Το φαινόμενο της εργασιακής βίας κι εκμετάλλευσης των Ελλήνων ειδικευόμενων γιατρών

του Πέτρου Παππά,

γενικός γιατρός, Adjunct Professor στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο ΕΑΠ

Με αφορμή τις πολλές καταγγελίες εργασιακής βίας που ακούμε καθημερινά, είναι ίσως η ώρα να μιλήσουμε για το θλιβερό φαινόμενο του «εργασιακού κάτεργου» που βιώνουν, σε πανελλήνιο επίπεδο, οι ειδικευόμενοι γιατροί στη χώρα μας. Ένα φαινόμενο, το οποίο συχνά έχει επικίνδυνες προεκτάσεις στην υγεία των πολιτών.

Σε όσους γνωρίζουμε τα πράγματα από μέσα, η θλιβερή ιστορία είναι γνωστή:

Νέοι επιστήμονες στα 24 ή στα 25 τους χρόνια, χωρίς καμία εργασιακή εμπειρία, ξεκινούν γεμάτοι όνειρα την ειδίκευσή τους στα ελληνικά νοσοκομεία. Κι ενώ, τόσο ο νόμος, όσο και η κοινή λογική επιτάσσει την διαρκή επίβλεψη κι εκπαίδευση των ειδικευόμενων από τους ειδικούς γιατρούς, δυστυχώς η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.

Χωρίς να έχουν καμία ιατρική εμπειρία, χωρίς να τους δίνεται σχέδον καμία οδηγία, “πετάνε” τους νέους γιατρούς στα επείγοντα των νοσοκομείων για να υποδεχτούν, να εξετάσουν και τελικά να αποφασίσουν για τις ζωές των ανθρώπων. Η συμβολή των ειδικών γιατρών, στην εξέταση των ασθενών στα επείγοντα, γίνεται συχνά μόνο τηλεφωνικά, ενώ δεν είναι σπάνιες οι φορές κατά τις οποίες, ενάντια σε κάθε επιστημονική δεοντολογία και νομική πρόβλεψη, οι ειδικευόμενοι γιατροί αφήνονται ολομόναχοι στην αντιμετώπιση περίπλοκων προβλημάτων υγείας των ασθενών. Αν κάποιος από τους ειδικευόμενους τολμήσει να ζητήσει την συνδρομή των ειδικών γιατρών στην εξέταση των επειγόντων, αντιμετωπίζεται από τους τελευταίους, πολλές φορές με δυσφορία ή ακόμα και με απαξίωση ή χλευασμό.

Λόγω της έλλειψης προσωπικού, αλλά και της συχνής απροθυμίας των ειδικών γιατρών να συνδράμουν στο έργο τους, οι ειδικευόμενοι γιατροί, αναγκάζονται να δουλεύουν σε “συνθήκες γαλέρας” τόσο στις κλινικές όσο και στα τμήματα επειγόντων των νοσοκομείων. Πραγματοποιώντας δέκα, έντεκα ή και δώδεκα 24ωρες εφημερίες το μήνα, συχνά δεν τους δίνεται η δυνατότητα να πάρουν ούτε τις νόμιμες άδειες, ούτε τα νομιμα ρεπό τους. Υπό την απειλή ότι δε θα περάσουν ποτέ τις εξετάσεις ειδικότητας, ότι δε θα τους δωθούν εκπαιδευτικά χειρουργεία, το περιπόθητο διδακτορικό ή ότι δε θα προτιμήθουν στο μέλλον ως επιστημονικοί συνεργάτες των κλινικών, οι νέοι γιατροί αναγκάζονται σε εξουθενωτική κι επικίνδυνη εργασία. Όποιος τολμά να αντιδράσει, υφίσταται το συντονισμένο πογκρόμ του παλιού ιατρικού κατεστημένου, το οποίο ζει και βασιλεύει σε όλα τα ελληνικά νοσοκομεία.

Σε κάθε προσπάθεια λογικής κι ανθρώπινης προσέγγισης των “μεγαλογιατρών”, οι απαντήσεις που λαμβάνουν οι νέοι αυτοί γιατροί είναι: “Που να δεις τί έκαναν σ’ εμάς οι παλιότεροι“, “Εμείς βλέπαμε το σπίτι μας μια φορά τον μήνα” “Με αυτά τα μυαλά δε θα πας μπροστά“ και άλλα πολύ χειρότερα τα οποία ο καθένας μπορεί να φανταστεί. Δυστυχέστατα η βία που ασκείται στα νέα αυτά παιδιά, είναι απόλυτα “αποτελεσματική”.

Ειδικευόμενοι γιατροί σε όλη την χώρα, υπό το καθεστώς φόβου, αναπαράγουν παθογένειες δεκαετιών κι αναλαμβάνουν ολομόναχοι την εξέταση ασθενών με covid, την εξέταση χιλιάδων επειγόντων περιστατικών, τη διακομιδή διασωληνωμένων ασθενών και τόσα άλλα καθήκοντα, για τα οποία είναι παντελώς απροετοίμαστοι, με προφανείς κινδύνους για τη δημόσια υγεία. Πρέπει να μιλήσουν όλοι. Πρέπει να μιλήσουμε όλοι. Το απόστημα πρέπει κάποια στιγμή να σπάσει.