Υπάρχει ρεαλιστική λύση για τους ανασφάλιστους

«Το πνεύμα μεν πρόθυμο, η δε σαρξ ασθενής». Η ρήση του Ιησού στους μαθητές του στη Γεσθημανή, ισχύει και για τις εξαγγελίες της κυβέρνησης, που έχουν ως στόχο την υγειονομική κάλυψη των ανασφαλίστων πολιτών.

Εξηγούμαι. Μπορεί η κυβέρνηση να πέρασε τη σχετική νομοθετική ρύθμιση, αλλά στην πράξη υπάρχουν πολλά πρακτικά εμπόδια. Στην πράξη, το δημόσιο σύστημα υγείας δεν είναι σε θέση να καλύψει αποτελεσματικά και με μικρό κόστος τις ανάγκες των ανασφαλίστων.
Για παράδειγμα, είναι φύσει αδύνατον οι υπάρχουσες δημόσιες δομές να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες 1.000.000 ανασφαλίστων σε διαγνωστικές εξετάσεις. Το ΠΕΔΥ ειδικά στον εργαστηριακό τομέα υπολειτουργεί. Το υπάρχον προσωπικό και ο υφιστάμενος εξοπλισμός δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στο φόρτο εργασίας, που προκύπτει.
Τα ίδια – αν όχι χειρότερα – ισχύουν στα εργαστήρια των νοσοκομείων του ΕΣΥ. Μάλιστα, σε ορισμένα εξ αυτών έχουν ήδη μπει περιορισμοί στον ημερήσιο αριθμό αιμοληψιών, που πραγματοποιούν.
Είναι φανερό ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί έτι περαιτέρω με την προσφυγή των ανασφαλίστων στα νοσοκομεία. Γεγονός που θα διογκώσει τις ήδη υπάρχουσες λίστες αναμονής και συνακόλουθα θα προκαλέσει καθυστερήσεις στην εξυπηρέτηση και των ασφαλισμένων πολιτών και φυσικά διόγκωση του κόστους.
Συνεπώς για να λειτουργήσει το σύστημα απαιτούνται πρόσθετες προσλήψεις αρκετών εργαζομένων (ιατρών, τεχνολόγων κλπ). Όμως, όπως έχει αποδειχθεί στην πράξη, για να γίνει αυτό χρειάζεται αρκετός χρόνος. Όχι μόνο για την πρόσληψή τους, αλλά και την εκπαίδευσή τους.
Χρόνος απαιτείται και για τη σταδιακή έναρξη λειτουργίας των δημοσίων δομών διότι τα εργαστήρια (μικροβιολογικά, ακτινολογικά κ.ά.) δεν είναι δυνατόν να ανοίξουν πλήρως από τη μία ημέρα στην άλλη…
Δεν φτάνει όμως μόνο το προσωπικό. Χρειάζεται και σύγχρονος τεχνολογικός εξοπλισμός, καθώς ο υφιστάμενος έχει φάει προ πολλού τα ψωμιά του. Μάλιστα, ενδεχόμενη συνέχιση λειτουργίας του σε πολλές περιπτώσεις είναι αντιοικονομικός. Και πάλι όμως για την προμήθεια νέου εξοπλισμού χρειάζεται και άλλος χρόνος, που δεν έχουμε… Οι διαγωνισμοί ιατρικού εξοπλισμού μέσω του ΕΣΠΑ ολοκληρώνονταν – αν τελείωναν – μέσα σε 2-3 χρόνια!
Εκτός από χρόνο, χρειαζόμαστε και χρήμα. Για προσλήψεις και αγορά εξοπλισμού και αντιδραστηρίων. Και είναι προφανές ότι «δεν υπάρχει σάλιο» στα κρατικά ταμεία. Άσε που το δημόσιο αγοράσει αντιδραστήρια σε 5πλάσιες τιμές σε σχέση με τον ιδιωτικό…
Για να είναι βιώσιμο το σύστημα κάλυψης των ανασφαλίστων θα πρέπει αφενός μεν να έχει ένα τέτοιο κόστος που να είναι διαχειρίσιμο και αφετέρου να μην υποβαθμίζει την ποιότητα των υπηρεσιών που απολαμβάνουν εκείνοι, που έχουν ασφάλιση.
Εύλογα λοιπόν τίθεται το ερώτημα: Μήπως η κάλυψη των ανασφαλίστων είναι αυταπάτη; Μήπως πράγματι «το πνεύμα μεν πρόθυμο, η δε σαρξ ασθενής»;
Λύση υπάρχει. Προϋποθέτει όμως η κυβέρνηση να αφήσει κατά μέρος ιδεοληψίες και δογματισμούς…
Η μοναδική βιώσιμη και ρεαλιστική λύση είναι η συνεργασία του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα. Τι εννοώ; Πολύ απλά: Η κυβέρνηση αναθέτει σε ιδιώτες παρόχους με δημόσιο διαγωνισμό ανά υγειονομική περιφέρεια τη διενέργεια διαγνωστικών εξετάσεων.
Οι δημόσιες δομές θα πραγματοποιούν μόνο τις αιμοληψίες και οι ανάδοχοι με δικά τους μέσα θα παραλαμβάνουν τα δείγματα για την διεξαγωγή των εξετάσεων στα εργαστήρια τους. Όσον αφορά τους ασφαλισμένους, η εκτέλεση των εξετάσεων θα συνεχίσει να γίνεται όπως σήμερα στα εργαστήρια των δημοσίων δομών.
Οι ιδιώτες ανάδοχοι θα αποστέλουν ηλεκτρονικά τα αποτελέσματα των εξετάσεων στις δημόσιες δομές, οι οποίες είχαν λάβει το δείγμα. Μάλιστα, στις περισσότερες περιπτώσεις, τα αποτελέσματα είναι δυνατόν να εκδίδονται μέσα σε λίγες ώρες!
Τα οφέλη της λύσης αυτής είναι λίγο ως πολύ προφανή. Το δημόσιο θα είναι σε θέση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του στους ανασφάλιστους, προσφέροντας ποιοτικές υπηρεσίες με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Επίσης, με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση θα κερδίσει πολύτιμο χρόνο και χρήμα για να στήσει – εφόσον το επιθυμεί – το δημόσιο σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας, που οραματίζεται. Με το πέρασμα του χρόνου και σταδιακά, εφόσον αναδιοργανώνεται το δημόσιο σύστημα μπορεί να διακόπτεται η συνεργασία με τους ιδιώτες…
Επαναλαμβάνω όμως ότι μία τέτοια λύση δεν μπορεί να προχωρήσει με ιδεοληψίες και δογματισμούς περί του «καλού» δημόσιου και του «κακού» ιδιωτικού. Το κύριο ζητούμενο είναι το Κράτος να παρέχει ποιοτικές υπηρεσίες στους ανασφάλιστους. Λύση υπάρχει. Τόλμη και βούληση;