Οι ηλικιωμένοι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη ψυχοθεραπείας

Μια νέα μελέτη διαπίστωσε ότι το 10% των ενηλίκων ηλικίας άνω των 75 ετών έχουν μείζονα καταθλιπτική διαταραχή και πάνω από ένα τρίτο καταθλιπτικά συμπτώματα.

Εντούτοις, ο κανόνας για αυτήν την ευάλωτη ομάδα ανθρώπων είναι η θεραπεία με φάρμακα, με συγκριτικά λίγους ηλικιωμένους ασθενείς να έχουν πρόσβαση σε ψυχοθεραπευτικές θεραπείες – όπως θεραπείες ομιλίας, κοινοτικές δραστηριότητες, παρεμβάσεις μέσω διαδικτύου και βιβλιοθεραπεία.

Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο British Journal of General Practice (BJGP), έδειξε ότι οι ηλικιωμένοι άνω των 85 ετών είναι 5 φορές λιγότερο πιθανό να παραπεμφθούν για ψυχοθεραπευτικές θεραπείες από ό, τι άνθρωποι γύρω στα 50. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η ψυχική υγεία πρέπει να είναι πιο εξέχουσα ανησυχία στη φροντίδα των ενηλίκων μεγαλύτερης ηλικίας, με μεγαλύτερη παροχή ψυχολογικών υπηρεσιών προσαρμοσμένων στις ανάγκες τους».

Η καθηγήτρια Helen Stokes-Lampard, πρόεδρος του Royal College of GPs (Βασιλικού Κολλεγίου Οικογενειακών Γιατρών), σχολίασε τη μελέτη, λέγοντας: «Γνωρίζουμε ότι για πολλούς ηλικιωμένους ασθενείς οι λόγοι για τους οποίους επισκέπτονται τον οικογενειακό τους γιατρό μπορεί να μην είναι ιατρικοί, αλλά λόγω κοινωνικής απομόνωσης. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι σημαντικό να έχουμε πρόσβαση σε κοινωνικά προγράμματα για τη σύνδεση αυτών με μια κατάλληλη ομάδα στην κοινότητα, που μπορεί να έχει θετικό αντίκτυπο στην υγεία και την ευημερία τους»

Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι αυτή η κατάθλιψη κατά το τέλος της ζωής οφείλεται κυρίως στην κοινωνική απομόνωση και τη λειτουργική παρακμή, αλλά οι σχετικές θεραπευτικές αγωγές ήταν περιορισμένες και λόγω της πολυπλοκότητας των αναγκών σε αυτή την προχωρημένη ηλικία, συχνά δίνεται προτεραιότητα στη σωματική υγεία και όχι στην ψυχική.

Η καθηγήτρια Stokes-Lampard ανέφερε ότι: «Αν και τα αντικαταθλιπτικά μπορούν να είναι αποτελεσματικά φάρμακα, γνωρίζουμε ότι γενικά οι ασθενείς δεν θέλουν να είναι σε μακροχρόνια φαρμακευτική αγωγή – ούτε οι οι γιατροί το θέλουν. Προσπαθούμε να διερευνήσουμε εναλλακτικές ψυχοθεραπείες, αλλά η πρόσβαση σε αυτές είναι αποσπασματική και δεν μπορούμε να προσαρμόσουμε αυτές τις υπηρεσίες στις ειδικές ανάγκες των ασθενών μας».