Επιστολή “καταπέλτης” του τ. Διοικητή του “Ελπίς” στον Πρωθυπουργό

Ερωτηματικά δημιουργεί η απόλυση από τη Διοίκηση του Γενικού Νοσοκομείου “Ελπίς” του Θοδωρή Γιάνναρου, το έργο του οποίου – στο μικρό νοσοκομείο των Αθηνών – έχει προκαλέσει διθυραμβικά σχόλια και δημοσιεύματα από Έλληνες και ξένους δημοσιογράφους.

Ο ίδιος ενημερώθηκε για την αποπομπή του ενώ βρισκόταν σε φιλανθρωπική εκδήλωση της ομογένειας των ΗΠΑ, για τη συγκέντρωση χρημάτων για το νοσηλευτικό ίδρυμα κι όπως λέει – εμφανώς έκπληκτος γι’ αυτή την εξέλιξη – στην ανοιχτή επιστολή που έστειλε στον Αλέξη Τσίπρα, “παρ’ όλο που δεν ήμουν πολιτικό στέλεχος κανενός από τα κυβερνώντα κόμματα, επιβίωσα τριών αξιολογήσεων, διότι, απλά, το έργο μου ήταν καταγεγραμμένο και οι υπουργοί το γνώριζαν…”.

Ακολουθεί αυτούσια η επιστολή του Θ. Γιάνναρου στον Πρωθυπουργό:

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ.

Ονομάζομαι Θεόδωρος Γιάνναρος και από το 2010 έως και πριν από μερικές ημέρες ήμουν ο Διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών “Ελπίς”.

Το νοσοκομείο που ανέλαβα, τότε, δεν το ήξεραν ούτε στην ευρύτερη περιοχή ευθύνης του και ο κόσμος, γενικά, το απέφευγε, ως υποβαθμισμένο και πεπαλαιωμένο. Η αλήθεια είναι, πως, αν και είναι το αρχαιότερο Ελληνικό νοσοκομείο (1846), καμία κυβέρνηση δεν το υποστήριξε!

Αντίθετα, όλες είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους να το κλείσουν!

Την ίδια μέρα που ανέλαβα, κατήργησα τη “λίστα αναμονής” και μαζί με αυτή, τον λόγο ύπαρξης για το γνωστό “φακελάκι”…

Δυστυχώς, ήμουν άτυχος! Με το που ανέλαβα ήρθε και εγκαταστάθηκε η κρίση στη χώρα μας!

Τότε ανέλαβα δράση! Μερικούς μήνες αργότερα, με δική μου πρωτοβουλία, και απέναντι σε όλους και σε ολα, δημιούργησα τη “Συμμαχία Νοσοκομείων για τους Ανασφάλιστους”. Δέχθηκα απίστευτες επιθέσεις από το κατεστημένο με τη δικαιολογία πως “κατέστρεφα το ΕΣΥ”…

Άντεξα και αντεπιτέθηκα! Συνεργάστηκα με όλα τα “Κοινωνικά Ιατρεία” και βρίσκαμε, από κοινού, λύσεις για τα σοβαρά προβλήματα της μη πρόσβασης των ανασφάλιστων στα νοσοκομεία και στα φάρμακα που χρειάζονταν.

Λίγο αργότερα, δημιούργησα με Φιλέλληνες Αυστριακούς Δημοσιογράφους και Ακαδημαϊκούς, την Οργάνωση “Griechenlandhilfe”, που στα Ελληνικά σημαίνει, “βοήθεια στην Ελλάδα”!

Μέσω αυτής της οργάνωσης καταφέραμε να τροφοδοτούσε, εκτός του “Ελπίς” αλλά 22 σημεία στην ελληνική επικράτεια!

Καταφέραμε να φέρουμε εκατοντάδες τόνους φαρμάκων, νοσοκομειακού υλικού, αναλωσίμων, παιδικών τροφών, μηχανημάτων και ρουχισμού, τα οποία μοιράσαμε σε νοσοκομεία, γηροκομεία, ξενώνες με παιδιά με ειδικές ανάγκες και οργανώσεις αλληλεγγύης για όλους.

Για τις δράσεις αυτές, δεν βρήκα φιλικό περιβάλλον, ούτε συνδρομή από κανέναν! Έκανα κυριολεκτικά “του κεφαλιού μου”, αλλά με οδηγούσε η καρδιά και το ένστικτο μου… και ο κόσμος υποστήριζε αυτή την προσπάθεια, διότι την θεωρούσε “Όαση στην Επέλαση της Κρίσης”.

Όλα, ανεξαιρέτως τα Ελληνικά ΜΜΕ, και τα μεγαλύτερα από την Ευρώπη και την Αμερική, άρχισαν να γράφουν η να μεταδίδουν διθυραμβικά δημοσιεύματα και ρεπορτάζ για τη “Μάχη του Ελπίς” όπως την ονόμασαν…

Ξένοι πολίτες άρχισαν να στέλνουν δωρεές στο Ελπίς, τις οποίες μάζευαν ευρώ ευρώ! Το μικρό, αυτό Αθηναϊκό νοσοκομείο, άρχισε να κάνει εξωτερική πολιτική εξάγοντας την ανθρωπιά, τη διορατικότητα, την εφευρετικότητας και την εξυπνάδα των Ελλήνων!

Στο νοσοκομείο αυτό παρήλασαν τα πιο βαριά ονόματα των Ελλήνων και ξένων Δημοσιογράφων, μένοντας μερόνυχτα δίπλα μας, και μεταδίδονται ρεπορτάζ σχετικά με το πως ένα μικρό νοσοκομείο-θρύλος, μπορεί να τα καταφέρνει με ελάχιστα χρήματα, να μην του λείπει τίποτα, περιθάλποντας, όμως, διπλάσιους ασθενείς από πριν, λόγω της κρίσης, αλλά και τους ανασφάλιστους, για τους οποίους ήταν το “αποκούμπι” τους!

Όταν όλα τα νοσοκομεία αρνούνται να δεχθούν τους απεργούς πείνας της Υπατίας, με δική μου πρωτοβουλία, και κόντρα στις εντολές, ανέλαβα, πείθοντας και τον τότε υπουργό υγείας, στο Ελπίς, περίπου τους 70 από αυτούς, μέχρι το πέρας της απεργίας τους και φροντίζοντας τους!

Ως αποτέλεσμα της ανυπακοής μου αυτής ήταν να γίνω το κόκκινο πανί… αλλά επιβίωσα, γιατί ο κόσμος και τα ΜΜΕ με δικαίωσαν και στάθηκαν δίπλα μου… Το Ελπίς προχώρησε στην αντεπίθεση του:

* Υπέγραψα “Μνημόνιο Συνεργασίας με το Κοινωνικό Ιατρείο “Αποστολή” του ΙΣΑ και της Αρχιεπισκοπής!

*Συνεργάστηκα, στενά, με το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο του Ελληνικού.

*Υπέγραψα “Μνημόνιο Συνεργασίας” με το “Κέντρο Στήριξης Οικογένειας” (ΚΕΣΟ) της Αρχιεπισκοπής, στο οποίο δώρισα, πολλούς τόνους φάρμακα και τρόφιμα.

*Υπέγραψα “Μνημόνιο Συνεργασίας” με τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών” για τους χιλιάδες ανασφάλιστους δικηγόρους.

*Υιοθέτησα με το νοσοκομείο μου τους ξεχασμένους κατοίκους του Καστελόριζου τους οποίους επισκεφθήκαμε αρκετές φορές η στείλαμε φάρμακα.

* Υιοθέτησα τον Δήμο Περιστεριού, ένα Δήμο 500 χιλιάδων κατοίκων, υπογράφοντας “Μνημόνιο Συνεργασίας με τον Δήμαρχο του!

Το Ελπίς, πλέον έδινε “γραμμή ανθρωπιάς” σε πολλά αλλά νοσοκομεία της Ελλάδας… Αυτό, σίγουρα, στο κατεστημένο δεν άρεσε… αλλά, και πάλι, επιβίωσα και συνέχισα αυτό που το 2010 ξεκίνησα…

Παρέδωσα, εν μέσω κρίσης, τη στιγμή που αλλά νοσοκομεία έκλειναν κλινικές, τρεις νέες υπερσύγχρονες μονάδες: το νέο Αιμοδυναμικό εργαστήριο, την νέα μονάδα εμφραγμάτων, και τη νέα καρδιολογικής κλινική, με χρήματα του ίδιου του νοσοκομείου, χωρίς να ζητήσουμε ούτε ένα ευρώ από το κράτος η την Ε.Ε.

Δεν πρόλαβα να παραδώσω, ο ίδιος, τις δυο επόμενες νέες κλινικές, την νέα ΩΡΛ και την νέα Οφθαλμολογική κλινική… οι οποίες, όμως, είναι έτοιμες!

Παρ’ όλο που δεν ήμουν ο πιο υπάκουος διοικητής, όντας, πάντα, δίπλα στους πολίτες και κόντρα στο κατεστημένο και την “τρόικα”, και παρ’ όλο που δεν ήμουν πολιτικό στέλεχος κανενός από τα κυβερνώντα κόμματα, επιβίωσα τριών αξιολογήσεων, διότι, απλά, το έργο μου ήταν καταγεγραμμένο και οι υπουργοί το γνώριζαν…

Τα τελευταία δυο χρόνια, άρχισα να επισκέπτομαι, τα Σαββατοκύριακα που μπορούσα, ξένες χώρες και μέσω δωρεών έφερνα εξοπλισμό στο νοσοκομείο, και ο οποίος ήταν απαραίτητος για την ακόμα καλύτερη περίθαλψη των πολιτών!

Τιμήθηκα από το Hellenic American Council, στο Los Angeles, για την συνεισφορά μου στους πολίτες της Ελλάδας και μίλησα σε μια εντυπωσιακή συγκέντρωση της Ομογένειας, όπου μαζεύτηκε ένα σεβαστό πόσο για να αγοραστεί εξοπλισμός χειρουργείου για το Ελπίς.

Αυτό ήταν μόνο η αρχή, διότι η προσπαθεί αυτή θα συνεχιζόταν σε όλη την Αμερική!

Εκεί ακριβώς, στο βήμα, και κατά τη διάρκεια της ομιλίας μου, σε μικτό ακροατήριο, Ελλήνων και Αμερικανών, ήρθε, με μήνυμα, η παύση μου…

Κύριε Πρωθυπουργέ.

Πιστεύετε πως η προσπάθεια αυτή, άξιζε να βαθμολογηθεί από την 1η Υγειονομική Περιφέρεια με τον “Βαθμό Αξιολόγησης”. “1”. &. “2” ;

Πιστεύετε πως η προσπάθεια που γίνεται από ανθρώπους της διπλανής πόρτας, με ανιδιοτέλεια και με μόνο γνώμονα την ανακούφιση των αναξιοπαθούντων και γενικά αυτών που έχουν την ανάγκη μας, πρέπει, από ανθρώπους που έχουν τα δικά τους ιδιοτελή κίνητρα, να εξουδετερώνονται τόσο βάναυσα, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, αλήθειας, δεοντολογίας και ηθικής ;

Είμαι της άποψης πως, αν ενημερωθείτε, για την ουσία αυτής της μεθόδευσης, σίγουρα, δεν θα συμφωνήσετε και σίγουρα θα αντιδράσετε…!!!

Θέλω να σας διαβεβαιώσω, πως η ανοικτή, αυτή, επιστολή δεν γράφτηκε με σκοπό να αποκομίσω κάτι για τον εαυτό μου! Δεν ζητώ, απολύτως, τίποτα, ούτε προσδοκώ κάποιο όφελος….

Μόνο, θα ήθελα, εσείς ο ίδιος, να έχετε άποψη σχετικά με την εσκεμμένη αυτή πράξη ανθρώπων, που από πλευράς ηθικής και δεοντολογίας, δεν θα έπρεπε να έχουν θέση ευθύνης στο Εθνικό Σύστημα Υγείας!

Σας εύχομαι καλή επιτυχία στο έργο σας!

Φιλικά,

Θεόδωρος Γιάνναρος – τ. Διοικητής Νοσοκομείου “Ελπίς”