Για όλα φταίνε οι άλλοι;

Του Κωνσταντίνου Γ. Κρητικού. Επιμελητή Παθολογίας, Διδάκτωρα Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, Reader των Ιατρικών Εκδόσεων Oxford University Press, U.K.

Πραγματικά αυτή τη στιγμή τα προβλήματα που υπάρχουν στις δημόσιες υπηρεσίες είναι τεράστια! Λόγω των σοβαρών αυτών και συνεχώς διογκούμενων προβλημάτων, οφείλουμε όλοι να τα αναδεικνύουμε με στόχο την προσπάθεια επίλυσης τους και φυσικά την βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Είναι λοιπόν, πολλά τα προβλήματα και κατά καιρούς έχω γράψει άρθρα σχετικά, αλλά τώρα θέλω να πω για ένα πρόβλημα που δυστυχώς βλέπω συχνά. Πραγματικά δεν αντέχω, λοιπόν, άλλο να βλέπω ανθρώπους που αντί να ευγνωμονούν το θεό που τους προσφέρθηκε δουλειά (μπορώ να το αναλύσω αρκετά αυτό το σημείο), κατηγορούν συνέχεια τους ΑΛΛΟΥΣ ότι δεν δουλεύουν αρκετά. Για αυτούς τους ανθρώπους πάντα φταίνε οι άλλοι και χρησιμοποιούν τους άλλους ως ομάδα για να κρύβονται πίσω από αυτούς. Ποτέ δεν φταίνε οι ίδιοι ή η συμπεριφορά τους προς τους άλλους.

Αποτελούν χαρακτηριστικούς τύπους, όπου η αυτάρεσκη μειονεξία τους καθημερινά ξεσαλώνει! Επιμένουν σε λάθος πράγματα, χωρίς να ακούν κανέναν άλλο τι άποψη έχει, ακόμα και αν καταλαβαίνουν τελικά πως αυτό που υποστηρίζουν μανιωδώς και μεγαλοπρεπώς, είναι τελικά λάθος. Πολλά τα παραδείγματα, δυστυχώς. Χαρακτηριστικοί τύποι και στην καθημερινότητα τους εκτός της υπηρεσίας τους, όπου όταν για παράδειγμα χάσει η ομάδα τους, έφταιγε η διαιτησία ή αν τράκαραν έφταιγε ο άλλος που είναι βλάκας ή τα πολλά σκουπίδια στους δρόμους οφείλονται στην ολιγωρία του Δήμου και όχι στους ίδιους που τα πετάνε όπου να ‘ναι κτλ. Οι ίδιοι πιστεύουν πως είναι «τεράστιες προσωπικότητες», που γνωρίζουν τα πάντα, αλλά οι συνθήκες και οι ΑΛΛΟΙ (ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΑΛΛΟΙ) φταίνε που δεν ολοκληρώνεται το έργο που έχουν στο «μεγαλοπρεπές» μυαλό τους. Μόνο αν μείνουν μόνοι τους θα φανεί η ανεπάρκεια τους, αλλά «τεχνιοτρόπως» καταφέρνουν/κανονίζουν ποτέ να μην τους συμβεί αυτό!

Στην πλειονότητα τους, βέβαια, οι τύποι αυτοί είναι φοβερά/προκλητικά ευνοημένοι από τις «εκάστοτε συνθήκες» σε πολλούς τομείς (και αυτό μπορώ να το αναλύσω αρκετά). Ίσως τελικά αυτό να είναι και η βασική αιτία που συνήθως γκρινιάζουν και δεν εκτιμούν τίποτα, διότι όλα ή τα περισσότερα τους προσφέρθηκαν χωρίς να κοπιάσουν οι ίδιοι! Χαρακτηριστικό τους επίσης η έντονη επίδειξη, ακόμα και για ασήμαντα πράγματα ή για πράγματα που δεν έφτιαξαν ή έκαναν οι ίδιοι (παρουσιάζουν δουλειές άλλων ως δική τους κτλ). Επίσης, εσκεμμένα συνήθως δεν αποδίδουν όσο πρέπει στους τομείς υποχρεώσεων και ευθύνης τους, συνεχίζοντας να γκρινιάζουν συνέχεια για τους ΑΛΛΟΥΣ (ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ).

Καταλήγοντας να τονίσω ιδιαίτερα το γεγονός ότι ποτέ φυσικά δεν παραιτούνται (ΠΟΤΕ) από τη μοναδική θέση που θα μπορούσαν να πάρουν στο δημόσιο, παρά το ότι (όπως υποστηρίζουν) εκτός δημοσίου θα ήταν πολύ καλύτερα και θα κατάφερναν να κερδίσουν περισσότερα! Πρέπει να βρεθεί άμεσα ένας τρόπος να γίνει αξιολόγηση έργου, ικανοτήτων και αληθινών, αντικειμενικών προσόντων στο δημόσιο!