Ένας στους πέντε ασθενείς με COVID-19 και συνυπάρχοντα Σακχαρώδη Διαβήτη καταλήγει σε διάστημα ενός μήνα σύμφωνα με Γαλλική πολυκεντρική μελέτη.

Ωστόσο,  οι μισοί από τους νοσηλευόμενους ασθενείς με COVID-19 και συνυπάρχοντα Σακχαρώδη Διαβήτη παίρνουν εξιτήριο ένα μήνα μετά την εισαγωγή τους, όπως δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Ευρωπαϊκής Διαβητολογικής Εταιρείας Diabetologia (Wargny M. et al, Diabetologia 2021). Διαβάστε εδώ

Από τα στοιχεία της μελέτης  που είχαν ανακοινωθεί τον Μάιο του 2020  προέκυπτε ότι το 0,6% των ασθενών COVID-19 με διαβήτη τύπου 2 και 5,6% με διαβήτη τύπου 1 κατέληξαν σε διάστημα επτά ημερών από την εισαγωγή τους.

Οι Ιατροί της Θεραπευτικής Κλινικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Παρασκευή Καζάκου και Ασημίνα Μητράκου συνοψίζουν τα δεδομένα αυτής της μελέτης.

Η μελέτη

Σε πληθυσμό 2796 ασθενών με διαβήτη που νοσηλεύτηκαν με COVID-19 σε 68 κέντρα της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος της πανδημίας (από 10 Μαρτίου έως 10 Απριλίου 2020), διαπιστώθηκε ότι τα 2/3 ήταν άνδρες με μέση ηλικία 69,7 έτη και Δείκτη Μάζας Σώματος 28,4 kg/m².

Αντίστοιχα, 44,2% και 38,6% των συμμετεχόντων είχαν μικροαγγειακές και μακροαγγειακές επιπλοκές.

Ειδικότερα, οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι μετά από 28 μέρες νοσηλείας:

• Το 20,6% των ασθενών κατέληξαν, ενώ
• Το 50,2% πήραν εξιτήριο με διάμεση διάρκεια νοσηλείας εννιά ημερών.
• Το 12,2% των ασθενών παρέμειναν νοσηλευόμενοι και
• Το 16,9% διακομίστηκαν σε κέντρα αποκατάστασης.

Καλύτερη έκβαση της υγείας τους είχαν οι ασθενείς με

• νεότερη ηλικία,
• θεραπευτική αγωγή με μετφορμίνη και
• μακρά διάρκεια συμπτωμάτων COVID-19 πριν την εισαγωγή.

 Αντίθετα, συσχετίστηκαν με μειωμένη πιθανότητα εξιτηρίου όσοι είχαν:

• ιστορικό μικροαγγειακών επιπλοκών,
• κυρίως έκπτωση νεφρικής λειτουργίας και
• διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια,
• ιστορικό θεραπείας με αντιπηκτική αγωγή,
• ιστορικό δυσλιπιδαιμίας,
• δύσπνοια κατά την εισαγωγή και
• αυξημένοι δείκτες φλεγμονής (λευκά αιμοσφαίρια, C-αντιδρώσα πρωτεΐνη και ασπαρτική αμινοτρανσφεράση).

Επιβαρυντικός παράγοντας:

Από την μελέτη προέκυψε ότι  οι ασθενείς με ιστορικό αγωγής με ινσουλίνη (πιθανόν λόγω προχωρημένου διαβήτη) είχαν 44% υψηλότερο κίνδυνο θανάτου συγκριτικά με τους ασθενείς που δεν ελάμβαναν ινσουλίνη πριν τη νοσηλεία.

Συνεπώς, η ανάπτυξη υπεργλυκαιμίας κατά την εισαγωγή στο νοσοκομείο κατέστη ισχυρός παράγοντας κινδύνου θανάτου και σχετίστηκε με μειωμένη πιθανότητα εξόδου από το νοσοκομείο.

Στον αντίποδα,  η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη  καταδέχθηκε  ότι δεν είχε κάποια επίδραση.

Εκτιμάται ότι χάρη σργ μελέτη μπορεί να προσδιοριστεί η βέλτιστη θεραπευτική αντιμετώπιση ανάλογα με το προφίλ του κάθε ασθενούς.