Δεξαμεθαζόνη: «Ασπίδα» κατά της COVID-19

«Σωσίβιο σωτηρίας» φαίνεται να αποτέλεσε η δεξαμεθαζόνη σε νοσηλευόμενους ασθενείς με Covid-19, σύμφωνα με μελέτη που κατέγραψε  μείωση της θνητότητας ασθενείς που είτε βρίσκονταν σε μηχανική υποβοήθηση της αναπνοής είτε λάμβαναν εξωτερική παροχή οξυγόνου.

Σύμφωνα με  δημοσίευμα στο επιστημονικό περιοδικό New England Journal of Medicine  από τη συνεργατική ομάδα Recovery τα πρώτα αποτελέσματα από τη μελέτη για το ρόλο της δεξαμεθαζόνης σε νοσηλευόμενους ασθενείς με COVID-19 από την χορήγηση επωφελήθηκαν ασθενείς με μηχανική ή εξωτερική υποστήριξη αλλά όχι ασθενείς που δεν ήταν εξαρτώμενοι από το οξυγόνο τη στιγμή της τυχαιοποίησης.

Οι ιατροί της Θεραπευτικής Κλινικής της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Ιωάννης Ντάνασης, Μαρία Γαβριατοπούλου και Θάνος Δημόπουλος, Καθηγητής Θεραπευτικής και Πρύτανης ΕΚΠΑ, συνοψίζουν τα ευρήματα αυτής της μελέτης.

Ως γνωστόν, τα κορτικοστεροειδή είναι πιθανό να περιορίσουν τη φλεγμονή που επιφέρει την πνευμονική βλάβη και να μειώσουν την πιθανότητα εξέλιξης σε αναπνευστική ανεπάρκεια και θάνατο. Η δεξαμεθαζόνη (dexamethasone) είναι ένα συνθετικό γλυκοκορτικοειδές με επταπλάσια αντιφλεγμονώδη δράση από την πρεδνιζολόνη.

Κατά την ανοιχτή μελέτη που συνέκρινε διάφορους θεραπευτικούς συνδυασμούς σε νοσηλευόμενους ασθενείς με Covid-19 σε  176 νοσηλευτικά ιδρύματα του Ηνωμένου Βασιλείου.

Οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν να λάβουν από του στόματος ή ενδοφλέβια δεξαμεθαζόνη (σε δόση 6 mg μία φορά ημερησίως) για διάστημα 10 ημερών ή να λάβουν μόνο τα συνήθη μέτρα αντιμετώπισης. Το πρωτεύον καταληκτικό σημείο της μελέτης ήταν η θνητότητα στις 28 ημέρες. 2104 ασθενείς έλαβαν δεξαμεθαζόνη και 4321 τα συνήθη μέτρα αντιμετώπισης της νόσου.

Κατά τη μελέτη, 482 ασθενείς (22.9%) από την ομάδα της δεξαμεθαζόνης και 1110 ασθενείς (25.7%) από την ομάδα της συνήθους κλινικής πρακτικής κατέληξαν εντός 28 ημερών από την τυχαιοποίηση.

Ειδικότερα, διαπιστώθηκε μεγάλη διακύμανση ανάλογα με το επίπεδο της αναπνευστικής υποστήριξης που λάμβαναν οι ασθενείς τη στιγμή της τυχαιοποίησης.

Για τους ασθενείς που βρίσκονταν σε μηχανική υποστήριξη της αναπνοής το ποσοστό της θνητότητας ήταν σημαντικά χαμηλότερο στην ομάδα της δεξαμεθαζόνης, ενώ ανάλογα ήταν  τα αποτελέσματα και για τους ασθενείς που υποστηρίζονταν με εξωτερική χορήγηση οξυγόνου. Δεν παρατηρήθηκε διαφορά στη θνητότητα ανάμεσα στις δύο ομάδες για εκείνους τους ασθενείς που δεν είχαν ανάγκη αναπνευστικής υποστήριξης ή παροχής οξυγόνου.