Τι πρέπει να κάνουμε αφού επιβεβαιωθεί η άνοια

Από τη Γιαννούλα Φραγκουλίδου

Κοινωνική λειτουργό-δραματοθεραπεύτρια, σύμβουλο ζεύγους

Πριν μιλήσουμε για το πώς μπορούμε να διαχειριστούμε ασθενείς με νόσο Αλτσχάιμερ, καλό θα ήταν να γνωρίσουμε τι είναι αυτό από το οποίο πάσχουν.Το Αλτσχάιμερ είναι μια χρόνια νευροεκφυλιστική νόσος, η οποία αρχίζει με αργούς ρυθμούς και επιταχύνεται με τα χρόνια, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να έχει και ραγδαία εξέλιξη. Ως νόσος, αρχικά, περιγράφηκε από τον Γερμανό ψυχίατρο και νευροπαθολόγο Αλοΐσιο Αλτσχάιμερ, από όπου και πήρε το όνομά της. Το πιο κοινό σύμπτωμα της νόσου είναι η δυσκολία στην ανάκληση πρόσφατων γεγονότων. Καθώς η ασθένεια προχωρά, τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν προβλήματα στη ροή του λόγου, στον προσανατολισμό, στις διακυμάνσεις της διάθεσης, στην απώλεια κινήτρων, στη μη αυτοεξυπηρέτηση και εν τέλει στον θάνατο, αφού είναι μη θεραπεύσιμη.

Η νόσος έχει αρκετά στάδια και, ανάλογα με το στάδιο στο οποίο βρίσκεται ο ασθενής, ο οικείος του ή ο φροντιστής του χρειάζεται να φέρεται αναλόγως. Τα πρώτα στάδια της νόσου, όταν το άτομο αρχίζει από τη μια να ξεχνάει και από την άλλη να επαναλαμβάνει συχνά το ίδιο πράγμα, είναι, συναισθηματικά, τα πιο δύσκολα. Όταν συγγενείς και φίλοι συνειδητοποιούμε ότι ο άνθρωπός μας δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί ακόμα και σε απλά πράγματα, ερχόμαστε σε επαφή με μια σκληρή πραγματικότητα και, ενώ προσπαθούμε να είμαστε βοηθητικοί στον πάσχοντα, χρειαζόμαστε και οι ίδιοι βοήθεια.

Αυτό που δυσκολεύει την κατάσταση είναι ότι ενώ εξωτερικά ο ασθενής φαίνεται ακριβώς όπως πριν, εσωτερικά δεν είναι, αφού ο εγκέφαλός του έχει ήδη υποστεί βλάβες. Αυτό δημιουργεί σύγχυση και ένταση στους οικείους και αρκετές φορές μπορεί να θεωρήσουν ότι οι ασθενείς τούς κοροϊδεύουν και ότι καταλαβαίνουν ή θυμούνται ό,τι τους συμφέρει.

Βέβαια, όσο εξελίσσεται η νόσος, οι ασθενείς αλλάζουν και εξωτερικά. Συνήθως αδυνατίζουν, το βλέμμα τους δεν είναι ζωηρό, είναι όλο και περισσότερο χαμένοι, δεν έχουν ενδιαφέροντα, δεν μπορούν να συμμετέχουν σε συζητήσεις. Είναι το στάδιο αυτό όπου, συχνά, οι ασθενείς με νόσο Αλτσχάιμερ φεύγουν από το σπίτι τους, αδυνατούν να επιστρέψουν και φυσικά χάνονται.

Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνουμε αφού επιβεβαιωθεί η νόσος;

Αρχικά, να απευθυνθούμε σε γιατρό που θα παρακολουθεί σε τακτά διαστήματα τον ασθενή για τη ρύθμιση της φαρμακευτικής του αγωγής (αν και η νόσος δεν είναι ιάσιμη, μια ενδεδειγμένη φαρμακευτική αγωγή μπορεί να βοηθήσει πολύ την ποιότητα ζωής του ασθενή).

· Θα χρειαστεί να υπάρχει ένα τουλάχιστον άτομο (φροντιστής) που θα μπορεί να έχει συχνή επικοινωνία με τον ασθενή, που θα ελέγχει την εξέλιξή του και θα παρακολουθεί τη συμμόρφωσή του στη φαρμακευτική του αγωγή.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο περιοδικό Pharma PLUS Link ΕΔΩ