Στο “περιθώριο” μαθητές με διαβήτη

Προβληματισμό και ανησυχία προκάλεσε άλλο ένα περιστατικό αποκλεισμού μαθητή με σακχαρώδη διαβήτη από σχολική δραστηριότητα. Σύμφωνα με επιστολή της μητέρας ενός 13χρονου στο Σύλλογο Νέων Ελλήνων Διαβητικών, στο μαθητή της Α’ Γυμνασίου δεν επετράπη να ακολουθήσει τους συμμαθητές του σε σχολική εκδρομή, λόγω ξαφνικής ασθένειας του σχολικού νοσηλευτή. Η άγνοια των εκπαιδευτικών “λειτουργών” και η αδιαφορία της πολιτείας που την τροφοδοτεί έβαλε ένα μαθητή στο περιθώριο.

Η μητέρα του 13χρονου ενημέρωσε τη Διεύθυνση του σχολείου πως ο γιός της έχει την ικανότητα αυτοελέγχου του διαβήτη του, αλλά η γραπτή απάντηση που έλαβε και η οποία φέρεται να εκφράζει το σύνολο των διδασκόντων, δεν άφησε περιθώρια για τη συμμετοχή του παιδιού στη σχολική εκδρομή. Τα ερωτήματα του 13χρονου και η συναισθηματική του φόρτιση ήταν ευλογη.

“Το προαναφερθέν γεγονός, που  θέτει σε απομόνωση και δημιουργεί σοβαρές ψυχικές επιπτώσεις σε  ένα 13χρονο μαθητή της Α΄Γυμνασίου, δεν είναι το μοναδικό”, σημειώνει ο Σύλλογος, αναφέροντας πως συχνά η κοινότητα των ανθρώπων με διαβήτη και οι γονείς των παιδιών με διαβήτη έρχονται αντιμέτωποι με διευθυντές και διδάσκοντες, οι οποίοι είτε αρνούνται την εγγραφή τους στο γενικό σχολείο είτε αντιδτούν να διευκολύνουν τους μαθητές κατά τη χορήγηση της ινσουλίνης με τις ειδικές πένες ή ακόμη και να μετρήσουν τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα τους!

“Μόλις ένα μήνα πριν η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωματείων Συλλόγων Ατόμων με Σ.Δ. (Π.Ο.Σ.Σ.Α.Σ.ΔΙΑ) είχε στείλει έγγραφο προς  Διευθύντρια  σχολείου στην Κατερίνη, η οποία  δεν “ήθελε” να μάθει και να κατανοήσει τις ανάγκες μικρού μαθητή με διαβήτη στο σχολείο της”.

Με αφορμή το γράμμα ο Σύλλογος έστειλε επιστολή προς τους Υπουργούς Παιδείας και Υγείας επισημαίνοντας ότι τέτοιου είδους αποκλεισμοί διαταράσσουν τον ευαίσθητο ψυχικό κόσμο του μαθητών στην παιδική και εφηβική ηλικία. “Ο μεγάλος μας εχθρός είναι ο φόβος που προέρχεται από την άγνοια. Δεν γίνεται να προσπαθούμε να λύνουμε σημαντικά θέματα όπως είναι η ομαλή ένταξη παιδιών με χρόνιες παθήσεις όπως ο σακχαρώδης διαβήτης με ημίμετρα και ημιτελείς διατάξεις”, σημειώνουν.

“Δεν πάει άλλο,  πρέπει άμεσα να κινητοποιηθούν  οι αρμόδιες αρχές της πολιτείας  οι φορείς δασκάλων και εκπαιδευτικών, η τοπική αυτοδιοίκηση όλοι οι εμπλεκόμενοι στο χώρο του διαβήτη για να σπάσει η άγνοια και  η σιωπή που ενισχύει την ευθυνοφοβία και εν τέλει την δημιουργία συμπεριφορών που δεν παράγουν πολιτισμό”, αναφέρουν.

Όπως τονίζεται στην επιστολή, “η αποδοχή της πάθησης αποτελεί ουσιώδες βήμα για τη σωστή ρύθμιση των επιπέδων γλυκόζης σε παιδιά και ενήλικες. Φυσικά και για τα παιδιά με διαβήτη τη μέγιστη ευθύνη την έχει ο γονέας και μετά το ανθρώπινο δυναμικό του σχολείου,  που θα πρέπει να έχει διάθεση να συνεργάζεται και  ζέση να εκπαιδευτεί σε δύο βασικά θέματα, όπως η αντιμετώπιση της υπογλυκαιμίας και υπεργλυκαιμίας για την μέγιστη ασφάλεια του παιδιού και συνάκολουθα για την καλύτερη παρακολούθηση κατά τη διάρκεια της διδακτικής ώρας”.  

Η διάταξη που δίνει την δυνατότητα πρόσληψης σχολικού νοσηλευτή μετά από αίτηση του γονέα, δεν εχει καταφερει να λύσει το πρόβλημα. Οι σχολικοί νοσηλευτές είναι ελάχιστοι και δεν μπορούν να καλύψουν  τους μαθητές με σακχαρώδη διαβήτη, ενώ πολλές φορές οι γονείς διαπιστώνουν ότι  οι σχολικοί νοσηλευτές που προσλαμβάνονται μέσω ΕΣΠΑ δεν έχουν ούτε τις στοιχειώδεις γνώσεις για τον σακχαρώδη διαβήτη! Επιπλέον, δεν έχουν καλυφθεί όλες οι παράμετροι, όπως τι γίνεται σε περίπτωση απουσίας σχολικών νοσηλευτών ή κατά τη διάρκεια των διδακτικών ωρών.  Ο εκπαιδευτικός καλό θα ήταν να έχει ενημερωθεί πως να αναγνωρίζει κλασσικά συμπτώματα που συνοδεύουν μία πάθηση και πως μπορεί να βοηθήσει, πως θα δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον στην τάξη, ακόμη και σε συναισθηματικό επίπεδο, ώστε να αποφευγονται συμπεριφορές bulling.

Έτσι, ο Σύλλογος καλεί τα Υπουργεία Παιδείας και Υγείας να λάβει συγκεκριμένες δράσεις για την αλλαγή της κουλτούρας δασκάλων και εκπαιδευτικών. “Δεν καλούμε κανέναν να ανακαλύψει την πυρίτιδα. Μία επίσκεψη στο διαδίκτυο μας δίνει πλείστα παραδείγματα εφαρμογής καλών πρακτικών άλλων χωρών”, καταλήγουν.