Την ημέρα που τελειώνεις την ειδικότητα ανοίγεται ένα τούνελ μπροστά σου

Γράφει ο Γιάννης Καλλιάτσος, Ελευθεροεπαγγελματίας Καρδιολόγος.

Την ημέρα που τελειώνεις την ειδικότητα ανοίγεται ένα τούνελ μπροστά σου. Έχεις τρεις επιλογές. Τρεις εξόδους.

Η πρώτη έξοδος γράφει εξωτερικό.. Δύσκολη στροφή με μεγάλη κλίση η οποία όμως τις πιο πολλές φορές οδηγεί σε έναν πολύ άνετο λεωφορειοδρομο. Η δεύτερη έξοδος γράφει επικουρικός γιατρός. Είναι μια κοντινή έξοδος που οδηγεί σε κακοτραχαλους δρόμους. Σε δρόμους με κίνηση και πολεμικές συνθήκες.. σε δρόμους εξάντλησης. Ένας σίγουρος αλλά αργός και μακρύς δρόμος. Η τρίτη έξοδος είναι τούνελ. Λέγεται ιδιωτικό επάγγελμα. Τούνελ μεγάλο με χιλιόμετρα και πολλά διόδια.. χαμηλη ορατότητα και φωτισμός δωματίου.. Όποιος το διαβεί οδηγεί με αγωνία να βρει την έξοδο..

Πάντα ο νέος ειδικευμένος θα κοιτάζει πίσω του αναρωτώμενος αν διάλεξε την σωστή έξοδο..
Έχοντας αυτές τις επιλογές και βλέποντας τη δυσκολία πολλοί γιατροί είχαν απαιτήσει το άνοιγμα των συμβάσεων ώστε απλά να ζήσουν. Να μπορέσουν τουλάχιστον να στηριχτούν σε ένα μαξιλάρι επιβίωσης γνωρίζοντας ότι και αυτό είναι αναξιοπρεπές.

Όμως τι δεν ήταν αναξιοπρεπές κύριοι συνάδελφοι μέχρι τώρα? Ήταν αξιοπρεπείς οι εφημερίες μας που αμοιβομασταν με 2 ευρώ την ώρα για 200 ασθενείς? Που φτάσαμε στο σημείο να τρώμε ξύλο? Άυπνοι 36 ώρες να προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας για να μας λένε οι διοικήσεις “Πώς κάνετε έτσι για 390 ψωροευρω”?

Ήταν αξιοπρεπές το επικουρικό των γιατρών που εκτελούν χρέη ειδικευόμενου και σε πολλά νοσοκομεία παραμένουν απλήρωτοι? Ήταν αξιοπρεπές να δουλεύεις σε γηπεδάκια και ινστιτούτα για 30 ευρώ? Είναι αξιοπρέπεια να σου προτείνουν κλινικές απασχόληση με 500 ευρώ η να πηγαίνεις να κάνεις εφημερίες δηλαδή βράδια ατελείωτα για να βγάλεις 500 ευρώ το μήνα.. Είναι αξιοπρέπεια να ανοίγεις το ιατρείο ζητώντας από την μάνα να τσοντάρει στα πρώτα έξοδα η να δανείζεσαι από φίλο να πάρεις μηχανήματα? Είναι σίγουρα πιο αξιοπρεπές από δήθεν γιατρούς που κοσμούν επιτροπές και καρέκλες και φορούν τον τίτλο του συμβούλου..

Και δεχόμενος τηλέφωνα αγωνίας από συναδέλφους με χαρακτηριστικό ενός φίλου: “Ρε Γιάννη θα ανοίξουν κάποια στιγμή οι συμβάσεις? Εξωτερικό δεν μπορώ να πάω για προσωπικούς λόγους και βαρέθηκα να προσπαθώ να ζήσω πηγαίνοντας σε μεροκάματα.”

Το Υπουργείο είχε υποσχεθεί άνοιγμα συμβάσεων με στόχο να κρατήσει τους νέους γιατρούς σe ένα ελάχιστο έστω επιτρεπτό όριο αξιοπρέπειας η αλλιώς επιβίωσης. Στην θέση αυτή δεχθήκαμε εξευτελισμό.. Take it or leave κύριοι. Μετανάστες ή σκυμμένο κεφάλι. Για μια ακόμα φορά μπαίνουμε σε δίλημμα αξιοπρέπειας..

Για μια ακόμα φορά μας καλούν πατώντας στον αγώνα επιβίωσης μας να καταπατήσουμε τους δικούς μας αγώνες..
Με αποκορύφωμα “Γιαννάκη αν λείψεις το καλοκαίρι 20 μέρες θα μου τις αναπληρώσεις με επιπλέον δουλειά. Αν αρρωστήσεις το ίδιο. Aν πας σε συνέδριο το ίδιο.”

Αυτό το Όχι δεν θα το πουν οι γιατροί που είναι άνετοι. Δεν θα το πουν αυτοί που έχουν 2 γιατρουδάκια που δουλεύουν στο πόδι τους για τα “ψιλά”. Αυτό το Όχι πρέπει ενωμένοι να το πούμε όσοι αντιλαμβανόμαστε πόσα έχουμε δώσει σε αυτό το επάγγελμα.

Πόσα βράδια μείναμε ξύπνιοι και πόσους ανθρώπους βοηθήσαμε να γυρίσουν στην οικογένεια τούς..

Αυτή την πρόταση πρέπει να την επιστρέψουμε με μια φωνή και να ζητήσουμε να μας προτείνουν κάτι που να μυρίζει αξιοπρέπεια..

Ποιοι είναι αυτοί οι φωστήρες που σκέφτηκαν αυτό το βδέλυγμα? Ποντάρουν βέβαια στο 2011 όταν άνθρωποι που διαδήλωναν ενάντια στο έκτρωμα έκαναν πρώτοι συμβάσεις. Με κατανόηση στην δυσκολία που ζούμε αλλά με απόλυτο σεβασμό στους κόπους των γονέων και των δικών μας πρέπει να αρνηθούμε..

Αν δεχθούμε η κατηφόρα θα είναι οριστική. Αν όλοι μαζί σταθούμε τότε μπορεί κάποτε να μας φερθούν ως λειτουργούς της υγείας.

Δύναμη υπομονή και αξιοπρέπεια.