Κερδισμένος της κρίσης ο ιδιωτικός τομέας υγείας

Η ΕΛΣΤΑΤ επικαιροποίησε τα δεδομένα για τα έτη 2009, 2010 και 2011. Έτσι, έχει αξία να κάνει κανείς συγκρίσεις πριν και μετά το πάρτι στην υγεία… Έχουμε και λέμε λοιπόν οι συνολικές δαπάνες υγείας της χώρας μειώθηκαν από 23,1 δις το 2009, σε 20,75 δις το 2010, 20,15 δις το 2011 και 17,7 δις το 2012. Δηλαδή, μέσα σε μόλις 4 χρόνια, είχαμε μείωση κατά 5,5 δις, ήτοι περίπου κατά 25%!

Τα ανησυχητικά νέα είναι ότι η μείωση αφορά κυρίως τα ασφαλιστικά ταμεία. Οι δαπάνες τους μειώθηκαν από περίπου 10 δις το 2009 σε 7 δις το 2012! Έτσι, αυξήθηκε αναλόγως η συμμετοχή του Κρατικού Προϋπολογισμού επί του συνόλου των δημοσίων δαπανών υγείας από 27% το 2009 σε 28,7% το 2012.

Φυσικά, δεν χρειάζεται να έχει μαντικές ικανότητες για να προβλέψει ότι η τάση αυτή θα συνεχιστεί αμείωση τόσο το 2013 όσο και το 2014, αφού η ανεργία δεν λέει να υποχωρήσει. Δηλαδή, οι διαθέσιμοι πόροι του ΕΟΠΥΥ θα μειώνονται και θα υπάρχει ανάγκη για μεγαλύτερη συνεισφορά από το Κράτος.

Θυμίζουμε ότι παλαιότερα είχε τεθεί επί τάπητος από τον καθηγητή Λυκούργο Λιαρόπουλο να καταργηθούν οι εισφορές υγείας εργοδοτών και εργαζομένων και να αναλάβει εξ ολοκλήρου ο Κρατικούς Προϋπολογισμός τη χρηματοδότηση του συστήματος υγείας. Μία πρόταση που με την πάροδο του χρόνου βρίσκει όλο και περισσσότερους που τη συζητούν…

Βέβαια, αν και δεν αναφέρεται από την ΕΛΣΤΑΤ, η μείωση αυτή προήλθε κατά κύριο λόγο από τα φάρμακα. Ως γνωστόν, εκεί είχαμε το μεγαλύτερο πάρτι αφού οι δημόσιες δαπάνες είχαν εκτοξευτεί από τα 2,5 δις το 2004 σε 5,6 δις το 2009. Θυμίζω ότι λόγω του μνημονίου η δημόσια δαπάνη για φάρμακα μειώθηκε κοντά στα 3,2 δις το 2012.

Συνεπώς είχαμε μια μείωση περίπου κατά 2,4 δις. Με άλλα λόγια, περίπου το 45% της μείωσης της δημόσιας δαπάνης υγείας αφορά τα φάρμακα!

Πάρτι είχαμε και στα λεγόμενα ειδικά υλικά, όπως στεντς, ορθοπεδικά υλικά κ.ο.κ. Εκεί αν και δεν έχουμε αναλυτικά δεδομένα, η διενέργεια των κεντρικών διαγωνισμών και η κακήν κακώς λειτουργία του Παρατηρητηρίου Τιμών είχε ως αποτέλεσμα να εξοικονομηθούν περίπου 400 εκατ. ευρώ σε ετήσια βάση.

Ετσι, μπορεί να πει κανείς με ασφάλεια ότι περίπου το 50% της μείωσης της δαπάνης υγείας αφορά δαπάνες, στις οποίες γινόταν υπερτιμολόγηση ή υπερκατανάλωση ή και τα δύο. Δηλαδή, οι παρεμβάσεις ήταν πέρα ως πέρα δικαιολογημένες.

Το επιλήψιμο είναι ότι οι παρεμβάσεις έγιναν στο πόδι, βίαια και με οριζόντιο τρόπο επί δικαίω και αδίκω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δίπλα στα ξερά να καούν και τα χλωρά, με τραγική συνέπεια να ταλαιπωρηθούν ασθενείς, προκειμένου να λάβουν θεραπεία ή να εξυπηρετηθούν από το δημόσιο σύστημα υγείας. Και φυσικά να επιβαρυνθούν οικονομικά.

Δεν είναι τυχαίο ότι η συμμετοχή των Ελλήνων ασθενών στο κόστος των φαρμάκων αυξήθηκε από 8% σε 23%. Δηλαδή, σχεδόν τριπλασιάστηκε – προσεγγίζοντας πάντως ότι συμβαίνει διεθνώς.

Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν ότι οι ιδιωτικές δαπάνες για φάρμακα αυξήθηκαν από 1,5 δις το 2009 σε 1,62 δις το 2012. Αν λάβουμε υπόψη μας ότι οι δημόσιες δαπάνες για φάρμακα – όπως αναφέραμε – μειώθηκαν δραστικά από 5,6 δις σε 3,2 δις, κυρίως λόγω των παρεμβάσεων στις τιμές των φαρμάκων, βλέπουμε ότι οι Έλληνες αναγκάστηκαν να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη…

Πάντως, είχαμε μείωση και στην ιδιωτική δαπάνη υγείας. Από 7 δις το 2009 μειώθηκε σε 6,63 δις το 2010, 6,34 δις το 2011 και 5,62 δις το 2012. Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι η ιδιωτική ασφάλιση όχι μόνο άντεξε αλλά αύξησε την διείσδυσή της. Από 433 εκατ. το 2009 αυξήθηκε σε 536 εκατ. το 2010 και στη συνέχεια μεώθηκε οριακα στα 534 εκατ. το 2011 και 525 εκατ. το 2012.

Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν ότι σε περιόδους αβεβαιότητας ενισχύεται η ιδιωτική ασφάλιση. Είναι φανερό ότι με όσα συνέβησαν στην Κοινωνική Ασφάλιση, οδήγησαν πολλούς Έλληνες στην ιδιωτική ασφάλιση υγείας. Και πάλι όμως η ιδιωτική ασφαλιστική αγορά στην Ελλάδα υπολείπεται με βάση όσα ισχύουν σε άλλες χώρες.

Μεγάλοι κερδισμένοι από την κρίση φαίνεται ότι είναι τα ιδιωτικά νοσοκομεία. Οι ιδιωτικές δαπάνες για νοσοκομεία αυξήθηκαν από 1,5 δις το 2009 σε 1,6 δις το 2010, 1,7 δις το 2011 και 1,76 δις το 2012. Μάλιστα περίπου το 80% του ποσού αυτού αφορά πληρωμές από τους πολίτες και το υπόλοιπο 20% από την ιδιωτική ασφάλιση.

Η ουσία είναι όσο οι δαπάνες υγείας της χώρας μειώνονται δεν είναι δυνατόν να έχουμε οικονομική ανάπτυξη. Όλες οι διεθνείς μελέτες έχουν δείξει ότι ανάπτυξη και δαπάνες υγείας πάνε χέρι με χέρι. Μάλιστα, στις ΗΠΑ έχει φανεί ότι για κάθε 1 δολάριο που ξοδεύεται στην υγεία, η ανταποδοτικότητα είναι 3 δολάρια…

Τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα; Ότι πρέπει να αναδιοργανώσουμε το σύστημα υγείας μας με τέτοιο τρόπο, ώστε όταν με το καλό αρχίσουν να αυξάνονται οι δαπάνες υγείας να μην πάνε στις τσέπες των επιτηδείων και των τρωκτικών, αλλά να γίνουν επένδυση, στην οποία θα βασιστεί η υγιής ανάπτυξη.

Dapanes_Ygeias_ELSTAT-2012.pdf