Επικεφαλής προγραμμάτων ΚΕΘΕΑ:  Αβάσιμη η συγχώνευση των φορέων για τις εξαρτήσεις

Την  εναντίωσή τους εξέφρασε στην επιχειρούμενη συγχώνευση των εγκεκριμένων θεραπευτικών οργανισμών και προγραμμάτων για τις εξαρτήσεις σε έναν υπερφορέα το Συμβούλιο Υπευθύνων Προγραμμάτων & Τομέων ΚΕΘΕΑ. Σχετικό υπόμνημα  στάλθηκε στην ηγεσία του Υπουργείου Υγείας.

Σε αυτό επισημαίνεται πως το εγχείρημα του Υπουργείου δεν  τεκμηριώνεται από κλινικά, οικονομικά και διοικητικά στοιχεία και  δεν λαμβάνει υπόψη τις θέσεις των εμπλεκόμενων φορέων. Το υπόμνημα κατακεραυνώνει την αιτιολόγηση από την μεριά του Υπουργείου για τα εξής:

• Χωρίς να έχει αξιολογήσει τον υφιστάμενο εθνικό συντονιστικό μηχανισμό (νόμος 4139/2013) και αγνοώντας το εθνικό σχέδιο δράσης που έχουν από το 2020 καταρτίσει και καταθέσει οι φορείς, το Υπουργείο κάνει λόγο για έλλειψη συντονισμού και σχεδιασμού και προχωράει στην κατάργησή των φορέων και στη διοικητική τους συνένωση.

• Γίνεται λόγος για «απομόνωση» των φορέων και αποσιωπώνται οι συνέργειές τους στο πεδίο, οι οποίες δείχνουν ότι η διασύνδεσή τους μπορεί να επιτευχθεί, χωρίς να θιγεί η διοικητική και επιστημονική τους αυτοτέλεια.

• Το εθνικό δίκτυο δωρεάν υπηρεσιών ποικίλων προσεγγίσεων για τα ναρκωτικά και τις αναδυόμενες εξαρτήσεις (τζόγος, αλκοόλ, οθόνες), που αναπτύχθηκε για να καλύπτει γεωγραφικά όλη την επικράτεια, παρουσιάζεται ως «κατακερματισμός των υπηρεσιών».

• Γίνεται επίκληση της ανάγκης για αύξηση των θέσεων σωματικής αποτοξίνωσης στα νοσοκομεία, χωρίς να εξηγείται πώς η συγχώνευση των φορέων σχετίζεται με αυτό.

• Προβάλλονται ως πρόβλημα οι λίστες αναμονής, ενώ στην Ελλάδα το φαινόμενο είναι εξαιρετικά περιορισμένο, και γίνεται λόγος για μόνο 145 (!) θέσεις την ώρα που το ΚΕΘΕΑ, για παράδειγμα, διατηρεί σήμερα ενεργή θεραπευτική σχέση με σχεδόν 6.000 άτομα.

• Ο όρος «θέσεις θεραπείας» αντικαθίσταται με τον όρο «κλίνες», ο οποίος παθολογικοποιεί τους ανθρώπους με πρόβλημα χρήσης ή εξάρτησης και προωθεί μια στενά βιοϊατρική προσέγγιση ενός σύνθετου πολυπαραγοντικού φαινομένου. Αγνοείται, έτσι, η διεθνής επιστημονική συζήτηση και η πολιτική του ΠΟΥ, που εστιάζουν στους κοινωνικούς προσδιοριστές της υγείας και στην ολιστική αντιμετώπιση προβλημάτων και ανισοτήτων μέσα στην κοινωνία.

Μάλιστα γίνεται λόγος για σκοπιμότητες που δεν εκφράζονται ανοιχτά: περικοπή πόρων, συρρίκνωση και ομογενοποίηση υπηρεσιών, μετακίνηση του προσωπικού προς άλλους τομείς του συστήματος.   Επίσης καταλογίσεται απόπειρα δημιουργίας συγκεντρωτικού, γραφειοκρατικού και αθηνοκεντρικού οργανισμού, αποκομμένου από τις τοπικές κοινωνίες. «Το σημερινό συνεχές της φροντίδας θα δώσει τη θέση του σε άκαμπτα νοσοκομειακού τύπου πρωτόκολλα, και οι πολίτες θα στερηθούν την ελεύθερη επιλογή θεραπευτικής προσέγγισης»  αναφέρεται χαρακτηριστικά. Η λύση δεν θα έρθει με διοικητικά μέτρα και όχι ερήμην όσων τον υπηρετούν.