αναρωτιέται σχετικά.

Ένα εξίσου σοβαρό ζήτημα το οποίο προκύπτει εφόσον η διάταξη ψηφιστεί, αφορά στην εκπαίδευση των ειδικευόμενων ιατρών βιοπαθολόγων. «Πώς κάποιος που δεν είναι γιατρός θα εκπαιδεύσει έναν γιατρό;» σημειώνει ο πρόεδρος της ΠΕΙΒ, αφήνοντας αιχμές για κατάργηση της συγκεκριμένης ιατρικής ειδικότητας. Όπως λέει, μάλιστα, υπάρχει και σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, μετά από προσφυγή ενός βιοπαθολόγου στο Αγρίνιο.

Το ζήτημα είχε θίξει από καιρό με Επιστολή της προς το Υπουργείο Υγείας η ΠΕΙΒ, δίχως όμως να λάβει κάποια απάντηση. Έτσι, ο Ιατρικός Σύλλογος Αθήνας το επαναφέρει ζητώντας την τροποποίηση της προαναφερόμενης διάταξης, η οποία όπως τονίζει αντίκειται στον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας.

Η Νομική Υπηρεσία του ΙΣΑ, αναφέρει σχετικά:

«Σύμφωνα με το άρθρο 1 του Ν. 3418/2005, ιατρική πράξη είναι εκείνη που έχει ως σκοπό τη με οποιαδήποτε επιστημονική μέθοδο πρόληψη, διάγνωση, θεραπεία και αποκατάσταση της υγείας του ανθρώπου. Ως ιατρικές πράξεις θεωρούνται και εκείνες οι οποίες έχουν ερευνητικό χαρακτήρα, εφόσον  αποσκοπούν οπωσδήποτε στην ακριβέστερη διάγνωση, στην αποκατάσταση ή και τη βελτίωση της υγείας των ανθρώπων και στην προαγωγή της επιστήμης. Στην έννοια της ιατρικής πράξης περιλαμβάνονται και η συνταγογράφηση, η εντολή για διενέργεια πάσης φύσεως παρακλινικών εξετάσεων, η έκδοση ιατρικών πιστοποιητικών και βεβαιώσεων και η γενική συμβουλευτική υποστήριξη του ασθενή.

Οι διατάξεις του Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας και του ως άνω άρθρου εφαρμόζονται κατά την άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος και την παροχή υπηρεσιών πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας ή τριτοβάθμιας φροντίδας υγείας στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα και ανεξάρτητα από τον τρόπο ή τη μορφή άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος, ατομικά, ομαδικά ή με τη μορφή ιατρικής εταιρείας, ως ελεύθερο επάγγελμα ή όχι».

Η Νομική Υπηρεσία του ΙΣΑ καταλήγει, υπογραμμίζοντας: «Η ερμηνεία λοιπόν και η αξιολόγηση αποτελεσμάτων εργαστηριακών εξετάσεων συνιστά σαφώς διάγνωση και είναι αμιγώς ιατρική πράξη, την οποία δεν δικαιούνται να εκτελούν επιστήμονες υγείας που δεν κατέχουν άδεια ασκήσεως ιατρικού επαγγέλματος και επιπλέον την αντίστοιχη ιατρική ειδικότητα. Πρέπει λοιπόν να επισημανθεί ότι οι μη ιατροί δεν δικαιούνται να ασκούν ιατρικές πράξεις (ΑΝ. 1565/1939 και ενδεικτικά ΣΤΕ 4665/1988)».

ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ