Το σχετίζεσθαι του facebook

Του Δημήτρη Παπαδημητρίου, Κοινωνιολόγου – MSc στην ανακουφιστική χρονίως πασχόντων.

“Θέλω να σας ενημερώσω ότι αισθάνομαι χάλια. Υπομονή άλλη δεν έχω. Με έχετε τσακίσει. Δεν ξέρω τι κακό έχω κάνει και κανείς πια δεν ασχολείται με μένα. Τουλάχιστον με πάρα πολλούς από εσάς  είχα μια επικοινωνία. Ο καθένας ασχολείται μόνο με τον εαυτό του πια; Τι να πω ; Σας ευχαριστώ πολύ”.

Το κείμενο αυτό, αναρτήθηκε στον “τοίχο” ενός χρήστη του facebook. Στην πρώτη ανάγνωση δύσκολα καταλαβαίνεις τι εννοεί. Υποθέτεις ότι ένα άνθρωπος γράφει κάτι δικό του, κάτι που του συνέβη ίσως, κάποιο γεγονός που θα το κατανοήσουν άνθρωποι που τον γνωρίζουν. Όμως έρχονται τα σχόλια στην ανάρτηση αυτή και σε καθηλώνουν. Όλες οι απαντήσεις είναι του τύπου “μη μασάς φίλη, τα like θα σου ξανάρθουν όπως παλιά”, “συγνώμη γλυκιά μου, αλλά με τόσες δουλειές και οικογενειακά προβλήματα ούτε που πρόλαβα τόσες μέρες όχι μόνο να σου σχολιάσω κάτι αλλά ούτε και ένα like να σου κάνω και αισθάνομαι ενοχές ήδη”, “ξεκουράσου λίγο γλυκό μου κορίτσι, άστο λίγο το facebook, γιατί έχει τόσο σημασία για σένα;”.

Ο άνθρωπος αυτός, ξέσπασε μέσα από τον τοίχο του γιατί τον παραμέλησαν οι διαδικτυακοί του φίλοι, οι οποίοι δεν αφήνουν ούτε πια το ηλεκτρονικό τους  ίχνος στην σελίδα του. Μια ανάρτηση με τη μορφή κραυγής ενός συνανθρώπου μας που αδυνατεί ακόμη και διαδικτυακά να σχετισθεί. Το ξέρεις ότι συμβαίνει, αλλά το να το βλέπεις ιδίοις όμμασι είναι σοκαριστικό.

Αναρωτιέσαι, από πότε ο άνθρωπος αυτός έχει να πιει έναν καφέ με έναν άλλο άνθρωπο; ‘Ένα ποτό με φίλους;  Πότε μίλησε τελευταία φορά στο τηλέφωνο με έναν δικό του και εάν έχει έστω και έναν αληθινό άνθρωπο να βρεθεί μαζί του και να επικοινωνήσει πραγματικά. Αναρωτιέσαι επίσης εάν ζητάει την επικοινωνία με τον έξω κόσμο ή έχει καθηλωθεί στο γραφείο του και μετράει like ικανοποιώντας έτσι το αίσθημα του σχετίζεσαι.

Η εξάρτηση από το διαδίκτυο αγγίζει καθημερινά όλο και περισσότερους ανθρώπους ιδίως νεαρής ηλικίας, που μπορούν να αφομοιώνουν καλύτερα την τεχνολογία και να την χρησιμοποιούν. Είναι όμως η εξάρτηση αυτή επαρκής δικαιολογία για την αποξένωση των ανθρώπων;  Είναι μια εξήγηση στο ερώτημα “γιατί επιλέγω να μείνω σπίτι μου αντί να βγω με φίλους;” Πόσο μεγάλη πληρότητα στο σχετίζεσθαι μπορεί να σου δώσει η καθημερινή σου επαφή με ανθρώπους μέσω του facebook  ώστε να μην αισθάνεσαι την ανάγκη να βγεις έξω από το σπίτι σου, να μην επιδιώκεις να σχετιστείς αληθινά; Μάλλον η απάντηση σε τέτοια ερωτήματα είναι προφανής και η ψευδο-πληρότητα στο σχετίζεσθαι που σου δίνει το διαδίκτυο είναι τεράστια.

Μήπως το αντίδοτο στο facebook και την εικονική ζωή  που προσφέρει είναι να σταματήσουν τα like και τα σχόλια; Ίσως είναι και ένας τρόπος αφύπνισης και πάλι, ένας τρόπος να αναζητήσει αυτή η κοπέλα την  ζωή που έχασε καθηλωμένη στο διαδίκτυο.  Το να σταματήσεις να εκθέτεις τον εαυτό σου και να δημοσιοποιείς την καθημερινότητά σου, τα ταξίδια σου, τι σκέψεις σου μέσω του facebook, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τα μοιραστείς σε έναν καφέ, ή σε ένα ταβερνάκι με φίλους;

Ή μήπως στην νέα εποχή της τεχνολογίας και των εφαρμογών είναι πια δύσκολη η επιστροφή στην προ facebook εποχή; Η ιστορία θα δείξει, όπως πάντα δείχνει, τι είναι μόδα και πέρασε ή τι είναι αρρώστια και έμεινε.

Πηγή: e-psychology.gr