Ναι στην Ευρώπη, Όχι στη λιτότητα

Είμαι σε δύσκολη θέση. Δεν ξέρω τι να ψηφίσω την Κυριακή. Κι όμως, μέσα μου είναι ξεκάθαρο τι θέλω: Ναι στην Ευρώπη, Όχι στη λιτότητα.

Δυστυχώς, το δημοψήφισμα δεν μου επιτρέπει να ψηφίσω αυτό που θέλω. Είναι πρόχειρο, ύπουλο, προσχηματικό. Και με τις διαστάσεις, που έχει πάρει στο δημόσιο διάλογο, άκρως διχαστικό.

Αν ψηφίσεις Ναι, συμπαρατάσσεσαι με εκείνους που οδήγησαν στη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Εκείνους, που διόγκωσαν το δημόσιο με ρουσφετολογικές προσλήψεις. Εκείνους, που δανείζονταν για να καλύψουν τις υπέρογκες δαπάνες του Κράτους, από τις οποίες έβγαζαν μίζες με τη σέσουλα.

Ακόμη και όταν τα ψέμματα τελείωσαν συνέχισαν το χαβά τους. Δεν έκαναν τις μεταρρυθμίσεις που τόσο είχε ανάγκη η χώρα. Γι’ αυτό, εμείς παραμείναμε στάσιμοι, ενώ Πορτογάλοι και Ιρλανδοί τα πήγαν καλύτερα.

Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Πώς ήταν δυνατόν να μας βγάλουν από το αδιέξοδο εκείνοι που μας οδήγησαν βαθιά στην ύφεση; Αφού στο πολιτικό τους DNA ήταν εγγραμμένο ανεξίτηλα μόνο πώς θα φάνε…

Αν πάλι ψηφίσεις Όχι, συμπαρατάσσεσαι με εκείνους, που πρακτικά μέσα στους πέντε μήνες διακυβέρνησης έδειξαν απλώς ότι είναι σαν τον Ιζνογκούντ. Δηλαδή, θα πουν και θα κάνουν οτιδήποτε, απλώς για να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Δογματικοί και γεμάτοι ιδεοληψίες το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το Κράτος. Μάλιστα, λένε (μερικοί το πιστεύουν κιολας) ότι το Κράτος είναι ο μοναδικός μοχλός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας! Την ίδια ώρα εξακολουθούν να κάνουν μία από τα ίδια. Στελεχώνουν το Κράτος με ανθρώπους, που το κύριο προσόν που έχουν είναι ότι είναι του κόμματος ή συγγενείς και φίλοι. Σαν τον θρυλικό Γκρούεζα στην ταινία ο Μαυρογιαλούρος.

Μόνο που τώρα αντί για ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, τώρα είναι ΣΥΡΙΖΑ… Μερικοί πάλι είναι απλώς παλαιό ΠΑΣΟΚ!
Το πρόβλημα της χώρας λοιπόν δεν είναι οι δανειστές. Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Ή το ΔΝΤ. Όλοι αυτοί κοιτούν πρωτίστως τα συμφέροντά τους. Και ότι έκαναν για να μας στηρίξουν, το έπραξαν μόνο για όσο τους βόλευε.

Το πραγματικό δράμα της χώρας είναι ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Δεν δύναται να αντιληφθεί τι έχει ανάγκη η χώρα για να πάμε μπροστά.

Το πραγματικό δράμα της χώρας είναι ότι αργά και σταθερά, μετά από διαδοχικά και αλλεπάλληλα λάθη, είναι ότι έγινε μη κυβερνήσιμη. Και το δράμα το δικό μας, των ψηφοφόρων είναι πώς ότι και να ψηφίσουμε την Κυριακή δεν βλέπω πώς μπορεί να αποφύγουμε το μοιραίο: Έξω από την Ευρώπη και μέσα βαθιά στη λιτότητα!