Οι επιζώντες των περισσότερων τύπων καρκίνου διέτρεχαν αυξημένο κίνδυνο κατάγματος οστών για αρκετά χρόνια μετά τον καρκίνο, με διακύμανση ανά τύπο καρκίνου, σύμφωνα με μελέτη. Στόχος  της μελέτης που δημοσιεύτηκε στο Lancet ήταν να συγκριθεί ο κίνδυνος οποιουδήποτε κατάγματος οστού και μείζονων οστεοπορωτικών καταγμάτων σε επιζώντες από ένα ευρύ φάσμα καρκίνων έναντι υγιών ατόμων.

Τα στοιχεία παορυσιάζουν περιληπτικά οι ιατροί της Θεραπευτικής Κλινικής (Νοσοκομείο Αλεξάνδρα) της Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, Θεοδώρα Ψαλτοπούλου (Παθολόγος, Καθηγήτρια Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής), Δρ. Μαρία Καπαρέλου (Ογκολόγος – Παθολόγος) και ο Θάνος Δημόπουλος (τ. Πρύτανης ΕΚΠΑ, Καθηγητής Ογκολογίας – Αιματολογίας και Διευθυντής της Θεραπευτικής Κλινικής).

Τα δεδομένα ενηλίκων αντλήθηκαν από ηλεκτρονικά αρχεία υγείας του Ηνωμένου ενήλικες (ηλικίας ≥ 18 ετών) και τα δεδομένα αφορούσαν την περίοδο από 2 Ιανουαρίου 1998 έως 31 Ιανουαρίου 2020. Η ομάδα επιζώντων από καρκίνο περιελάμβανε επιζώντες από τους 20 πιο συνηθισμένους καρκίνους. Ο πληθυσμός της μελέτης ήταν 578.160 ενήλικες με καρκίνο που διαγνώστηκαν στο διάστημα 1998-2020 που αντιστοιχήθηκαν με 3.226.404 άτομα χωρίς καρκίνο.

Τα κύρια αποτελέσματα αφορούσαν οποιοδήποτε κάταγμα οστού και οποιοδήποτε μείζον οστεοπορωτικό κάταγμα (κατάγματα πυέλου, ισχίου, καρπού, σπονδυλικής στήλης ή εγγύς βραχιονίου) που συνέβη περισσότερο από ένα χρόνο μετά την ημερομηνία διάγνωσης του αντίστοιχου ατόμου με καρκίνο.

Πορίσματα:

• Τα αδρά ποσοστά επίπτωσης καταγμάτων σε επιζώντες καρκίνου κυμαίνονταν μεταξύ 8,39 περιπτώσεων ανά 1000 άτομα για καρκίνο του θυρεοειδούς και 21,62 περιπτώσεις ανά 1000 άτομο για πολλαπλούν μυέλωμα.
• Σε σύγκριση με τα άτομα χωρίς καρκίνο, ο κίνδυνος οποιουδήποτε κατάγματος οστού ήταν αυξημένος σε 15 από τους 20 καρκίνους και για μείζονα οστεοπορωτικά κατάγματα σε 17 από τους 20 καρκίνους.
• Τα μεγέθη των επιπτώσεων διέφεραν: Ήταν μεγαλύτερα για το πολλαπλούν μυέλωμα και τον καρκίνο του προστάτη και λίγο μικρότερα για καρκίνους του στομάχου, του ήπατος, του παγκρέατος, του πνεύμονα, του μαστού, των νεφρών και του κεντρικού νευρικού συστήματος.
• Μικρότερες συσχετίσεις παρατηρήθηκαν για κακόηθες μελάνωμα, λέμφωμα Non-Hodgkin, λευχαιμία και καρκίνους του οισοφάγου, του παχέος εντέρου και του τραχήλου της μήτρας.
• Αυξημένοι κίνδυνοι μείζονος οστεοπορωτικού κατάγματος σημειώθηκαν στο πολλαπλούν μυέλωμα και το κεντρικό νευρικό σύστημα, στο ήπαρ, στον προστάτη και στον καρκίνο του πνεύμονα.
• Τα μεγέθη των αποτελεσμάτων έτειναν να μειώνονται με την πάροδο του χρόνου από τη διάγνωση, αλλά παρέμειναν αυξημένα για περισσότερα από πέντε χρόνια σε αρκετούς καρκίνους, όπως είναι το πολλαπλούν μυέλωμα και καρκίνους του στομάχου, του πνεύμονα, του μαστού, του προστάτη και του ΚΝΣ.

Εκτιμάται πως τα ευρήματα μπορούν να βοηθήσουν σε στρατηγικές έγκαιρης αντιμετώπισης και πρόληψης των καταγμάτων σε ένα ευρύτερο φάσμα καρκίνων.